چرا سایه و شجریان در صداوسیما جایگاهی ندارند؟

روزنامه اطلاعات به بهانه نشست «آموزش زبان فارسی در جهان» در محل بنیاد سعدی از مهجوریت زبان فارسی و همچنین شاعر و نویسندگان نوشته است.

ما بر سر ادبیات فاخر زبان فارسی، به ویژه «شعر و موسیقی» چه آوردیم که در صداوسیمای ما کمتر شعر و موسیقی فاخر شنیده و دیده می‌شود و اغلب در رادیو اشعار مبتذل همراه با موسیقی غربی میدان‌دار شده‌اند!؟ چرا سعدی خواندن‌های مرحوم استاد شجریان که بخشی از سند تاریخی ادبیات و هویت فرهنگی کشور است، هنوز که هنوز است، پخش نمی‌شود!؟ بر سر استادان موسیقی ملی و سنتی ما چه آوردیم که به روزگار «بزن و بکوب» موسیقایی غیرملی آن هم با اشعار مبتذل ادامه می‌دهیم و مزاج فرهنگی، هنری ملت را آلوده و بیمار کرده‌ایم!؟

این روزنامه افزوده است:

ادعای ما چنین است که ریشه و شاخص هویت ملی ما، فرهنگ و ادب فارسی است. نماد و نمود آن کجاست!؟ در حالی که حتی یک‌بار یک غزل از «سایه» در صداوسیما و حتی در مطبوعات دیده نمی‌شود!؟ «سایه» از مهم‌ترین و بزرگ‌ترین غزل سرایان معاصر است که با غزل‌هایش دفن شد! از سعدی و حافظ و مولانا، عراقی، عطار و … نمی‌گویم. از همین شاعران و غزل‌سرایان معاصر ما که زنده، زنده آنهارا دفن می‌کنیم، یاد می‌آورم.

از فروزانفر پیر تاریخ فرهنگ و ادبیات فارسی، از جلال‌الدین همایی فرهنگ‌ساز نسل من و از… نمی‌نویسم. همین میراث بزرگ فرهنگی و ادب فارسی زمانه‌ام، استاد شفیعی کدکنی کجاست؟ محبوس در اطاق کارش! آیا حتی یک‌بار از میراث سترگ ادب و فرهنگ او برای وطن در صداوسیما یا در… یادی می‌شود!؟ استادان برجسته موسیقی ما کجایند؟ چگونه‌اند!؟ آنقدر مهجورند و در تلاش معاش که من شرم دارم از یادآوری اسامی آنها!