تصاویری از زندگی «غارنشین‌ها» در یک کشور اروپایی
گوآدیکس ناحیه‌ای در جنوب اسپانیا نزدیک به ۲۰۰۰ غار دارد که سکونتگاه نسل‌های زیادی بوده‌اند.
فرادید: مدت‌های مدیدی غارها سکونتگاه مردم سراسر جهان بودند. در جنوب اسپانیا، غارها نخستین بار پناهگاهی برای فرار از طوفان‌های سهمگین و حیوانات درنده بودند. بعدها، پناهگاهی برای فرار از شکنجه و آزار‌های نژادی شدند و حالا این ساختار‌های طبیعی سکونتگاه جوامع منحصربفردی شده‌اند که خلوت آرامش‌بخش کوهستان را جایگزین زندگی مدرن کرده‌اند.
رای تامارا مرینو، عکاس اهل شیلی است که از غارنشینان سراسر جهان عکس‌برداری می‌کند. تاریخ و رابطه‌ی بکر میان طبیعت و ساکنانش بیشترین جذابیت را برای او دارد: «من همیشه از ارتباط انسان‌ها با طبیعت و نحوه‌ی تاثیر آن بر زندگی‌شان شگفت‌زده شده‌ام.»
(آسمان بالای درگاه غار در Benalúa، روستایی در کوه‌های جنوب اسپانیا، در حال تاریک شدن است.)
مرینو در بخش دوم پروژه‌ی جاری‌اش، دو هفته را در منطقه‌ی اندلس اسپانیا گذراند تا از زندگی غارنشینان آن منطقه مستند بسازد. او درباره این پروژه گفته است: «مهمترین چیز نداشتن پیش‌داوری است. من دوست دارم با این مردم معاشرت کنم و به داستان‌هایشان گوش بدهم و داستان زندگی خودم را هم برایشان بگویم.»
(پیداد مزکو و آنتونیو اورتیز تمام عمر خود را در غار‌های گوآدیکس زندگی کرده‌اند. هر دوی آن‌ها درون غار به دنیا آمدند و در تپه‌ها بزرگ شدند. در گذشته، آنتونیو در مزرعه کار می‌کرد و پیداد صندلی‌های چوبی می‌ساخت.)
مرینو در استان گوآدیکس که خواستگاه ۲۰۰۰ خانه‌ی زیرزمینی است، با کسانی آشنا شد که زندگی کشاورزی را درست همانطور که ۵۰۰ سال پیش وجود داشت ادامه می‌دهند: «آن‌ها هنوز با حیواناتشان درون غارها زندگی میکنند.»
دورتر و در امتداد درۀ ساکرامنتو یا کوه مقدس، غارها بالای شهر بزرگ گرانادا هستند؛ جاییکه آمیزه‌ای از فرهنگ‌ها و قومیت‌ها همزیستی میکنند. دورافتاده‌ترین قلمروی این منطقه را ساکنان غیرقانونی اشغال کرده‌اند که بسیاری از آن‌ها مهاجران بدون مدرک هستند و بخش دیگری از این غارها هم غالباً در تصرف ساکنان قانونی است که بنا به دلایل فرهنگی و زیست‌محیطی به آنجا کشیده شدند.
(جودیت، دختر ۱۲ ساله‌ای که در گوآدیکس زندگی می‌کند، روی غار محل زندگی‌اش در حال قدم زدن است. این منطقه صد‌ها سال محل زندگی ساکنان زیرزمینی بوده است.)
بسیاری از اعضای این جامعه مانند هنریکه آمایا برای ادای احترام به فرهنگ‌شان هنوز در غارها زندگی میکنند. آمایا که شش نسل از خانواده‌اش در غار‌های ساکرامونته زندگی میکنند، می‌گوید: «من درون غار به دنیا آمدم. حیوانات هم با ما زندگی می‌کردند.» اجداد آمایا موسسان یک سبک رقص موسوم فلامینکوی زامبرا بودند که نخستین بار بیش از ۵۰۰ سال پیش در همان غارها اجرا می‌شد.
(درب ورودی غاری که کمی از دیواره‌ی صخره‌ای در ساکرومونته بیرون زده است. وضعیت این غارها در یک خلاء قانونی است که امکان تصرف آسان آن‌ها را فراهم می‌کند.)
آمایا وقتی که فقط ۳ سال داشت رقصیدن را آغاز کرد. برای او، رقص فلامینکو و خواندن شعر گیتانو در چنین مکان تاریخی سبب می‌شود او با اجدادش ارتباط قدرتمندی برقرار کند.
توکاتو لوپز هم غارنشین است و چهار نسل از خانواده‌ی او در غار‌های گوآدیکس زندگی کرده‌اند. این غارها پناهگاه آن‌ها در گرمای غیرقابل‌تحمل تابستان هستند، اما مهمتر از همه، حس ژرف ریشه داشتن را القا می‌کند. او و خواهرش در فقر بزرگ شدند و گاهی برای به دست آوردن غذا بیش از ۲.۵ مایل تا شهر همسایه پیاده راه می‌پیمودند. با این‌حال او می‌گوید: «من افتخار می‌کنم که در غار به دنیا آمدم و هنوز در غار زندگی می‌کنم. در غار هم خواهم مرد.»
(مهاجران سنگالی در غاری در بخش بالایی تپه‌ها)
(غاری که رقصندگان محلی فلامنکو در آن به اجرای رقص می‌پردازند)
ارسال نظر