۲.۴ میلیون نفر در جستجوی «پارتی»!
٢,٤ میلیون نفر در جست‌وجوی یک پارتی برای به‌دست‌آوردن شغل هستند. این عدد وهم‌آور نتیجه تحقیقی است که اخیرا توسط وزارت کار منتشر شده و از این نظر کاملا مستند است.
شرق: ٢,٤ میلیون نفر در جست‌وجوی یک پارتی برای به‌دست‌آوردن شغل هستند. این عدد وهم‌آور نتیجه تحقیقی است که اخیرا توسط وزارت کار منتشر شده و از این نظر کاملا مستند است.
براساس این تحقیق، درحال‌حاضر، جست‌وجو برای شغل در ایران تنها از چند طریق انجام می‌شود که یکی از این روش‌ها ثبت‌نام یا پیگیری در مراکز خدمات اشتغال و کاریابی‌های غیردولتی است. این روش در سال ۹۲ باعث شد تا یک میلیون و ۴۰۰ هزار کارجو برای ثبت‌نام در دفاتر مشاوره شغلی و انتظار برای شغل‌یابی اقدام کنند.
همچنین طبق این تحقیق، برخی از جوانان که از یافتن کار از طریق دفاتر مشاوره شغلی خسته و ناامید شده‌اند؛ روش ارتباط مستقیم با کارفرما و صاحب‌کار را در پیش می‌گیرند. طبق آخرین بررسی‌های صورت‌گرفته، ۹۰۴ هزار جوان متقاضی کار در سال ۹۲ از این روش برای یافتن شغل استفاده کرده‌اند.
بااین‌وجود، دو میلیون و ۴۵۷ هزار نفر نیز هیچ‌یک از روش‌های یادشده را برای جست‌وجوی شغل انتخاب نکرده و برای کاریابی به پرس‌وجو از دوستان و آشنایان پرداخته و به‌اصطلاح روش «پارتی‌بازی»را برای یافتن شغل برگزیدند. شاید یکی از دلایل گرایش کارجویان ایرانی به استفاده از روش‌هایی مانند پارتی‌بازی، آشنابازی و مباحثی از این دست برای ورود به بازار کار را علاوه‌بر نامتعادل‌بودن میزان تقاضاها به نسبت فرصت‌های شغلی موجود، بتوان در رفتار خود کارفرمایان نیز جست‌وجو کرد، به‌نحوی که استفاده از نیروهای آشنا و شناخته‌شده به‌جای قراردادن شروط توانمندی، مهارت و تخصص برای جذب نیرو از این‌سو نیز دنبال می‌شود.
تعداد جوانان شاغل‌شده از این طریق نسبت به تعداد شاغل‌شده‌ها به روش‌هایی مانند گزینش و امتحان و آزمون اگر بیشتر نباشد، کمتر نیست؛ بنابراین روشی است که می‌تواند توجه هر جوینده کاری را به سمت خود جلب کند که متأسفانه خود گواه نبود مکانیسم‌هایی برای ورود به بازار کار در ایران است.
با وجود اینکه بسیاری از جوانان تلاش کرده‌اند از طریق آشنا، آزمون، ثبت‌نام در دفاتر کاریابی و مانند آن شغلی را برای خود دست‌وپا کنند؛ عده‌ای دیگر به این فکر هستند که با جست‌وجوی منابع مالی و امکانات برای خود، یک کسب و کار را به‌صورت خوداشتغالی کلید بزنند. در سال ٩٢ ، حدود ۳۸۰ هزارنفر تصمیم گرفته بودند از این طریق به بازار کار وارد شوند.
البته ۱۰۰ هزار نفر نیز به‌دنبال دریافت جواز کسب و پروانه کار رفتند و از این طریق به جست‌وجوی کسب درآمد پرداختند. در کنار روش‌های یادشده، یک میلیون و ۲۰۵ هزار کارجو تصمیم گرفتند از طریق معرفی خود در قالب آگهی در روزنامه، به‌دنبال یافتن کار باشند یا آگهی‌های استخدامی کارفرمایان را مطالعه و پیگیری کنند.
علیرضا مظهری، مدیرکل سابق کار و امور اجتماعی استان تهران، در گفت‌وگو با «شرق» در تحلیل این موضوع می‌گوید: شرکت‌های بزرگ کشور و سازمان‌هایی که تعداد زیادی از نیروی کار را به خدمت می‌گیرند، قاعدتا باید برای جذب نیرو از طریق جراید و رسانه‌ها اطلاع‌رسانی و اقدام کنند. در برخی از شرکت‌های بزرگ دولتی یا نیمه‌دولتی نیز به همین صورت پس از انتشار آگهی استخدام، افرادی ثبت‌نام می‌کنند و پس از گذراندن مراحل اولیه و احراز شرایط، برای مصاحبه فراخوانده می‌شوند اما در این مقطع چند مسئله بروز می‌کند؛ اول اینکه اکثر این افراد فاقد تخصص لازم برای استخدام در شغل‌های آگهی‌شده هستند چون اغلب اوقات خروجی دانشگاه‌ها با نیاز بازار همخوانی ندارد. مشکل دوم این است که افراد دارای هوش و تخصص بالا و مطلوب کمتر در صف این قبیل استخدام‌ها قرار می‌گیرند و ترجیح می‌دهند خود به کارآفرینی و ایجاد شغل بپردازند.
به گفته وی، فارغ‌التحصیل‌شدن برخی از متقاضیان با مدارک عمومی و غیرتخصصی و همچنین نبود همخوانی بین درآمد موردانتظار برخی از متقاضیان با دستمزدی که شرکت می‌خواهد پرداخت کند از دیگر مشکلات شرکت‌ها در این مقطع از استخدام است. این‌گونه، نیازهای شرکتی که با این افراد وارد گفت‌وگو می‌شود، رفع نمی‌شود و از سوی دیگر پس از مدت کوتاهی بسیاری از نیروهای پذیرفته‌شده به دلیل تألمات محیط کار یا مشکلات دیگر، کار را به امید یافتن شغلی بهتر ترک می‌کنند.
مظهری می‌افزاید: وقتی شرکتی با این قبیل مشکلات مواجه می‌شود، چاره‌ای ندارد و ترجیح می‌دهد نیروهایی که از خلاقیت و تخصص بالاتر و تحصیلات منطبق برخوردار هستند و تقریبا ماندگاری آنها بر سر کار تضمین شده است را از راه‌های دیگری که اغلب به همین آشنابازی ختم می‌شود، تأمین کند.
به گفته این مسئول، با قاطعیت می‌توان گفت این افراد در بخش خصوصی وارد نخواهند شد مگر اینکه ورود این افراد، امتیاز یا رانتی را برای بخش خصوصی به همراه داشته باشد چون بقای بخش خصوصی با به‌کارگرفتن افراد بی‌هنر و فاقد تخصص به خطر می‌افتد اما در مقابل، احتمال ورود این افراد به بخش دولتی یا شبه‌دولتی بسیار زیاد است چون به دلیل پشتیبانی دولت، بقای این بخش با حضور افراد غیرمتخصص تهدید نمی‌شود و برای همین ورود این افراد به رده‌های بالای مدیریتی و کارشناسی یا حتی تا جایگاه مدیران ارشد و اعضای هیأت‌مدیره نیز محتمل‌است.
براساس این تحقیق، درحال‌حاضر، جست‌وجو برای شغل در ایران تنها از چند طریق انجام می‌شود که یکی از این روش‌ها ثبت‌نام یا پیگیری در مراکز خدمات اشتغال و کاریابی‌های غیردولتی است. این روش در سال ۹۲ باعث شد تا یک میلیون و ۴۰۰ هزار کارجو برای ثبت‌نام در دفاتر مشاوره شغلی و انتظار برای شغل‌یابی اقدام کنند.
همچنین طبق این تحقیق، برخی از جوانان که از یافتن کار از طریق دفاتر مشاوره شغلی خسته و ناامید شده‌اند؛ روش ارتباط مستقیم با کارفرما و صاحب‌کار را در پیش می‌گیرند. طبق آخرین بررسی‌های صورت‌گرفته، ۹۰۴ هزار جوان متقاضی کار در سال ۹۲ از این روش برای یافتن شغل استفاده کرده‌اند.
بااین‌وجود، دو میلیون و ۴۵۷ هزار نفر نیز هیچ‌یک از روش‌های یادشده را برای جست‌وجوی شغل انتخاب نکرده و برای کاریابی به پرس‌وجو از دوستان و آشنایان پرداخته و به‌اصطلاح روش «پارتی‌بازی»را برای یافتن شغل برگزیدند. شاید یکی از دلایل گرایش کارجویان ایرانی به استفاده از روش‌هایی مانند پارتی‌بازی، آشنابازی و مباحثی از این دست برای ورود به بازار کار را علاوه‌بر نامتعادل‌بودن میزان تقاضاها به نسبت فرصت‌های شغلی موجود، بتوان در رفتار خود کارفرمایان نیز جست‌وجو کرد، به‌نحوی که استفاده از نیروهای آشنا و شناخته‌شده به‌جای قراردادن شروط توانمندی، مهارت و تخصص برای جذب نیرو از این‌سو نیز دنبال می‌شود.
تعداد جوانان شاغل‌شده از این طریق نسبت به تعداد شاغل‌شده‌ها به روش‌هایی مانند گزینش و امتحان و آزمون اگر بیشتر نباشد، کمتر نیست؛ بنابراین روشی است که می‌تواند توجه هر جوینده کاری را به سمت خود جلب کند که متأسفانه خود گواه نبود مکانیسم‌هایی برای ورود به بازار کار در ایران است.
با وجود اینکه بسیاری از جوانان تلاش کرده‌اند از طریق آشنا، آزمون، ثبت‌نام در دفاتر کاریابی و مانند آن شغلی را برای خود دست‌وپا کنند؛ عده‌ای دیگر به این فکر هستند که با جست‌وجوی منابع مالی و امکانات برای خود، یک کسب و کار را به‌صورت خوداشتغالی کلید بزنند. در سال ٩٢ ، حدود ۳۸۰ هزارنفر تصمیم گرفته بودند از این طریق به بازار کار وارد شوند.
البته ۱۰۰ هزار نفر نیز به‌دنبال دریافت جواز کسب و پروانه کار رفتند و از این طریق به جست‌وجوی کسب درآمد پرداختند. در کنار روش‌های یادشده، یک میلیون و ۲۰۵ هزار کارجو تصمیم گرفتند از طریق معرفی خود در قالب آگهی در روزنامه، به‌دنبال یافتن کار باشند یا آگهی‌های استخدامی کارفرمایان را مطالعه و پیگیری کنند.
علیرضا مظهری، مدیرکل سابق کار و امور اجتماعی استان تهران، در گفت‌وگو با «شرق» در تحلیل این موضوع می‌گوید: شرکت‌های بزرگ کشور و سازمان‌هایی که تعداد زیادی از نیروی کار را به خدمت می‌گیرند، قاعدتا باید برای جذب نیرو از طریق جراید و رسانه‌ها اطلاع‌رسانی و اقدام کنند. در برخی از شرکت‌های بزرگ دولتی یا نیمه‌دولتی نیز به همین صورت پس از انتشار آگهی استخدام، افرادی ثبت‌نام می‌کنند و پس از گذراندن مراحل اولیه و احراز شرایط، برای مصاحبه فراخوانده می‌شوند اما در این مقطع چند مسئله بروز می‌کند؛ اول اینکه اکثر این افراد فاقد تخصص لازم برای استخدام در شغل‌های آگهی‌شده هستند چون اغلب اوقات خروجی دانشگاه‌ها با نیاز بازار همخوانی ندارد. مشکل دوم این است که افراد دارای هوش و تخصص بالا و مطلوب کمتر در صف این قبیل استخدام‌ها قرار می‌گیرند و ترجیح می‌دهند خود به کارآفرینی و ایجاد شغل بپردازند.
به گفته وی، فارغ‌التحصیل‌شدن برخی از متقاضیان با مدارک عمومی و غیرتخصصی و همچنین نبود همخوانی بین درآمد موردانتظار برخی از متقاضیان با دستمزدی که شرکت می‌خواهد پرداخت کند از دیگر مشکلات شرکت‌ها در این مقطع از استخدام است. این‌گونه، نیازهای شرکتی که با این افراد وارد گفت‌وگو می‌شود، رفع نمی‌شود و از سوی دیگر پس از مدت کوتاهی بسیاری از نیروهای پذیرفته‌شده به دلیل تألمات محیط کار یا مشکلات دیگر، کار را به امید یافتن شغلی بهتر ترک می‌کنند.
مظهری می‌افزاید: وقتی شرکتی با این قبیل مشکلات مواجه می‌شود، چاره‌ای ندارد و ترجیح می‌دهد نیروهایی که از خلاقیت و تخصص بالاتر و تحصیلات منطبق برخوردار هستند و تقریبا ماندگاری آنها بر سر کار تضمین شده است را از راه‌های دیگری که اغلب به همین آشنابازی ختم می‌شود، تأمین کند.
به گفته این مسئول، با قاطعیت می‌توان گفت این افراد در بخش خصوصی وارد نخواهند شد مگر اینکه ورود این افراد، امتیاز یا رانتی را برای بخش خصوصی به همراه داشته باشد چون بقای بخش خصوصی با به‌کارگرفتن افراد بی‌هنر و فاقد تخصص به خطر می‌افتد اما در مقابل، احتمال ورود این افراد به بخش دولتی یا شبه‌دولتی بسیار زیاد است چون به دلیل پشتیبانی دولت، بقای این بخش با حضور افراد غیرمتخصص تهدید نمی‌شود و برای همین ورود این افراد به رده‌های بالای مدیریتی و کارشناسی یا حتی تا جایگاه مدیران ارشد و اعضای هیأت‌مدیره نیز محتمل‌است.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
من که خودم با پارتی رفتم سر کار شمارو نمیدونم !
پاسخ ها
البته دقیق تر بخوام بگم با آشنا یا به عبارتی معرف ...