علت خاموشی مرموز ماهواره Swarm در فضا

وب سایت کلیک: راز خاموش شدن ماهواره Swarm و مثلث برمودای فضا احتمالا حل شده است! ماهواره سوارم که از سال ۲۰۱۳ در مدار پایینی زمین در حال حرکت است، طی زمان های معین و در مناطقی معین خاموش شده و از دسترس خارج می شود.

سوارم از سه ماهواره تشکیل می شود؛ آلفا و چارلی در فاصله ۴۵۰ کیلومتری زمین در حال چرخش بوده و به مرور زمان ارتفاع خود را کم می کنند. این در حالی است که براوو در ارتفاعی بالاتر از این در حرکت است با سرعت کم از سایر ماهواره های موجود در مدار فاصله می گیرد.

این ماجرا بیشتر شبیه فیلم های علمی تخیلی با بودجه پایین است؛ این ماهواره ها هنگام عبور از روی آمریکای جنوبی و آفریقا، تحت نوعی نیروی اسرار آمیز جاذبه، از کار می افتند و جالب تر آن که این اتفاق فقط در شب رخ می دهد.

سوارم از ابتدای پرابش به فضا در سال ۲۰۱۳ این اتفاق را تجربه کرده است. این ماهواره که در واقع یکی از ماموریت های آژانس فضایی اروپا (ESA) است، با داشتن سه ماهواره مختلف که هر سه به دور زمین در حال چرخش هستند، قرار است نقشه ای با دقت و کیفیت بی سابقه از مناطق مغناطیسی زمین تهیه کند.

برای تامین این میزان دقت، نیاز است تا موقعیت ماهواره های GPS به طور مداوم اصلاح شود و دقیقا به همین دلیل است که توانستیم متوجه خاموشی عجیب و غریب این ماهواره ها شویم. داده هایی که برای ماموریت HQ در "پستدام" آلمان در مناطق و زمان های معینی هیچ اطلاعاتی را از این ماهواره نشان ندادند.

برای سال ها، متخصصان زیادی درگیر این ماجرا بودند و اکنون انگشت اتهام به سمت توفان های صورت گرفته در فضا، یا اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم در یونوسفر، بر می گردد که در فاصله بین ۳۰۰ تا ۶۰۰ کیلومتری بالای زمین قرار دارد. این در حلی است که مرز رسمی اتمسفر با فضا ۱۰۰ کیلومتر است.

پروفسور کلودیا استول که از دانشمندان پروژه ماهواره سوارم است، درباره این پدیده گفته است: این توفان ها یونوسفری به خوبی شناخته شده هستند اما تنها امروز است که قادر هستیم ارتباط مستقیم این توفان ها با از دست دادن سیگنال GPS را ببینیم.

وی ادامه داد: این توفان ها اساسا طی یکی دو ساعت بین غروب خورشید و نیمه شب اتفاق می افتند و موجب از دست رفت موقتی سیگنال GPS از ماهواره ها به مدت چند دقیقه می شوند.

با وجود این خاموشی، این گروه قادر بودند ماهواره های سوارم را رهگیری کنند چرا که ماهواره ها دارای هر دو نوع ردیاب مغناطیسی و GPS بودند. البته کمی هم شانس همراه این گروه بود که شرایطی ایجاد شد تا هم ماهواره ها در شرایط هوایی بهتری در فضا قرار بگیرند و هم قدرت سیگنال GPS بر روی زمین قوی تر شد.

دانشمندان گزارش کردند که ارتباط بین خاموشی GPS و توفان های یونوسفری منجر به یافتن راهی جدید برای بررسی بی نظمی های سیستمی در یونوسفر شده است. همچنین این تغییرات را به فعالیت مغناطیسی خورشیدی ربط داده اند.

با بیشتر شدن روز به روز وابستگی تمدن امروزی به ماهواره ها و رشد آگاهی نسبت به آسیب پذیری ما به فعالیت های خورشیدی، این نتایج می تواند به نوعی باعث نجات زندگی بر روی زمین شوند. پروفسور استول نسبت به اهمیت GPS گفت: GPS در واقع به عنوان یک ابزار علمی غیر قابل انتظار به ما در این آزمایش کمک کرد.