۸ مسیر تجاری که تاریخ جهان را تغییر دادند

عصر ایران: از جاده‌های باستانی گرفته تا مسیرهای دریایی پرخطر، مسیرهای تجاری در طول تاریخ تاثیر شگرفی بر جوامع مختلف داشته‌اند. این مسیرها نه‌تنها کالاهای کمیاب مانند نمک و ادویه‌ها را بین فرهنگ‌ها رد و بدل می‌کردند، بلکه به‌عنوان گذرگاه‌هایی برای تبادل دانش، فناوری، ایده‌ها و حتی بیماری‌ها نیز محسوب می‌شدند.

در این مقاله با هشت مسیر تجاری مهم آشنا می‌شوید که تاریخ جهان را به‌طرز چشمگیری تحت‌تاثیر قرار داده‌اند.

۱. جاده ابریشم

جاده ابریشم معروف‌ترین مسیر تجاری باستانی است که تمدن‌های بزرگ چین و امپراتوری روم را به یکدیگر پیوند می‌داد. از قرن اول پیش از میلاد، ابریشم از چین به امپراتوری روم فرستاده می‌شد و در ازای آن، پشم، نقره و طلا از اروپا به چین می‌آمد. جاده ابریشم علاوه بر تسهیل تجارت، نقش مهمی در گسترش دانش، فناوری، دین و هنر ایفا می‌کرد. بسیاری از مراکز تجاری در مسیر جاده ابریشم، مانند سمرقند در ازبکستان امروزی، به مراکز مهم تبادل فرهنگی تبدیل شدند.

جاده ابریشم از شی‌آن در چین آغاز می‌شد و با عبور از دیوار بزرگ چین، به کوه‌های پامیر در افغانستان می‌رسید و سپس به شام (سوریه امروزی) راه پیدا می‌کرد؛ جایی که کالاها به کشتی‌هایی برای حمل به بنادر مدیترانه‌ای منتقل می‌شدند. کمتر پیش می‌آمد که تاجران تمام ۶,۴۰۰ کیلومتر مسیر را طی کنند؛ بیشتر آن‌ها تنها در بخش‌هایی از این مسیر به تجارت می‌پرداختند.

با فروپاشی امپراتوری روم در قرن چهارم میلادی، جاده ابریشم ناامن شد و تا قرن سیزدهم که تحت تسلط مغولان احیا شد، از رونق افتاد. «مارکوپولو»، کاوشگر ایتالیایی، در قرن سیزدهم این جاده را طی کرد و یکی از اولین اروپایی‌هایی بود که به چین رفت. این جاده معروف ممکن است فراتر از تجارت و پیوندهای فرهنگی، عامل گسترش موضوع دیگری نیز بوده باشد؛ در واقع، برخی از دانشمندان معتقدند که تاجران این جاده، باکتری طاعون را با خود حمل کردند که عامل مرگ سیاه بود.

۲. مسیر ادویه‌ها

برخلاف بیشتر مسیرهای تجاری دیگر در این فهرست، مسیرهای ادویه‌ای شامل راه‌های دریایی بودند که شرق و غرب را به هم متصل می‌کردند. فلفل، میخک، دارچین و جوز هندی از جمله کالاهای بسیار پرطرفدار در اروپا بودند؛ اما پیش از قرن پانزدهم، دلالان شمال آفریقا و عرب‌ها دسترسی به این ادویه‌ها را کنترل می‌کردند و آن‌ها را بسیار گران و کمیاب کرده بودند.

از قرن پانزدهم تا هفدهم میلادی، فناوری جدید ناوبری امکان سفرهای دریایی طولانی از اروپا را فراهم کرد و اروپاییان شروع به برقراری روابط تجاری مستقیم با اندونزی، چین و ژاپن کردند. برخی معتقدند که تجارت ادویه‌ها به توسعه کشتی‌های سریع‌تر، تشویق استعمار و ایجاد روابط دیپلماتیک جدید بین شرق و غرب کمک کرد. کریستف کلمب نیز در سفر معروف خود در سال ۱۴۹۲، تجارت ادویه‌ها را در ذهن داشت.

پرتغالی‌ها، هلندی‌ها و انگلیسی‌ها به‌خصوص از کنترل تجارت ادویه در اندونزی امروزی، به‌ویژه منطقه مالاکو (که به جزایر ادویه نیز معروف است) سود زیادی به دست آوردند؛ زیرا این منطقه تنها منبع جوز هندی و میخک در آن زمان بود. جنگ‌ها به‌خاطر ادویه‌ها درگرفت؛ سرزمین‌ها مستعمره شدند و ثروت‌های کلانی از این تجارت به دست آمد و این مسیر تجاری را به یکی از مهم‌ترین مسیرهای جهانی تبدیل کرد.

۳. مسیر کندر

مسیر کندر برای حمل کندر و مُر، که تنها در جنوب شبه‌جزیره عربستان (یمن و عمان امروزی) یافت می‌شدند، ایجاد شد. کندر و مُر از صمغ خشک شده درختان به دست می‌آیند؛ این تکه‌ها می‌توانند به‌عنوان بخور سوزانده یا به‌عنوان عطر استفاده شوند و همچنین در مراسم تدفین برای مومیایی کردن به کار می‌رفتند.

پس از اهلی کردن شترها توسط اعراب عشایر در حدود ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد، تاجران شروع به حمل کندر به دریای مدیترانه، یک مرکز تجاری مهم، کردند. کندر و مُر برای رومیان، یونانیان و مصریان اهمیت زیادی داشتند. گفته می‌شود امپراتور نرون، در مراسم خاکسپاری عشقش، تمام محصول یک‌ساله کندر را سوزاند.

تجارت کندر در زمان اوج خود شامل ۳۰۰۰ تن می‌شد که از این مسیر عبور می‌کرد. پلینی بزرگ، مورخ رومی، نوشت که برای طی کردن این مسیر ۶۲ روز لازم است؛ اما ظاهرا گاهی اوقات این مسیر تغییر می‌کرد؛ به‌خصوص زمانی که شهرها مالیات‌های سنگینی از کاروان‌ها طلب می‌کردند. تا قرن اول میلادی، این مسیر قدیمی زمینی با بهبود طراحی کشتی‌ها و جذاب‌تر شدن مسیرهای دریایی، کم‌اهمیت‌تر شد.

۴. جاده کهربا

کهربا از حدود ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد به‌عنوان یک کالای تجاری استفاده می‌شد و شواهد باستان‌شناسی نشان می‌دهد که دانه‌های کهربا از منطقه دریای بالتیک تا مصر نیز رسیده‌اند. رومیان که این رزین سنگ‌مانند را برای تزیینات و همچنین خواص درمانی‌اش ارزشمند می‌دانستند، جاده‌ای به نام جاده کهربا ایجاد کردند که بالتیک را به سایر نقاط اروپا متصل می‌کرد.

منابع بزرگ کهربا در زیر دریای بالتیک یافت می‌شوند که میلیون‌ها سال پیش شکل گرفته‌اند؛ زمانی که جنگل‌هایی این منطقه را پوشانده بودند. کهربا پس از طوفان به ساحل می‌آید و می‌توان آن را از سواحل بالتیک برداشت کرد. تاجران محلی بسیاری از طریق این روش کسب‌وکار خود را راه انداختند.

با این حال، در طول جنگ‌های صلیبی در قرون ۱۲ و ۱۳ میلادی، بالتیک به منبع درآمد مهمی برای شوالیه‌های توتونیک تبدیل شد و آن‌ها کنترل منطقه تولید کهربا را به دست گرفتند. این شوالیه‌ها،‌ مخالفان خود را به‌شدت سرکوب می‌کردند و برای افرادی که به‌دنبال برداشت یا تجارت کهربا بودند، مجازات مرگ را در نظر گرفتند. امروزه می‌توان ردی از جاده کهربا را در لهستان یافت؛ جایی که یکی از مسیرهای اصلی بزرگراه کهربا شناخته می‌شود.

۵. جاده اسب‌های چای

مسیر باستانی جاده اسب‌های چای بیش از ۹,۶۰۰ کیلومتر طول دارد و از کوه‌های هنگدوآن، یکی از مناطق اصلی تولید چای در چین، به تبت و هند می‌رسد. این جاده همچنین از رودخانه‌های بسیاری عبور می‌کند؛ از همین رو، به یکی از خطرناک‌ترین مسیرهای تجاری باستانی تبدیل شده بود.

کالاهای اصلی که از این مسیر عبور می‌کردند، چای چینی و اسب‌های جنگی تبتی بودند و هدف اصلی تاجران این مسیر، تبادل مستقیم چای با اسب‌ها و بالعکس بود. بخشی از این مسیر از حدود ۱۶۰۰ سال قبل از میلاد مورد استفاده قرار می‌گرفت؛ اما استفاده کامل از آن از قرن هفتم میلادی آغاز شد و تجارت گسترده در دوره سلسله سونگ (۹۶۰-۱۲۷۹ میلادی) شکل گرفت.

تحقیقات نشان می‌دهد که بین سال‌های ۹۶۰ تا ۱۱۲۷ میلادی، حدود ۲۰,۰۰۰ اسب جنگی تبتی هر سال در ازای ۸,۰۰۰ تن چای در این مسیر مبادله می‌شد. با افزایش محبوبیت مسیرهای دریایی، اهمیت این جاده کاهش یافت؛ اما در طول جنگ جهانی دوم، این مسیر دوباره اهمیت پیدا کرد؛ چراکه نیروهای ژاپنی بسیاری از بنادر دریایی را مسدود کردند و جاده اسب‌های چای، به مسیری کلیدی برای انتقال تدارکات بین چین و هند تبدیل شد.

۶. جاده نمک

نمک همواره یکی از کالاهای ارزشمند بوده که از آن برای طعم دادن و نگهداری غذا و همچنین ضدعفونی‌ استفاده می‌شده است. در دوران باستان، نمک به‌راحتی قابل دسترس نبود و مناطقی که معادن نمک داشتند، به مراکز مهم تجاری تبدیل شدند. از جمله مشهورترین این مسیرها می‌توان به جاده رومی «ویا سالاریا» اشاره کرد که از بندر اوستیا در نزدیکی رم آغاز و از عرض ایتالیا تا ساحل دریای آدریاتیک امتداد می‌یافت.

نمک چنان باارزش بود که بخشی از دستمزد سربازان رومی از آن پرداخت می‌شد. واژه «حقوق» در انگلیسی (Salary) از واژه لاتین «Sal» به‌معنای نمک گرفته شده است و جمله «ارزش نمک خود را ندارد» نیز از همین جا نشئت می‌گیرد؛ زیرا دستمزد سربازانی که سخت کار نمی‌کردند، از نمک کسر می‌شد.

یکی دیگر از مسیرهای نمک در اروپا، «جاده قدیمی نمک» بود که از لونبورگ در شمال آلمان (از منابع بزرگ نمک در شمال اروپا) تا لوبک در ساحل شمالی آلمان امتداد داشت. در قرون‌وسطا، این مسیر نقش مهمی در تامین نمک برای ناوگان‌های ماهیگیری داشت که از آلمان به اسکاندیناوی می‌رفتند؛ خدمه این ناوگان‌ها از نمک برای نگهداری ماهی‌های ارزشمند مانند شاه‌ماهی استفاده می‌کردند. حمل نمک در این مسیر ۱۰۰ کیلومتری حدود ۲۰ روز طول می‌کشید و بسیاری از شهرهایی که در مسیر قرار داشتند، از طریق اخذ مالیات و عوارض از کاروان‌های عبوری، به ثروت زیادی دست یافتند.

۷. جاده پادشاهان

جاده پادشاهان یکی از قدیمی‌ترین مسیرهای تجاری بود که در دوره امپراتوری آشور در قرن هشتم پیش از میلاد ایجاد شد. این جاده، که در ابتدا برای ارتباط داخلی آشوریان ساخته شده بود، بعدها توسط سایر امپراتوری‌ها مانند بابلیان و ایرانیان نیز مورد استفاده قرار گرفت. در دوره امپراتوری هخامنشی، این جاده به یکی از مهم‌ترین مسیرهای ارتباطی بین ایران و مصر تبدیل شد. مسیر جاده پادشاهان از ایران شروع می‌شد و با عبور از بین‌النهرین، به شام و سپس مصر می‌رسید.

علاوه بر تبادل کالاها، جاده پادشاهان نقشی کلیدی در ارتباطات امپراتوری‌ها و تبادل فرهنگی داشت. با وجود اهمیت تاریخی این جاده، بخش‌هایی از آن در طول زمان از بین رفته است؛ اما برخی از مسیرهای آن هنوز هم در مناطق خاورمیانه قابل تشخیص هستند.

۸. جاده سنگ آهن

جاده سنگ آهن، یکی از مسیرهای تجاری مهم در آفریقا بود که از حدود ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد تا دوران قرون‌وسطا مورد استفاده قرار می‌گرفت. این مسیر تجاری به‌طور خاص برای انتقال سنگ آهن از مناطق معدنی غرب آفریقا به شمال آفریقا و سپس به اروپا و خاورمیانه استفاده می‌شد. آهن برای ساخت ابزار و سلاح‌های قدرتمند حیاتی بود و تجارت آن باعث تقویت اقتصادی و نظامی تمدن‌های مختلف شد.

مسیر تجاری جاده سنگ آهن، نقش بزرگی در تقویت ارتباطات بین تمدن‌های غرب و شمال آفریقا و همچنین گسترش فناوری تولید آهن ایفا کرد. علاوه بر سنگ آهن، سایر کالاهای ارزشمند مانند طلا، عاج و برده نیز از این مسیر عبور می‌کردند و باعث شکل‌گیری یکی از پررونق‌ترین دوره‌های اقتصادی در تاریخ آفریقا شدند.