یادبود ویژه کیارستمی در کنسرت قربانی

وب‌سایت موسیقی ما: دهمین و آخرین شب کنسرت «دخت پری‌وار» با صدای «علیرضا قربانی» و آهنگسازی «مهیار علیزاده» تهران برگزار شد. این سلسله اجراها از ۱۹ خرداد آغاز و به دلیل استقبال کم‌نظیر مخاطبان، پنج مرتبه تمدید شد. بالاخره در شب‌های ۱۸، ۱۹ و ۲۰ تیرماه تالار وحدت مجدداً از ساخته‌های مهیار علیزاده با صدای علیرضا قربانی میزبانی کرد و پرونده اجراهای دخت‌پری‌وار در بهار و تابستان ۹۵ بسته شد. خواننده آلبوم «حریق خزان» با این کنسرت‌ها توانست رکورد فروش بلیت اجراهای زنده موسیقی اصیل ایرانی طی یک سال و نیم اخیر را بشکند و پرمخاطب‌ترین اتفاق موسیقایی این سبک را روی صحنه ببرد. گزارش مفصل سایت «موسیقی ما» از آخرین شب این کنسرت را در ادامه می‌خوانید:

یکی از نکات مهم و قابل توجه کنسرت‌های دخت پری‌وار، جلوه‌های بصری و طراحی‌های ویژه اتفاقات روی استیج بود. «رضا موسوی» به عنوان کارگردان هنری این کنسرت با همراهی گروه سی نفره اتفاقات جالب افکتیو و ویژوال برای این برنامه تدارک دیده بودند. از جمله جذاب‌ترین بخش‌های کنسرت در شروع آن رقم خورد. همزمان با پخش تصاویر موزیک ویدئوی قطعه «پرده‌نشین» اعضای ارکستر در حالی که پشت پرده سفید رنگ قرار داشتند شروع به نواختن کردند. علیرضا قربانی هم اجرای قطعه پرده‌نشین را از پایین استیج تالار وحدت آغاز کرد. استیج متحرک سالن کم کم به بالا آمد و علیرضا قربانی در حالی که پشت یک پرده «سیکلو» ایستاده و مطلع «پرده نشین» را می‌خواند رو به روی حضار قرار گرفت. این نوع شروع جالب با استقبال و تشویق‌های پرشور حاضرین همراه شد.

«آخرین جرعه جام» که یکی از قطعات پرطرفدار آلبوم «حریق خزان» است دومین اثر رپرتوار بود که بلافاصله پس از «پرده نشین» اجرا شد. تنظیم جدید این قطعه توسط مهیار علیزاده برای اجرای زنده نسبت به گذشته تفاوت‌های زیادی داشت و نقش پررنگ گروه کُر و سازهای زهی بر جذابیت‌های آن افزوده بود. علیرضا قربانی اجرای این قطعه را از پشت همان پرده آغاز کرد و در قسمت بی‌کلام این اثر به پشت دومین پرده «سیکلو» که در سمت دیگر استیج قرار داشت رفت. پس از حرکت این خواننده به سمت پرده دوم، طرح‌های جالبی از فردی که پشت یک میز نشسته و فنجانی در دست دارد و می‌نوشد روی پرده اول نقش بست که همه این طرح‌ها با بازی نور و سایه بود. بعد از اتمام قطعه «آخرین جرعه جام» علیرضا قربانی از استیج خارج شد و باز هم طرح‌های دیگری روی دومین پرده «سیکلو» نقش بست.

از «مرثیه» تا «عتاب یار»

لحظاتی پس از خروج این خواننده ، روی پرده سفید رنگ استیج نقوش جالبی با نورهای رنگی ایجاد و مکمل آن هم یک طرح ضدنور از نوازندگان ارکستر بود که دیده شد. پس از این ضد نور پرده بالا رفت و نوازندگان در حالی که قطعه بی‌کلام «مرثیه» را می‌نواختند به وسیله استیج متحرک تالار وحدت چند متر جلوتر آمدند. همزمان مِه غلیظی هم زیر پای آنها شکل گرفته بود و حرکت استیج باعث جابجایی این مِه تا نزدیکی جایگاه تماشاگران شد. با اتمام این اثر از آلبوم «دخت پری‌وار»، علیرضا قربانی به صحنه بازگشت و خوش‌آمدگویی گرمی با حضار داشت. او در بخشی از صحبت‌های خود از مسئولین دفتر موسیقی وزارت ارشاد قدردانی کرد که مجوز این کنسرت را از حدود چهل روز قبل صادر کرده بودند. به گفته این خواننده سرشناس، این اتفاق برای اولین‌بار رخ می‌داد و همین مسأله باعث شد که برنامه‌ریزی مدوّن و دقیقی برای کنسرت انجام شود. همچنین او از مدیران مجموعه «شهر فرش» که حامی این کنسرت بودند هم تشکر کرد.


برای اجرای قطعه چهارم همه نوازندگان از صحنه خارج شدند و «عتاب یار» فقط با همراهی پد الکترونیکی «پیمان حاتمی» و سولوی کمانچه «سامان صمیمی» اجرا شد. در این قطعه آوازی علیرضا قربانی بسیار موفق ظاهر شد و توانست با تسلط کامل به موسیقی اصیل ایرانی و خصوصاً تحریرهایی که با استقبال تماشاگران همراه می‌شد، این قطعه را به خوبی اجرا کند. تلفیق جالب افکت الکترونیکی با تکنوازی کمانچه هم این قطعه آوازی را مدرن‌تر کرده بود. اما در هنگام اجرای این اثر هم افکت‌های تصویری جذابی از بارش باران و تلألو آب روی پرده سفید انتهای استیج و ستون‌های کناری سالن نقش بست. قطعه «دوستت دارم» از آلبوم دخت پری‌وار که بسیار هم در میان مخاطبان شنیده شده در ادامه به همراه تایپوگرافی‌های دیدنی شعر آن اجرا شد و پایان بخش پارت اول کنسرت هم «دلی در آتش» از آلبوم «حریق خزان» بود.

دو هزار چشم غمگین...

علیرضا قربانی پارت دوم کنسرت را با قطعه «دریای بی‌پایان» آغاز کرد. اثری که ریتم و ضرب‌های شنیدنی داشت و همراهی پررنگ سکشن بادی و سازهای کوبه‌ای جذابیت این کار را بیشتر کرده بود. همچنین تنظیم جدید این کار نسبت به نسخه آلبوم تمپوی بیشتری داشت و علیرضا قربانی در طول قطعه، اجرای خود را با این تمپو هماهنگ کرده بود و اجرای ارکستر و خواننده کاملاً با یکدیگر همراهی داشتند. این خواننده در ادامه رپرتوار خود به سراغ «نگاه» رفت و با زمزمه و همخوانی شعر توسط حضار آن را اجرا کرد.


«راز» دومین اثر بی‌کلام و سازی رپرتوار برنامه توسط مهیار علیزاده برای مخاطبان تدارک دیده شده بود. نکته جالب این قطعه تکنوازی «میثم مروستی»، نوازنده ویولن و مایستر ارکستر، خارج از استیج بود! او برای اجرای سولوی خود به انتهای بخش شرقی بالکن یک تالار و در کنار حضار رفت. او لحظاتی در تاریکی نواخت تا اینکه نور فالوئر روی او رفت و تشویق‌های حضار را به دنبال داشت. این اثر با وجود اینکه در آن وکال وجود نداشت و کمی هم مینیمال بود اما با هنر مهیار علیزاده، تنظیم شنیدنی برای کنسرت داشت توجه کل سالن را به خود معطوف کرد. با اتمام «راز»، مجدداً همه نوازنده‌ها به غیر از پیمان حاتمی، آتنا اشتیاقی، بهتاش ابوالقاسم و سامان صمیمی از صحنه خارج شدند.

قطعه «صبح آزادی» با تکنوازی پرکاشن و ضرب‌های بهتاش ابوالقاسم آغاز شد و در ادامه پیانوی پیمان حاتمی، ویلنسل آتنا اشتیاقی و سه‌تار میثم مروستی اجرا را ادامه دادند. در این آهنگ، «سروش کریمی‌نژاد» به عنوان پرفورمر پشت پرده سفید استیج قرار گرفت و در هنگام اجرای پرفورمنس، سایه او دیده می‌شد که این امر هم استقبال حاضرین را به دنبال داشت. پیانو، کمانچه، ویلنسل و سه‌تار هرکدام بخش‌هایی از ملودی این کار را اجرا می‌کردند و نوای سازهای کوبه‌ای به خوبی با آواز و خصوصاً تحریرهای علیرضا قربانی در این اثر همگام شده بود. در ادامه قطعه «دخت پری‌وار» با همراهی تمامی نوازندگان و تصاویر جذابی که رضا موسوی آماده کرده بود اجرا شد و حاضرین در بخش تکرار «ای ایران» با خواننده همخوانی می‌کردند.

به یاد خالق «خانه دوست کجاست»

حسن ختام کنسرت هم قطعه محبوب «ارغوان» از آلبوم «حریق خزان» بود. در هنگام اجرای این کار، دو پرده «سیکلو» از بالا به دو سمت استیج آمد و تصاویر ویژوالی از فضایی شبیه به یک اتاق با طراحی قدیمی و یک قاب خالی روی آن نقش بست. قابی که در این بازی نور و افکت‌ها دیده شد در ابتدا خالی بود اما پس از چند لحظه عکس زنده‌یاد «عباس کیارستمی» با لبخند زیبایش درون آن دیده شد. بلافاصله پس از نمایش این تصویر، حضار با تشویق‌های ممتد خود به این اتفاق واکنش نشان دادند در حالی که طی شب‌های گذشته چنین تصویری در هنگام اجرای قطعه «ارغوان» وجود نداشت. علیرضا قربانی هم پس از پایان «ارغوان» اعلام کرد که این اثر را به روح کارگردان نامدار و شهیر سینمای ایران مرحوم کیارستمی تقدیم می‌کند.

و «مدار صفر درجه»

با اتمام «ارغوان»، علیرضا قربانی از برخی دست‌اندرکاران این کنسرت دعوت کرد تا روی صحنه حاضر شوند و از آنها تقدیر به عمل آورد. سپس از حاضرین خداحافظی کرد و از صحنه بیرون رفت. برخی از مخاطبان هم به خیال اتمام کنسرت در حال خروج از سالن بودند که ناگهان قربانی مجدداً به پشت میکروفون خود بازگشت و لحظاتی بعد اعضای ارکستر قطعه بیز را نواختند. «مدار صفر درجه» از ساخته‌های خاطره‌انگیز «فردین خلعتبری» به عنوان آهنگ بیز این کنسرت انتخاب شده بود.


اعضای ارکستر در این برنامه متشکل از نوازندگان سرشناس و باتجربه هر ساز بودند که توانستند به خوبی از پس اجرای این رپرتوار سنگین برآیند. میثم مروستی(ویلن و مایستر ارکستر)، نیلوفر محبی (ویلن)، پریسا پیرزاده (ویولا)، آتنا اشتیاقی (ویلنسل)، فرشید پاتینیان (کنترباس)، سایوری شفیعی (کلارینت)، حسام صدفی‌نژاد (ابوا)، میلاد عباسی (هورن)، امیر دارابی (پیانو)، آرین کشیشی (گیتار باس)، بهتاش ابوالقاسم (پرکاشن)، پیمان حاتمی (سازهای الکترونیک) و سامان صمیمی نوازنده مهمان ساز کمانچه نوازندگان ارکستر علیرضا قربانی بودند. رکسانا صرافی، مهدیه صفدری و بهرخ شورورزی هم به عنوان همخوان روی صحنه حضور داشتند. در اجراهای خردادماه دخت‌ پری‌وار، «همایون نصیری» به عنوان نوازنده سازهای کوبه‌ای گروه را همراهی می‌کرد. اما به دلیل حضور او در یک ارکستر دیگر، بهتاش ابوالقاسم در سه شب تیرماه سازهای کوبه‌ای کنسرت را نواخت.

این کنسرت به تهیه‌کنندگی «مجید روغنی» و با مدیریت اجرایی «علی رضوی» و مدیریت داخلی «مهسا نعمت» برگزار شد.