نقد هالیوود ریپورتر بر فیلم ایرانی
«نیل یانگ» منتقد «هالیوود ریپورتر» فیلم «گِشِر» را یک فیلم اول بسیار امیدوار کننده از وحید وکیلی‌فر فیلمساز ایرانی معرفی کرد.
خبرگزاری ایسنا: «نیل یانگ» منتقد «هالیوود ریپورتر» فیلم «گِشِر» را یک فیلم اول بسیار امیدوار کننده از وحید وکیلی‌فر فیلمساز ایرانی معرفی کرد.
«نیل یانگ» منتقد سایت معتبر سینمایی «هالیوود ریپورتر» درباره فیلم «گِشِر» نخستین ساخته بلند سینمایی «وحید وکیلی‌فر» نوشته است: «گِشِر» در واقع، یک پرتره انسانی بی‌ادعاست که شرافت را در ساده‌ترین شکلش به تصویر می‌کشد و فیلم اول بسیار امیدوار کننده‌ای از فیلمساز ایرانی «وحید وکیلی‌فر» است.
«Gesher» نخستین فیلم سینمایی و مستقل «وحید وکیلی‌فر» نخستین بار در بخش رقابتی پنجاه‌وهشتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم «سن سباستین» در کشور اسپانیا روی پرده رفت و هم اکنون در گروه سینماهای «هنر و تجربه» در ایران روی پرده است.
در بخشی از نقد هالیوود ربیپورتر درباره این فیلم آمده است: «گِشِر» با تصاویری بسیار جذاب و خط قصه‌ای مینیمالیستی به بررسی یک محیط بسیار سخت و خشن صنعتی می‌پردازد که سه مرد جوان کارگر در آن مشغول به کار و زندگی هستند. «گِشِر» در واقع، یک پرتره انسانی بی‌ادعاست که شرافت را در ساده‌ترین شکلش به تصویر می‌کشد.
«نیل یانگ» در ادامه می‌نویسد: با توجه به محبوبیت مدوام فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های بین‌المللی، بدیهی است که «گِشِر» هم بعد از اولین نمایش خود در جشنواره سن سباستین، حضور جشنواره‌ای پررنگی خواهد داشت. شاید یکی از بهترین تعابیر برای «گِشِر»، تلقی آن به عنوان تعمق تصویری عمیق و پرتضاد از یک منطقه بندری، آفتاب سوخته و بی‌نام و نشان است که به دست انسان مدرن به طرز غیرقابل جبرانی نابود شده است. با اینکه چراغ‌های روشن خانه‌ای شهری در دور دست کورسو می‌زنند؛ اما فضای صنعتی‌خشن و پر از ساخت و سازهای عظیم و در حال توسعه، بر کل فضای فیلم غالب است و ساختارهای بتونی غول پیکر، خیلی از صحنه‌های فیلم را به فیلم‌های علمی ـ تخیلی نزدیک کرده‌اند. آدم‌هایی که در این محیط، حضور دارند در برابر این سازه‌ها و آنچه در اطرافشان می‌گذرد کوتوله‌هایی بیش نیستند. اما جالب اینجاست که تمرکز وکیلی‌فر دقیقا بر روی همین انسانهای غالباً نادیده گرفته شده است.
«نیل یانگ» در بخش دیگری از این نقد در مورد فیلم ایرانی «گِشِر» نوشته است: «نظام» با بازی «عبدالرسول دریاپیما» مرد میانسالی ست که وظیفه ناخوشایند و طاقت فرسای بازکردن چاه‌های گرفته توالت را بر عهده دارد (کاری که در نماهای نزدیک تهوع آوری به آن پرداخت شده است). «قباد» کارگر ساختمانی حدوداً سی ساله و «جهان» راننده جاه‌طلب و خوش‌پوش بیست و چند ساله‌ای است که آدم‌های پر نفوذ را در این منطقه صنعتی جابه‌جا می‌کند. این سه نفر، با هم در یکی از لوله‌های بتونی بزرگی که کنار ساحل رها شده‌اند زندگی می‌کنند و «گِشِر» به ما این فرصت را می‌دهد که وقت زیادی را با آنها در حین تلاششان برای داشتن چیزی شبیه یک زندگی خانگی و اوقات فراغت بگذرانیم؛ آنها گپ می‌زنند، غذا می‌خورند، شنا می‌کنند، سیگار می‌کشند، در حالی‌که به آبهای دوردست خیره می‌شوند و رؤیاپردازی می‌کنند.
منتقد سایت معتبر سینمایی «هالیوود ریپورتر» در پایان این نقد نوشته است: توجه وکیلی‌فر به جزئیات یکنواخت و ملال‌آور زندگی این سه نفر، به یمن صداگذاری درخشان و چندلایه «حسین مهدوی» که مملو از صداهای طبیعی و مصنوعی است، تأثیرگذارتر شده است. نهایتا «گِشِر» فیلمی متکی بر حالت‌ها، خوانش‌ها و فضاسازی‌هاست و واضح است که وکیلی‌فر علاقه چندانی به شخصیت پردازی‌های مرسوم و یا ماجراسازی و قصه‌گویی ندارد. گرچه این رویکرد، رویکرد بسیار موجه و قابل قبولی است اما از آنجایی که وکیلی‌فر خودش تدوینگر فیلم خودش است، این نکته را هم باید گوشزد شد که بعضی از صحنه‌ها می‌توانستند کوتاهتر باشند. در همین راستا، حتی معنی عنوان فیلم هم تا انتهای فیلم، روشن نمی‌شود و معمایی حل نشده باقی می‌ماند.
علی‌رغم سخت فهم بودن، «گِشِر» فیلم اول بسیار امیدوار کننده‌ای از فیلمساز جوان ۲۹ ساله ایرانی «وحید وکیلی‌فر» است.
«نیل یانگ» منتقد سایت معتبر سینمایی «هالیوود ریپورتر» درباره فیلم «گِشِر» نخستین ساخته بلند سینمایی «وحید وکیلی‌فر» نوشته است: «گِشِر» در واقع، یک پرتره انسانی بی‌ادعاست که شرافت را در ساده‌ترین شکلش به تصویر می‌کشد و فیلم اول بسیار امیدوار کننده‌ای از فیلمساز ایرانی «وحید وکیلی‌فر» است.
«Gesher» نخستین فیلم سینمایی و مستقل «وحید وکیلی‌فر» نخستین بار در بخش رقابتی پنجاه‌وهشتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم «سن سباستین» در کشور اسپانیا روی پرده رفت و هم اکنون در گروه سینماهای «هنر و تجربه» در ایران روی پرده است.
در بخشی از نقد هالیوود ربیپورتر درباره این فیلم آمده است: «گِشِر» با تصاویری بسیار جذاب و خط قصه‌ای مینیمالیستی به بررسی یک محیط بسیار سخت و خشن صنعتی می‌پردازد که سه مرد جوان کارگر در آن مشغول به کار و زندگی هستند. «گِشِر» در واقع، یک پرتره انسانی بی‌ادعاست که شرافت را در ساده‌ترین شکلش به تصویر می‌کشد.
«نیل یانگ» در ادامه می‌نویسد: با توجه به محبوبیت مدوام فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های بین‌المللی، بدیهی است که «گِشِر» هم بعد از اولین نمایش خود در جشنواره سن سباستین، حضور جشنواره‌ای پررنگی خواهد داشت. شاید یکی از بهترین تعابیر برای «گِشِر»، تلقی آن به عنوان تعمق تصویری عمیق و پرتضاد از یک منطقه بندری، آفتاب سوخته و بی‌نام و نشان است که به دست انسان مدرن به طرز غیرقابل جبرانی نابود شده است. با اینکه چراغ‌های روشن خانه‌ای شهری در دور دست کورسو می‌زنند؛ اما فضای صنعتی‌خشن و پر از ساخت و سازهای عظیم و در حال توسعه، بر کل فضای فیلم غالب است و ساختارهای بتونی غول پیکر، خیلی از صحنه‌های فیلم را به فیلم‌های علمی ـ تخیلی نزدیک کرده‌اند. آدم‌هایی که در این محیط، حضور دارند در برابر این سازه‌ها و آنچه در اطرافشان می‌گذرد کوتوله‌هایی بیش نیستند. اما جالب اینجاست که تمرکز وکیلی‌فر دقیقا بر روی همین انسانهای غالباً نادیده گرفته شده است.
«نیل یانگ» در بخش دیگری از این نقد در مورد فیلم ایرانی «گِشِر» نوشته است: «نظام» با بازی «عبدالرسول دریاپیما» مرد میانسالی ست که وظیفه ناخوشایند و طاقت فرسای بازکردن چاه‌های گرفته توالت را بر عهده دارد (کاری که در نماهای نزدیک تهوع آوری به آن پرداخت شده است). «قباد» کارگر ساختمانی حدوداً سی ساله و «جهان» راننده جاه‌طلب و خوش‌پوش بیست و چند ساله‌ای است که آدم‌های پر نفوذ را در این منطقه صنعتی جابه‌جا می‌کند. این سه نفر، با هم در یکی از لوله‌های بتونی بزرگی که کنار ساحل رها شده‌اند زندگی می‌کنند و «گِشِر» به ما این فرصت را می‌دهد که وقت زیادی را با آنها در حین تلاششان برای داشتن چیزی شبیه یک زندگی خانگی و اوقات فراغت بگذرانیم؛ آنها گپ می‌زنند، غذا می‌خورند، شنا می‌کنند، سیگار می‌کشند، در حالی‌که به آبهای دوردست خیره می‌شوند و رؤیاپردازی می‌کنند.
منتقد سایت معتبر سینمایی «هالیوود ریپورتر» در پایان این نقد نوشته است: توجه وکیلی‌فر به جزئیات یکنواخت و ملال‌آور زندگی این سه نفر، به یمن صداگذاری درخشان و چندلایه «حسین مهدوی» که مملو از صداهای طبیعی و مصنوعی است، تأثیرگذارتر شده است. نهایتا «گِشِر» فیلمی متکی بر حالت‌ها، خوانش‌ها و فضاسازی‌هاست و واضح است که وکیلی‌فر علاقه چندانی به شخصیت پردازی‌های مرسوم و یا ماجراسازی و قصه‌گویی ندارد. گرچه این رویکرد، رویکرد بسیار موجه و قابل قبولی است اما از آنجایی که وکیلی‌فر خودش تدوینگر فیلم خودش است، این نکته را هم باید گوشزد شد که بعضی از صحنه‌ها می‌توانستند کوتاهتر باشند. در همین راستا، حتی معنی عنوان فیلم هم تا انتهای فیلم، روشن نمی‌شود و معمایی حل نشده باقی می‌ماند.
علی‌رغم سخت فهم بودن، «گِشِر» فیلم اول بسیار امیدوار کننده‌ای از فیلمساز جوان ۲۹ ساله ایرانی «وحید وکیلی‌فر» است.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر