تصاویری از ناشناخته‌ترین قبیله جهان که حتی نمی‌توان به آنها نزدیک شد!

سنتینلی‌ها سال ۲۰۱۸، زمانی که یک مبلغ مسیحی از ایالات متحده به طور غیرقانونی وارد جزیره‌ی آن‌ها شد و آنجا با تیر و کمان کشته شد، تیتر اخبار بین‌المللی شدند. با این حال، این حادثه خبرساز تنها بخش بسیار کوچکی از داستان آن‌هاست. 

این قبیله ساکن جزیره سنتینِل شمالی هستند، زمینی به اندازه منهتن که بین هند و میانمار در اقیانوس هند واقع شده است. طبق قوانین هند، نزدیک شدن به فاصله‌ی ۹.۲۶ کیلومتری جزیره (پنج مایل دریایی)، غیرقانونی است. این قانون در اصل برای احترام به شیوه زندگی سنتی آن‌ها و محافظت از آن‌ها در برابر بیماری‌های خارجی است که در برابر آن هیچ مصونیتی ندارند. 

در شرق جزیره کوچک آن‌ها، مجمع‌الجزایری است که به جزایر آندامان معروف است، اما حتی این جوامع همسایه نیز در تاریخِ ثبت‌شده به ندرت با سنتینلی‌ها ارتباط برقرار کرده‌اند. 

سوفی گریگ، مسئول ارشد تحقیقات و حمایت در Survival International، گفته است: «این واقعیت، آن‌ها را به منزوی‌ترین قبیله در جهان تبدیل می‌کند، چون آن‌ها حتی همسایه ندارند. بیشتر قبایل بدون تماس همسایگانی دارند که شاید نوعی تجارت با آن‌ها داشته‌اند یا در جنگل با آن‌ها برخورد کرده‌اند، اما سنتینلی‌ها واقعاً هیچ‌کس را ندارند. حجم انزوای آن‌ها منحصر به فرد است.» 

گروهی از سنتینلی‌ها در سواحل جزیره خودشان در اقیانوس هند ایستاده‌اند

با توجه به این انزوای شدید سنتینلی‌ها، جهان تقریباً از نحوه زندگی آن‌ها هیچ چیزی نمی‌داند. 

بر اساس سرشماری هند در سال ۲۰۱۱، فقط ۱۵ نفر در جزیره سنتینل شمالی زندگی می‌کردند، هرچند تصور می‌شود رقم واقعی حدود ۱۰۰ نفر باشد. 

با استفاده از گزارشات افرادی که جزیره را از دور در قایق مشاهده کرده‌اند، تصور می‌شود حدود ۱۰۰ نفر یا بیشتر در سه گروه جداگانه زندگی می‌کنند. سکونتگاه‌های آن‌ها از دو نوع مختلف خانه تشکیل شده است: کلبه‌های بزرگ مشترک و پناهگاه‌های موقت بدون دیوار. 

گریگ می‌گوید: «بیشتر اطلاعاتی که ما در مورد شیوه زندگی آن‌ها داریم برآمده از چیزهایی است که از قایق‌ها در فواصل دور دیده می‌شود. ما حتی نمی‌دانیم آن‌ها خودشان را چه می‌نامند.» 

گریگ برای کمپین سنتینلی‌ها در Survival International کار کرده است، یک سازمان غیردولتی که برای حمایت از حقوق افراد قبیله‌ای تشکیل شده و به دنبال این است که اطمینان حاصل کند تمایل آن‌ها به عدم‌تماس محترم شمرده می‌شود. 

سنتینلی‌ها خواسته‌شان را مبنی اینکه تنها گذاشته شوند، خیلی روشن اعلام کرده‌اند. 

در دهه ۱۹۷۰، دولت هند سیاستی را برای برقراری ارتباط با سنتینلی‌ها با هدف نهایی آموزش کشاورزی و اسکان اجباری آن‌ها در جامعه‌شان، تنظیم کرد. آن‌ها با وجود اینکه زبان این قبیله را نمی‌دانستند، قایق فرستادند و به آن‌ها هدیه دادند. سنتینلی‌ها تا حد زیادی این تلاش‌ها را رد کردند و با نشانه گرفتن تیر و کمان به سوی بازدیدکنندگان به آن‌ها نشان دادند که از آن‌ها استقبال نمی‌کنند. 

گریگ می‌گوید: «دوره‌ی کوتاهی در دهه ۱۹۹۰، سنتینلی‌ها به آن‌ها اجازه دادند به قدر کافی نزدیک شوند، در ساحل فرود آیند و مقداری نارگیل بگیرند. اما، هیچ‌کس نمی‌داند چرا آن‌ها دیگر چنین اجازه‌ای ندادند و رفتارشان خصمانه‌تر شد. شاید دلیلش بیمار شدن برخی از افراد قبیله بود. ما نمی‌دانیم».

رد و بدل کردن نارگیل در سال 1991 تنها مورد برخورد دوستانۀ قبیله با بیگانگان بوده است

به دنبال اعتراضات گروه‌های حامی حقوق بومیان، دولت هند از طرح ناشیانه خود برای برقراری تماس در اواخر دهه ۱۹۹۰ دست کشید و سنتینلی‌ها نیز به ابراز خصومت خود با جهان خارج ادامه دادند. همزمان با مرگ یک مبلغ مسیحی در سال ۲۰۱۸، در چند سال گذشته، شاهد حوادث متعددی بودیم که در آن، سنتینلی‌ها به افراد خارجی واکنش تهاجمی نشان دادند.

ساحل ملی هند از یک هلیکوپتر برای عبور از جزیره استفاده کرد تا ببیند آیا جامعه آن‌ها در پی سونامی ویرانگری که اقیانوس هند را در دسامبر ۲۰۱۴ به لرزه درآورد به کمک نیاز دارد یا خیر. در کمال تعجب، یکی از افراد قبیله به تنهایی هلیکوپتر را تعقیب کرد و سعی کرد به تیر و کمان به آن ضربه بزند. این پیام روشنی بود که نشان می‌داد آن‌ها به کمک احتیاج ندارند. 

تلاش یک بومی برای شکار هلیکوپتر

حادثه دیگر سال ۲۰۰۶ رخ داد، زمانی که دو ماهیگیر از هند به طور تصادفی سر از جزیره آن‌ها درآوردند و به سرعت توسط سنتینلی‌ها کشته شدند. 

گریگ توضیح می‌دهد: «آن‌ها به روشنی انتخابشان را کرده‌اند و به جهان اعلام کرده‌اند که می‌خواهند بدون تماس باقی بمانند و تنهایشان بگذارند. هیچ‌کس این خواسته را واضح‌تر از سنتینلی‌ها ابراز نکرده است.» 

اگر نگاهی به تاریخ آن‌ها در دوران استعمار بیندازید، قابل‌درک است که چرا آن‌ها می‌خواهند از بیگانگان فاصله بگیرند. 

عکسی از سنتینلی‌ها که گمان می‌رود مربوط به دوره کوتاهی در دهه ۱۹۹۰ باشد، زمانی که آن‌ها به بیگانگان اجازه تماس دادند

سال ۱۸۸۰، موریس ویدال پورتمَن، افسر نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا، گروهی را برای برقراری ارتباط با مردم جزیره سنتینل شمالی اعزام کرد. ساکنان جزیره با رسیدن گروه، به سمت درختان فرار کردند و بریتانیایی‌ها پا به جزیره گذاشتند و چیزی جز روستاهای متروکه نیافتند. در نهایت، مردان پورتمَن شش نفر (یک زن و مرد مسن به اضافه چند کودک) را اسیر کردند و سرانجام آن‌ها را به پایگاه خود در جزایر آندامان مجاور بازگرداندند. 

«بیمار شدن آن‌ها اجتناب‌ناپذیر بود. زوج مسن جان باختند و مستعمره‌نشینان فکر کردند بهتر است بچه‌ها را به جزیره بازگردانند. بچه‌ها با هدایایی پس داده شدند، اما به طور حتم، بزرگترین هدیه‌ای که آن‌ها با خود بردند، بیماری بود.» 

«ما نمی‌دانیم، اما ممکن است دلیل اینکه سنتینلی‌ها تا این حد در برابر بیگانگان مقاومت می‌کنند، خاطره‌ای از آن تماس باشد.» با این حال، در کمال ناباوری، سنتینلی‌ها هنوز هستند و در حال پیشرفت هستند. 

«چند سال پیش، مردم می‌گفتند غیرممکن است افراد، بدون تماس بتوانند در آینده زنده بمانند. اما ما در حال حاضر نسبت به یک دهه پیش، افراد بدون تماس بیشتری را یافته‌ایم.» 

«آن‌ها هزاران سال، شاید ده‌ها هزار سال در این جزیره زندگی کرده‌اند. آن‌ها ظاهر فوق‌العاده سالمی دارند، در حال شکوفایی هستند و به روشنی این شیوه زندگی را انتخاب کرده‌اند. دلیل زیادی برای خوش‌بینی وجود دارد.» 

اما این خوش‌بینی، به این معنا نیست که سنتینلی‌ها و ۱۰۰ قبیله دیگر بدون تماس جهان، هنوز در معرض خطراتی از قبیل جنگل‌زدایی، تغییرات آب و هوایی، بهره‌کشی اقتصادی، استعمار و گسترش بیماری نیستند. 

اگر کسی می‌خواهد از حقوق قبایل بدون تماس حمایت کند، مهم‌ترین قانون این است که از آن‌ها فاصله بگیرد و به خواسته‌های آن‌ها برای تنها ماندن احترام بگذارد.