اقدامات عجيب براي افزايش سريع جمعيت
اگرچه مشكلات اقتصادي خانواده‌ها و ترس از استمرار اين مشكلات در زمان بلوغ فرزندانشان، يكي از مهمترين دلايل عدم تمايل آنان به فرزندآوري است، اما همه مشكل، اين نيست.
روزنامه مردم سالاری: آنچه بيش از هر مورد ديگر، باعث عدم تمايل خانواده‌ها به داشتن فرزندان بيشتر مي‌شود، ابهام شديد و قابل درك آنان در خصوص آينده فرزندانشان است.
شكي نيست كه اگر والدين شرايط جامعه را براي زيستن فرزندان آينده خود مناسب نبينند، به سادگي اقدام به افزودن بر تعداد فرزندانشان، نخواهند كرد.؟
پدر يا مادري كه خود از بيكاري رنج مي‌برد، يا اگر شغلي دارد، از سر ناچاري در پي تحصيل شغل دوم براي پر كردن دره عميق ميان درآمدها و هزينه‌هايش است و به خاطر مشكلات اقتصادي خود را از بسياري از حقوق حقه اش محروم مي‌بيند، به سادگي تن به داشتن چند فرزند نخواهد داد.
اگرچه مشكلات اقتصادي خانواده‌ها و ترس از استمرار اين مشكلات در زمان بلوغ فرزندانشان، يكي از مهمترين دلايل عدم تمايل آنان به فرزندآوري است، اما همه مشكل، اين نيست. داشتن ملاحظاتي از قبيل امنيت اجتماعي، رفاه عمومي، شاخصه‌هاي سلامت و بهداشت، وضعيت فرهنگ عمومي جامعه و... و در كل نگراني از تأمين و تضمين آينده اي شايسته و در خور، براي فرزندان را نيز مي‌توان از دلايل اصلي عدم پذيرش مسئوليت فرزنددار شدن خانواده‌ها برشمرد.
گرايش به زندگي مجردي و سرباز زدن از زير بار تأهل يكي ديگر از دلايل كاهش جمعيت است. امري كه در حال گسترش در سطح جامعه است. اما واقعيت اين است كه قاطبه جوانان كشور همچنان تمايل دارند در سن ۲۵ تا ۳۰ سالگي ازدواج كرده و بين ۲ تا ۳ فرزند داشته باشند.
بنابراين عدم ازدواج آنان در سنين مناسب و در صورت بچه دار شدن، بسنده كردن به داشتن تنها يك فرزند، نه خواست قلبي آنان، بلكه تابعي از وضعيت موجود و ملموس جامعه است. لذا تا دغدغه‌هاي اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و... پدران و مادران از كوچه پس كوچه‌هاي شهرها و حتي روستاهاي كشور رخت بر نبسته و افق‌هاي پيش روي زندگي فرزندان نيامده شان، روشن و اميد آفرين جلوه ننمايد، سياست افزايش جمعيت راه همواري را در پيش روي نخواهد داشت.
گويا متوليان امر، كم توجه به اين مسائل، راهكارهاي «ميانبري» را براي «افزايش سريع جمعيت» طراحي نموده‌اند كه لازم است به دليل «عجيب» بودن برخي از آنها، به سئوالات فراواني از جمله سئوالات ذيل پاسخ دهند:
۱-آيا ميزان تأثير گذاري اين بسته‌هاي عمدتا اقتصادي، بر مناطق محروم كشور بررسي شده و در صورت كارا بودن اين سياستها، راهكارهاي مناسب براي پيشگيري از بروز مشكلات حتمي ناشي از افزايش شديد جمعيت در اين مناطق انديشيده شده است؟
به عنوان مثال اگر مردم يك استان محروم كه از حداقل امكانات رفاهي و بهداشتي و درماني و... نيز محرومند، به دليل تبليغات فرهنگي و رسانه اي و نيز جذابيت مشوقهاي مالي با موجي از افزايش سريع جمعيت مواجه شوند، متوليان امر در قبال رشد تصاعدي نيازهاي متنوع اين مناطق تدابير لازم را انديشيده‌اند؟
سازمان‌هاي مختلف، چگونه و با چه ابزاري عهده دار تأمين بخش عمده اي از دغدغه‌هاي والدين خواهند بود؟ در روزهايي كه مسئولين در قبال مسائلي چون افزايش روزانه قيمتها، كمبود شيرخشك، موجود نبودن دارو و صدها سوءمديريت ديگر سكوت مي‌كنند وپس از مدتي به توجيه روي مي‌آورند، مردم با چه اطميناني به تأمين آتيه فرزندانشان توسط آنها اميدوار باشند؟
۲-حذف درس تنظيم خانواده از دروس دانشگاهي آن هم با اين سرعت نيز كاري است كه جاي شگفتي دارد. آيا مسئولان مربوطه انديشيده اند كه همه جوانان، خصوصا دانشجويان، چه مجرد، چه متأهل، چه داراي شرايط بچه دار شدن، چه فاقد شرايط بچه دار شدن، به آشنايي و آموختن راههاي پيشگيري از بارداري يا كنترل بارداري و ساير مراقبتهاي بهداشتي و آموزشهاي مفيد موجود در اين بسته درسي نياز دارند؟ آيا آنان توجه داشته‌اند كه دانستن اين امور حق آنان است و محروم كردن آنان از اين دانسته‌ها چيزي فراتر از كم لطفي در حق آنهاست؟ آيا اين امر به نحوي توهين به فهم و شعور قشر دانشجوي كشور نيست؟
۳-قطع اجراي رايگان عمل «وازکتومي» و «توبکتومي» با ابلاغ وزارت بهداشت نيز اقدامي است كه بايد پرسيد آيا مسئولان مربوطه قبل از اخذ اين تصميم، به خانواده‌هاي محروم و كم بضاعتي كه حاملگي براي آنها پرخطر بوده يا به دليل داشتن فرزندان كافي يا هر دليل ديگر، فرزنددار شدن مجدد آنان به هيچ وجه نه به سود خود آنان است نه به سود جامعه انديشيده‌اند؟
اگرچه كاهش جمعيت جوان و روي نهادن ميانگين سني جمعيت كشور به سوي پيري، چالشي جدي است، اما به هيچ روي و از هيچ شخص يا نهادي پذيرفتني نيست كه با اين توجيه، به اتخاذ و اجراي تصميمات شتابزده و كارشناسي نشده‌اي كه ممكن است در آينده‌اي نه چندان دور، باعث بروز مشكلات اجتماعي گسترده‌اي شوند، مبادرت ورزد.
بلكه با توجه به اينكه رسيدن ميانگين سني جامعه به سن پيري، نه امري چند روزه كه روندي چند ده ساله مي‌باشد، شايسته، آن است كه طي يك برنامه ريزي دقيق و مجاهدت چندساله مسئولين و مردم، زيرساختها و بسترهاي لازم در كشور ايجاد شود تا خانواده‌ها مجبور نباشند خود را از نعمت داشتن فرزندان سالم و بانشاط محروم نمايند.
شكي نيست كه اگر والدين شرايط جامعه را براي زيستن فرزندان آينده خود مناسب نبينند، به سادگي اقدام به افزودن بر تعداد فرزندانشان، نخواهند كرد.؟
پدر يا مادري كه خود از بيكاري رنج مي‌برد، يا اگر شغلي دارد، از سر ناچاري در پي تحصيل شغل دوم براي پر كردن دره عميق ميان درآمدها و هزينه‌هايش است و به خاطر مشكلات اقتصادي خود را از بسياري از حقوق حقه اش محروم مي‌بيند، به سادگي تن به داشتن چند فرزند نخواهد داد.
اگرچه مشكلات اقتصادي خانواده‌ها و ترس از استمرار اين مشكلات در زمان بلوغ فرزندانشان، يكي از مهمترين دلايل عدم تمايل آنان به فرزندآوري است، اما همه مشكل، اين نيست. داشتن ملاحظاتي از قبيل امنيت اجتماعي، رفاه عمومي، شاخصه‌هاي سلامت و بهداشت، وضعيت فرهنگ عمومي جامعه و... و در كل نگراني از تأمين و تضمين آينده اي شايسته و در خور، براي فرزندان را نيز مي‌توان از دلايل اصلي عدم پذيرش مسئوليت فرزنددار شدن خانواده‌ها برشمرد.
گرايش به زندگي مجردي و سرباز زدن از زير بار تأهل يكي ديگر از دلايل كاهش جمعيت است. امري كه در حال گسترش در سطح جامعه است. اما واقعيت اين است كه قاطبه جوانان كشور همچنان تمايل دارند در سن ۲۵ تا ۳۰ سالگي ازدواج كرده و بين ۲ تا ۳ فرزند داشته باشند.
بنابراين عدم ازدواج آنان در سنين مناسب و در صورت بچه دار شدن، بسنده كردن به داشتن تنها يك فرزند، نه خواست قلبي آنان، بلكه تابعي از وضعيت موجود و ملموس جامعه است. لذا تا دغدغه‌هاي اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و... پدران و مادران از كوچه پس كوچه‌هاي شهرها و حتي روستاهاي كشور رخت بر نبسته و افق‌هاي پيش روي زندگي فرزندان نيامده شان، روشن و اميد آفرين جلوه ننمايد، سياست افزايش جمعيت راه همواري را در پيش روي نخواهد داشت.
گويا متوليان امر، كم توجه به اين مسائل، راهكارهاي «ميانبري» را براي «افزايش سريع جمعيت» طراحي نموده‌اند كه لازم است به دليل «عجيب» بودن برخي از آنها، به سئوالات فراواني از جمله سئوالات ذيل پاسخ دهند:
۱-آيا ميزان تأثير گذاري اين بسته‌هاي عمدتا اقتصادي، بر مناطق محروم كشور بررسي شده و در صورت كارا بودن اين سياستها، راهكارهاي مناسب براي پيشگيري از بروز مشكلات حتمي ناشي از افزايش شديد جمعيت در اين مناطق انديشيده شده است؟
به عنوان مثال اگر مردم يك استان محروم كه از حداقل امكانات رفاهي و بهداشتي و درماني و... نيز محرومند، به دليل تبليغات فرهنگي و رسانه اي و نيز جذابيت مشوقهاي مالي با موجي از افزايش سريع جمعيت مواجه شوند، متوليان امر در قبال رشد تصاعدي نيازهاي متنوع اين مناطق تدابير لازم را انديشيده‌اند؟
سازمان‌هاي مختلف، چگونه و با چه ابزاري عهده دار تأمين بخش عمده اي از دغدغه‌هاي والدين خواهند بود؟ در روزهايي كه مسئولين در قبال مسائلي چون افزايش روزانه قيمتها، كمبود شيرخشك، موجود نبودن دارو و صدها سوءمديريت ديگر سكوت مي‌كنند وپس از مدتي به توجيه روي مي‌آورند، مردم با چه اطميناني به تأمين آتيه فرزندانشان توسط آنها اميدوار باشند؟
۲-حذف درس تنظيم خانواده از دروس دانشگاهي آن هم با اين سرعت نيز كاري است كه جاي شگفتي دارد. آيا مسئولان مربوطه انديشيده اند كه همه جوانان، خصوصا دانشجويان، چه مجرد، چه متأهل، چه داراي شرايط بچه دار شدن، چه فاقد شرايط بچه دار شدن، به آشنايي و آموختن راههاي پيشگيري از بارداري يا كنترل بارداري و ساير مراقبتهاي بهداشتي و آموزشهاي مفيد موجود در اين بسته درسي نياز دارند؟ آيا آنان توجه داشته‌اند كه دانستن اين امور حق آنان است و محروم كردن آنان از اين دانسته‌ها چيزي فراتر از كم لطفي در حق آنهاست؟ آيا اين امر به نحوي توهين به فهم و شعور قشر دانشجوي كشور نيست؟
۳-قطع اجراي رايگان عمل «وازکتومي» و «توبکتومي» با ابلاغ وزارت بهداشت نيز اقدامي است كه بايد پرسيد آيا مسئولان مربوطه قبل از اخذ اين تصميم، به خانواده‌هاي محروم و كم بضاعتي كه حاملگي براي آنها پرخطر بوده يا به دليل داشتن فرزندان كافي يا هر دليل ديگر، فرزنددار شدن مجدد آنان به هيچ وجه نه به سود خود آنان است نه به سود جامعه انديشيده‌اند؟
اگرچه كاهش جمعيت جوان و روي نهادن ميانگين سني جمعيت كشور به سوي پيري، چالشي جدي است، اما به هيچ روي و از هيچ شخص يا نهادي پذيرفتني نيست كه با اين توجيه، به اتخاذ و اجراي تصميمات شتابزده و كارشناسي نشده‌اي كه ممكن است در آينده‌اي نه چندان دور، باعث بروز مشكلات اجتماعي گسترده‌اي شوند، مبادرت ورزد.
بلكه با توجه به اينكه رسيدن ميانگين سني جامعه به سن پيري، نه امري چند روزه كه روندي چند ده ساله مي‌باشد، شايسته، آن است كه طي يك برنامه ريزي دقيق و مجاهدت چندساله مسئولين و مردم، زيرساختها و بسترهاي لازم در كشور ايجاد شود تا خانواده‌ها مجبور نباشند خود را از نعمت داشتن فرزندان سالم و بانشاط محروم نمايند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
به جرات میتونم بگم که بعد از 6 سال ازدواج و در آستانه 32 سالگی با وجود ابنکه هر دو شاغلیم هنوز میترسیم بچه ای داشته باشیم . چون از آینده بسیار بیمناک هستیم . از بیکاری . بیمه های بی فایده . گرانی مسکن و مهمتر از همه آینده پوچ و بی معنی بچه .... پس بهتره خودمون باشیم و خودمون . نه نفر سوم !
پاسخ ها
موافقم . متاسفانه ...
با سلام و خسته نباشید خدمت دوستان
از اینکه این مطلب را به خوبی و بدون ترس از ملاحظات موجد در جامعه ما نوشته اید از شما کمال تشکر و قدر دانی را دارم
این تصمیمات عجولانه واقعا جای تامل دارد.
23 سالمه دانشجو ارشدم یه بچه نازدارم 7 ماهشه
میدونی دلیلش چیه به خدا ایمان دارم
از دنیا فاصله بگیر با خدا باش همه چی حله
نترس اهل ریسک باش
پاسخ ها
ریسک ؟ در کنار ریسک خدا به انسان درایت و آینده نگری هم داده .... حتما شما آینده خیلی مطمئنی داری خوب ....
خدا نون داد به همه دندون دارها ولی تربیت بچه با خودته البته زیر سایه ایمان که الان خیلی کم رنگ شده الان معتاد و ادمای بی اعصاب و بچه های خودخواه و... فرزندانمون تو چه جامعه ای میخوان بزرگ شن؟؟؟؟؟؟؟؟؟تو جمعه هی که اکثر ادما دروغ میگن
احتمالا به جز ایمان به خدا یه بابای پولدار هم داری!
یکم دلم سبک شد این حرفهارو خوندم.. دلم میخاد واسه خودم و همه یه کاری بکنم
خداراشکر مردم دیگه خودشون عقلشون میرسه
عقلشو آدم بده دست نادون آخر عاقبت درستی نداره...
حالا جمعیت کم شه چی میشه؟جز اینه که طبیعت و زمین وکوه دشت جنگل از دست ادمیزاد راحت میشه و نوه هامون میتونن یه نفس راحت بکشن هوا تمیز تر شه باغاتی که بر اثر افزایش جمعیت به برج تبدیل شده دوباره به باغ تبدیل شه اخه ما ادما چقدر خودخواهیم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟حداقل باید یه زمانی برسه که حیوانها هم راحت زندگی کنن وما را دعا کنن که جمعیتمونو کنترل کردیم!!!!!!!!!!!!!!!
ما هم 4 سال از ازدواجمان گذشته هر دو هم داراي تحصيلات تكميلي مي باشيم ولي به سختي بعد از 5/2 سال كار به دست آورديم كه دراين بين بعد از 9 ماه يا 6 ماه كار به دليل تعديل نيرو كارمان را ازدست مي دهيم و هيچ امنيت شغلي نداريم خيلي كم پيش مي آيد كه جايي پيدا كني حاضر به پرداخت همان حداقل حقوق وزارت كار هم باشه آن وقت چه جوري بچه دار شويم .؟؟؟
واقعا خوشحال شدم که یکی پیدا شد حقیقت رو بدون هیچ ترسی بگه واقعا دمت گرم داداش یولبه مرامت