هر کودک ایرانی فرزند ما است...
سیاوش شهریور؛ مدیرکل فرهنگی اجتماعی استانداری تهران در روزنامه شرق نوشت: خبر کوتاه بود، «نخستین جلسه محاکمه مدیر و دو آشپز یک مدرسه غیرانتفاعی در تهران به اتهام آزار جنسی دانش‌آموز کلاس اول، در دادگاه کیفری استان تهران برگزار شد». اما رنج حاصل از خبر این فاجعه تا سال‌ها در جان آدمی باقی می‌ماند.
سیاوش شهریور؛ مدیرکل فرهنگی اجتماعی استانداری تهران در روزنامه شرق نوشت: خبر کوتاه بود، «نخستین جلسه محاکمه مدیر و دو آشپز یک مدرسه غیرانتفاعی در تهران به اتهام آزار جنسی دانش‌آموز کلاس اول، در دادگاه کیفری استان تهران برگزار شد». اما رنج حاصل از خبر این فاجعه تا سال‌ها در جان آدمی باقی می‌ماند.
با توجه به‌اینکه خشونت‌ورزی و خشونت‌پذیری ذاتی انسان نیست و تابعی است از شرایط اجتماعی، تعاملات گروهی و حتی آموزه‌های فراگیر که به نحوی مرتبط با یادگیری و آموزش هستند و از تمامی کانال‌ها و مسیرهای آموزش و جامعه‌پذیری قابلیت جذب دارند؛ با نگاهی مسئولانه و بر پایه تجارب جهانی می‌توانیم به پیشگیری و مهار این قبیل مسائل اجتماعی که ریشه بسیاری از مشکلات هستند، اهتمام بورزیم.
اینجا ذکر دو نکته اهمیت دارد:
یکم اینکه، در برابر آزارگران و آزاردیدگان به یک اندازه مسئول هستیم و باید فرایند این رخداد‌ها را پیگیری کنیم و راه‌های برون‌رفت از این بحران‌ها را با بهره‌گیری از آموزش و مطالعه راه‌های پیشگیرانه بیابیم. دوم اینکه، اگرچه قربانیان خشونت و آزاردیدگان از هر سن و جنس برای جامعه و مدیریت کلان اهمیت دارند اما دراین‌میان کودکان آسیب‌پذیرترین گروه اجتماعی هستند که بايد بیش از سایرین به آنها توجه شود. درباره کودک‌آزاری، به‌ویژه آزار جنسی آنها، به نظر می‌رسد حساسیت مسئله به حدی است که از مفاهیم و داده‌های کیفی باید ردپاهای آسیب را جست و واقعا زمان آن نیست که فقط به دنبال آمارها، دفعات مراجعه، شکایت‌ها، امواج رسانه‌ای و تبلیغاتی باشیم.
نباید موضوع مهم آزار جنسی کودکان را به هوای اینکه محدود است یا شیوع ندارد، از دستور کار و اقدام ملی خارج یا حذف کنیم. چراکه خصوصا آزار جنسی کودکان به دلایلی نظیر ناآگاهی کودک از حقوق خود، آگاه‌نبودن والدین و مربیان و معلمان از وضعیت کودک و مهم‌تر از همه مسائل فرهنگی که گرایش به پنهان‌کاری دراین‌باره را تشویق، ترغیب و تقویت می‌کنند، باعث دسترسی‌نداشتن به اطلاعات دقیق و شفاف دراین‌زمینه می‌شوند. کودکان شایان توجه بیشتری هستند، چراکه مخاطرات کودکی آثار جبران‌ناپذیر فردی و اجتماعی را به‌دنبال دارد. در بسیاری از جوامع توسعه‌یافته در برنامه‌ریزی‌ها برای مقابله با کاهش آسیب‌های اجتماعی، بیشترین توجه و بودجه را معطوف به این گروه می‌کنند. لازم به ذکر است در مقام مدیریتی و حاکمیتی منظور و مقصود از کودکان، همه فرزندان ایران از هر جنس، رنگ، نژاد، قومیت، مذهب و طبقه اجتماعی هستند و حتی آنجاکه پای کودکان در میان است به اتباع غیرایرانی ساکن نیز همیشه و همواره باید توجه شود.
اگرچه روزی نیست که در رسانه‌ها خبرهای ناگواری حاکی از آزار کودکان منعکس نشود؛ اما محرز است که اخبار با توجه به گستردگی و پوشش رسانه‌ای، بعید نیست بسیاری از کودکان در نقاط دورافتاده و محروم را از قلم بیندازند. طرح مسئله کودک‌آزاری، آن‌هم آزار جنسی، این روزها برای هیچ‌کس ناآشنا نیست؛ اما واقعیتی که از آن غفلت شده این نکته است که مسئولیت اجتماعی افراد و مسئولان اجتماعی و خانواده‌ها باید معطوف به این مهم شود که دوران کودکی بیش از گذشته پررنگ و بااهمیت جلوه کند و به آن زوایای ایمنی و سلامت جسم و روان پرداخته شود.
چرا که انواع برخورد خشونت‌آمیز با کودکان در همه دنیا منسوخ شده و آزار جنسی کودکان با کمترین آسیب‌وارده به‌طور مشخص و در هر شرایطی عملی غیرانسانی بوده و بی‌چون‌و‌چرا جرم محسوب میشود و قانون به‌شکلی جدی با آن مقابله می‌کند. فارغ از سیاست‌گذاری‌ها، باید با مسئله کودکان با توجه افزون‌تری مواجه شود، چراکه نیازمند همیاری و حمایت‌های ملی، مردمی و نهادی هستیم تاجایی‌که هر یک از ما بنابر مسئولیت فردی و اجتماعی‌مان، هر کودک ایرانی را فرزند خود بدانیم و برای سلامت و کاهش آسیب‌هایی که به وی مترتب است، بکوشیم.
با توجه به‌اینکه خشونت‌ورزی و خشونت‌پذیری ذاتی انسان نیست و تابعی است از شرایط اجتماعی، تعاملات گروهی و حتی آموزه‌های فراگیر که به نحوی مرتبط با یادگیری و آموزش هستند و از تمامی کانال‌ها و مسیرهای آموزش و جامعه‌پذیری قابلیت جذب دارند؛ با نگاهی مسئولانه و بر پایه تجارب جهانی می‌توانیم به پیشگیری و مهار این قبیل مسائل اجتماعی که ریشه بسیاری از مشکلات هستند، اهتمام بورزیم.
اینجا ذکر دو نکته اهمیت دارد:
یکم اینکه، در برابر آزارگران و آزاردیدگان به یک اندازه مسئول هستیم و باید فرایند این رخداد‌ها را پیگیری کنیم و راه‌های برون‌رفت از این بحران‌ها را با بهره‌گیری از آموزش و مطالعه راه‌های پیشگیرانه بیابیم. دوم اینکه، اگرچه قربانیان خشونت و آزاردیدگان از هر سن و جنس برای جامعه و مدیریت کلان اهمیت دارند اما دراین‌میان کودکان آسیب‌پذیرترین گروه اجتماعی هستند که بايد بیش از سایرین به آنها توجه شود. درباره کودک‌آزاری، به‌ویژه آزار جنسی آنها، به نظر می‌رسد حساسیت مسئله به حدی است که از مفاهیم و داده‌های کیفی باید ردپاهای آسیب را جست و واقعا زمان آن نیست که فقط به دنبال آمارها، دفعات مراجعه، شکایت‌ها، امواج رسانه‌ای و تبلیغاتی باشیم.
نباید موضوع مهم آزار جنسی کودکان را به هوای اینکه محدود است یا شیوع ندارد، از دستور کار و اقدام ملی خارج یا حذف کنیم. چراکه خصوصا آزار جنسی کودکان به دلایلی نظیر ناآگاهی کودک از حقوق خود، آگاه‌نبودن والدین و مربیان و معلمان از وضعیت کودک و مهم‌تر از همه مسائل فرهنگی که گرایش به پنهان‌کاری دراین‌باره را تشویق، ترغیب و تقویت می‌کنند، باعث دسترسی‌نداشتن به اطلاعات دقیق و شفاف دراین‌زمینه می‌شوند. کودکان شایان توجه بیشتری هستند، چراکه مخاطرات کودکی آثار جبران‌ناپذیر فردی و اجتماعی را به‌دنبال دارد. در بسیاری از جوامع توسعه‌یافته در برنامه‌ریزی‌ها برای مقابله با کاهش آسیب‌های اجتماعی، بیشترین توجه و بودجه را معطوف به این گروه می‌کنند. لازم به ذکر است در مقام مدیریتی و حاکمیتی منظور و مقصود از کودکان، همه فرزندان ایران از هر جنس، رنگ، نژاد، قومیت، مذهب و طبقه اجتماعی هستند و حتی آنجاکه پای کودکان در میان است به اتباع غیرایرانی ساکن نیز همیشه و همواره باید توجه شود.
اگرچه روزی نیست که در رسانه‌ها خبرهای ناگواری حاکی از آزار کودکان منعکس نشود؛ اما محرز است که اخبار با توجه به گستردگی و پوشش رسانه‌ای، بعید نیست بسیاری از کودکان در نقاط دورافتاده و محروم را از قلم بیندازند. طرح مسئله کودک‌آزاری، آن‌هم آزار جنسی، این روزها برای هیچ‌کس ناآشنا نیست؛ اما واقعیتی که از آن غفلت شده این نکته است که مسئولیت اجتماعی افراد و مسئولان اجتماعی و خانواده‌ها باید معطوف به این مهم شود که دوران کودکی بیش از گذشته پررنگ و بااهمیت جلوه کند و به آن زوایای ایمنی و سلامت جسم و روان پرداخته شود.
چرا که انواع برخورد خشونت‌آمیز با کودکان در همه دنیا منسوخ شده و آزار جنسی کودکان با کمترین آسیب‌وارده به‌طور مشخص و در هر شرایطی عملی غیرانسانی بوده و بی‌چون‌و‌چرا جرم محسوب میشود و قانون به‌شکلی جدی با آن مقابله می‌کند. فارغ از سیاست‌گذاری‌ها، باید با مسئله کودکان با توجه افزون‌تری مواجه شود، چراکه نیازمند همیاری و حمایت‌های ملی، مردمی و نهادی هستیم تاجایی‌که هر یک از ما بنابر مسئولیت فردی و اجتماعی‌مان، هر کودک ایرانی را فرزند خود بدانیم و برای سلامت و کاهش آسیب‌هایی که به وی مترتب است، بکوشیم.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
با نگاهی مختصر میتوان متوجه شد نویسنده یا مقاله نویس قصد ابراز وجود خود را بیشتر از آزار جنسی خصوصاً آزار جنسی کودکان بوده‌است، زیرا با اظهارات خود هم مورد تناقض گویی و چند پهلو گویی متوسل میشود، اگر قصد مبارزه با خشونت جنسی خصوص کودک، کسی که او را تعرض گر گویند مگر برایش دانستن یا امی بودن تعرض شونده مهم است؟ که کودکان حق قانونی خود را بشناسند یا خیر؟ افرادی که در معرض این عمل ناشایست و مردود قرار گرفته بارها و بارها خود از بالاترین رتب جامعه‌شناسی و حقوقدان بوده‌اند، خشونت جنسی را فقط از طریق قدرت قانون و قدرت مبارزه با آن را می سنجند و متاسفانه راه دیگری جهت این عمل وجود ندارد، اگر قانون با تمام توان و قدرت با آن مقابله و اجتماع نیز به حمایت از قانون و مجازات های سنگین میشود تقریباً جلوی رشد و عمومی شدن تجاوز های جنسی (حالا چه از نوع زن آزاری یا کودک آزاری) میبایست شدیدا مبارزه آنگاه در کنار مبارزه اطلاع رسانی نیز کاربرد دارد والا روز بروز شاهد این بدعت بد ووقیحانه خواهیم بود،
آقالطفاشعارندین........