کشف آثار یک دین مرموز باستانی در عربستان
باستان شناسان اخیرا سازه‌های سنگی خاصی به نام مستطیل را در عربستان کشف کرده اند که ممکن است نشان دهنده دین نوسنگی در عربستان باشد.
راهنماتو: باستان شناسان به سفارش کمیسیون سلطنتی AlUla کشف کرده اند که مستطیل ها بیش از آنچه قبلاً تصور می شد پیچیده و قدیمی هستند و قدمت آنها به ۷۰۰۰ سال قبل می رسد.
یک قرن پیش یک خلبان نیروی هوایی سلطنتی انگلستان که بر فراز خاورمیانه پرواز می‌کرد، سازه‌های باستانی وسیعی را از هوا مشاهده کرد: دیوارهای سنگی که کیلومترها کشیده شده بودند و محوطه‌هایی را ایجاد می‌کردند. آنها به دلیل شکل هایی که خلبان از هوا مشاهده می کرد به "بادبادک ها" معروف شدند. پس از تحقیقات و بحث‌های فراوان در مورد هدف از ساخت این مستطیل ها، در سال‌های اخیر اتفاق نظر حاصل شده است که بادبادک‌ها تله‌های بزرگی برای حیوانات وحشی هستند نه برای دستگیری و اهلی کردن، بلکه برای کشتن آنها. یعنی کشتن گله های بزرگ در یک لحظه.
در ابتدا بادبادک ها در عربستان سعودی به عنوان گروهی از اشکال مستطیلی به نام موستاتیل (در عربی به معنای "مستطیل") قرار می گیرفتند. در ماه مارس، گزارشی در مورد حفاری یک موستاتیل، IDIHA-0008222، توسط ملیسا کندی از دانشگاه استرالیای غربی و همکارانش در PLOS One منتشر شد که می گفت: یافته‌های آنها این نظریه را تقویت می‌کند که مستطیل ها مکان های آیینی یک فرقه در دوران نوسنگی بودند.
اهلی کردن گاوها در هلال حاصلخیز حدود ۱۰۰۰۰ سال پیش آغاز شد، سپس به شام گسترش یافت، از آنجا نیز تقریباً در اواخر هزاره هفتم یا اوایل هزاره ششم قبل از میلاد به عربستان رسید و در حالی که اولین بادبادک ها به بیش از ۱۰۰۰۰ سال قبل باز می گردند، تاریخ موستاتیل تقریباً به دوره ورود گاو به عربستان می رسد. مطالعه جدید نشان می دهد که خشکسالی شدید به سقوط پادشاهی یهود در عربستان و ظهور اسلام کمک کرده است.
کندی از طریق ایمیل به هاآرتص گفت:«موستاتیل ها زیرمجموعه‌ای از بادبادک‌ها نیستند. آنها تله‌های شکار نیستند، بلکه سازه‌های آیینی تاریخی هستند. بنابراین، آنها یک نوع ساختار جداگانه هستند. تفاوت اصلی بین [بادبادک و موستاتیل] این است که بادبادک برای شکار استفاده می شد، در حالی که موستاتیل کانون فعالیت های آیینی بود، بنابراین کارکردها و اهداف بسیار متفاوتی دارند."
بادبادک ها و مستطیل ها هر دو محوطه های ماقبل تاریخ هستند که با دیوارهای سنگی خام و کم ارتفاع احاطه شده اند، از این رو سردرگمی اولیه باستان شناسان طبیعی است. اما بادبادک ها شکل های مختلفی دارند و دارای «گودال های کشنده» هستند. ساخت آنها در اوایل دوران نوسنگی آغاز شد و هزاران سال ادامه یافت و طولانی ترین آنها 6 کیلومتر طول دارد.
مستطیل نسبتا کوچکتر است: طولانی ترین بادبادک 6 کیلومتر طول و طولانی ترین مستطیل 600 متر است. بادبادک ها به بیش از 10000 سال قبل باز می گردند و برای هزاران سال تداوم داشته اند. مستطیل در زمان، محدود به 8000 تا 7000 سال پیش، یعنی دوران نوسنگی پسین است.
بادبادک ها دارای دیوارهایی هستند که به تدریج به هم نزدیک می شوند و مناطقی که اکنون تصور می شود "گودال های کشنده" هستند معمولاً دارای سکوهایی در هر دو انتها است که "سر" و "پایه" نامیده می شوند که ممکن است به اتاقک تقسیم شوند. و آنها تمایل دارند که سنگ های ایستاده را به نمایش بگذارند، که به طور گسترده اعتقاد بر این است که نشانه دین باستانی است.
بادبادک ها در مناطق خشک عملاً در سراسر جهان شناسایی شده اند. عمدتاً در خاور نزدیک، از جمله در نقب اسرائیل و همچنین در اوراسیا، آفریقا و قاره آمریکا. مستطیل محدود به عربستان است، اما ممکن است در سراسر شبه جزیره بوده باشد. این تیم به کار در شیب خشیای یمن اشاره می کند که در آن باستان شناسان حلقه ای متشکل از 42 جمجمه گاو، رو به پایین بینی و همگی رو به جمجمه ای در مرکز، نزدیک دو سنگ ایستاده (که مربوط به حلقه جمجمه ها هستند) تقریباً در همان زمان پیدا کردند. حدس زده می شود این یافته ها به عنوان "یادبودی برای افزایش قلمروگرایی" در عصر جدید دامپروری در نظر گرفته شود که جایگزین شکار شده است.
نویسندگان می گویند که در واقع تا کنون بیش از ۱۶۰۰ مستطیل در عربستان شناسایی شده است که از ۲۰ متر (۶۶ فوت) طول تا ۶۰۰ متر طول دارد. دیواره ها با سنگ های محلی مانند ماسه سنگ یا بازالت ساخته شده است.تمایز بین مستطیل (که به صورت مفرد و جمع است) و بادبادک ها در سال ۲۰۱۷ توسط دیوید کندی توصیف شد که مستطیل را "دروازه" نامید و به حضور متراکم مستطیل ها در صحرای هارت خیبر در غرب مرکزی عربستان سعودی اشاره کرد. اما او نتوانست هدف مستطیل را بفهمد. پس از بررسی‌ها، حفاری یک مستطیل در سال ۲۰۱۸ توسط وائل ابوعزیزه و همکارانش و اکنون حفاری IDIHA-۰۰۰۸۲۲۲ که در ۵۵ کیلومتری شرق شهر AlUla در صحرای عربستان سعودی قرار دارد، ملیسا کندی و تیم او برخی از شکاف های اطلاعاتی را پر کرد. این منطقه در دره ای باریک در میان دره های ماسه سنگی قرار دارد. این منطقه، منطقه ای نسبتا کوچک است و ۱۴۰ متر طول دارد و دیوارهای آن از ماسه سنگ محلی ساخته شده است.
باستان شناسان در بررسی های خود بقایای جالبی پیدا کردند. جمجمه، دندان و شاخ. عمدتاً از گاو، تعداد زیادی بز و یک انسان. به نظر می رسد دفن انسان مربوط به مردی میانسال بوده است، اما باستان شناسان پیشنهاد می کنند که ممکن است با فعالیت های آیینی مرتبط نبوده باشد.
اهمیت سنگ های ایستاده در گذر زمان از بین رفته است و ما نباید تصور کنیم که همه یک معنی دارند. بازنمایی یک خدا؟ پانتئون؟ اجداد؟ علامت گذاری محل تجمع؟ چیزی که ما نمی توانیم تصور کنیم؟ در مورد سنگ های جدا شده، سنگ های متعدد، دایره های سنگی چطور؟ همه اینها حدس و گمان است.
در هر صورت سنگ های ایستاده IDIHA در ارتباط با رسوب جمجمه گاو و بز، دندان ها و شاخ ها و نشانه های آتش یافت شد. بنابراین گاوها و بزها در ایران، ترکیه و آن منطقه اهلی شدند و در هزاره هشتم یا هفتم پیش از میلاد به جنوب شام و از آنجا به عربستان گسترش یافتند.
پروفسور Huw Groucutt از مؤسسه ماکس پلانک در این مقاله نقشی نداشت اما به طور گسترده در مورد پدیده بادبادک/موستاتیل تحقیق کرده است و به هاآرتص می گوید که با کندی و تیم او موافق است. او می گوید: "مستاطیل ها سازه های مستطیلی هستند، اساساً دو ناحیه مانند سکو در هر کدام، که توسط یک دیوار بلند به هم متصل شده اند. به نظر می رسد که آنها در مورد رفتارهای آیینی هستند."
زائران دوران نوسنگی
پس ما چه داریم؟ احتمالاً یک دین نوسنگی شامل قربانی کردن حیوانات در مجاورت بتیل ها، به ویژه پیشکش گاو و همچنین برخی بزها. ایده شوکه کننده ای نیست و این تنها فرقه گاو در دنیای نوسنگی نبوده است.کمی دیرتر از پدیده مستطیل در عربستان، آیین گاو در صحرای شمالی و مرکزی نیز به وجود آمد. باستان شناسان در سال 2006 در مورد گاوهای دفن شده در سازه های سنگی مگالیتیک در حدود 6400 تا 6000 سال پیش گزارش دادند که به عنوان شاهدی از یک آیین جمعی در جوامع شبانی اولیه صحرا و توصیه ای به خدایان در مواجهه با بد آب و هوا مانند خشکسالی تفسیر شد. حدود 5000 سال پیش، با خشک شدن آب و هوا، چنین بناهایی به تدفین انسان اختصاص یافتند.
کندی و گروهش می گویند، اما IDIHO Mustatil یکی از اولین شواهد برای قربانی کردن گاو به نام خدا در عربستان است. و آنها معتقدند که حداقل سه تا چهار مرحله از هدایا را در این مکان شناسایی کرده اند، که به نظر آنها ممکن است گواهی بر زیارت باشد. این تیم اضافه می کند که اگر چنین است، این یکی از اولین نمونه های چنین رفتاری در عربستان (یا احتمالاً در هر کجا) خواهد بود.
تاریخ‌گذاری از طریق رادیوکربن نشان می‌دهد که IDIHO فقط در طول یک یا دو نسل، یعنی چند دهه استفاده شده است. حال در نظر بگیرید که ساختن این مستاتیل ها در بیابان تا چه اندازه باید پر زحمت بوده باشد و چیزی جز ابزارهای سنگی (که تعدادی از آنها در حفاری یافت شد) استفاده نشده باشد. کندی و تیم او می نویسند، مستطیل ها نقش مهمی در جوامع اولیه گله داری ایفا کرده است. آنها پیشنهاد می‌کنند که «بازدید و زیارت این سازه‌ها، مانند ضیافت، ممکن است برای حفظ پیوندهای اجتماعی-فرهنگی و اقتصادی بین خانواده‌ها و گروه‌های اجتماعی گسترده‌تر، که توسط این فعالیت آیینی گرد هم آمده‌اند، حیاتی باشد».احتمال دیگری هم وجود دارد: جمعیت عربستان نوسنگی بسیار بیشتر از آن چیزی بوده است که عموم مردم تصور می کنند.
ارسال نظر