چند روز قبل گفت حالم خوب است اما یک‌دفعه درگذشت
همین چند روز پیش بود با هم کلی گپ زدیم و گفت حالم خوب است اما از وقتی صدایش اشکال پیدا کرد دیگر برایمان نخواند. چقدر با صدایش در اتاق گویندگان کیف می کردیم، چه لحظه‌هایی بود حیف ... خیلی با هم رفیق بودیم. مرد بی ادعا و بزرگی از میانمان رفت. او هیچ‌گاه برای مدیران دوبلاژ فیلم بازی نمی‌کرد، هیچ ادعایی نداشت و روحیه بالایش ستونی بود.
ایسنا نوشت: همین چند روز پیش بود با هم کلی گپ زدیم و گفت حالم خوب است اما از وقتی صدایش اشکال پیدا کرد دیگر برایمان نخواند. چقدر با صدایش در اتاق گویندگان کیف می کردیم، چه لحظه‌هایی بود حیف ... خیلی با هم رفیق بودیم. مرد بی ادعا و بزرگی از میانمان رفت. او هیچ‌گاه برای مدیران دوبلاژ فیلم بازی نمی‌کرد، هیچ ادعایی نداشت و روحیه بالایش ستونی بود.
این جملات بخشی از صحبت‌های علی همت مومیوند یکی از گویندگان باسابقه واحد دوبلاژ است که می گوید با درگذشت شهروز ملک آرایی بهترین رفیقش را از دست داد.
شهروز ملک آرایی، دوبلور باسابقه کشورمان بر اثر عارضه ریوی شامگاه پنجشنبه، ۲۹ دی ماه از دنیا رفت.
علی همت مومیوند در گفت و گویی با ایسنا برای از دست دادن این صدای ماندگار کشورمان ابراز تاسف می‌کند و می‌گوید: آقای ملک آرایی را خدا رحمتشان کند روحشان شاد. من هنوز هم باورم نمی‌شود که ایشان رفته‌اند. همین چند روز پیش بود که تلفنی با هم صحبت کردیم. اولین بار که از بیمارستان مرخص شدند و من با ایشان تماس گرفتم گفتند حالم خوب است و کلی با هم گپ زدیم اما صبح اول وقت جمعه وقتی صفحه انجمن دوبلاژ را باز کردم و عکس ایشان را دیدم انگار غم عالم مرا گرفت، اصلا باورم نمی‌شد. ایشان تا لحظه آخر روحیه‌اش را حفظ می‌کرد و خودش را خوب نشان می‌داد.
مومیوند در توصیف شخصیت شهروز ملک کارایی چنین اظهار می‌کند: ایشان روحیه بسیار خوبی داشتند. من در کمتر کسی این روحیه را دیده‌ام. آقای ملک آرایی چند دوره بیماری سخت را پشت سر گذاشتند ولی خم به ابرو نیاوردند و این خیلی عجیب بود. ایشان یکی از بهترین همکاران ما بودند که ما را ترک کردند و متاسفانه چند روز پیش هم آقای هوشنگ لطیف پور یکی دیگر از پیشکسوتان و صدای ماندگار دوبلاژ فوت شدند که واقعاً حیف.
وقتی تنسی تاکسیدو را می‌دیدم نمی‌دانستم دوبله چیست
او با بیان خاطراتش از تماشای کارتون «تنسی تاکسیدو» به صحبت‌هایش اینگونه ادامه می‌دهد: آقای ملک آرایی عزیز، هم‌تبار و هم‌زبانم بودند و سالیان سال افتخار همکاری با ایشان را داشتم. او مرد واقعاً دوست‌داشتنی بود. هنر دوبله‌اش به جای خود، هر شخصیتی که برایشان در نظر گرفته می‌شد، با بهترین کیفیت اجرا می‌کردند. من خودم ۶۲ سالم است، زمانی وقتی کارتون «تنسی تاکسیدو» را تماشا می‌کردم هنوز نمی‌دانستم دوبله چیست یا همینطور «گالیور». هیچ‌وقت به ذهنم نمی آمد که افتخار این را داشته باشم که روزی در کنار چنین عزیزانی همکاری کنم که این افتخار نصیب ما شد و با آقای ملک آرایی خیلی رفیق شدیم. ایشان با اینکه سنش از من بیشتر بود همیشه نظر لطفش به ما زیاد بود. همیشه جویای احوالش بودم. ما اهل نهاوند هستیم و ایشان ملایر و تقریباً هم تبار و هم زبان و از یک فرهنگ بودیم.
این دوبلور باسابقه در عین حال به نکات بارز شخصیتی شهروز ملک آرایی اشاره می‌کند و می‌گوید: ایشان انسانی والا، دوست‌داشتنی و بامحبت بود. یکی از نکته‌های بارز شخصیتی آقای ملک آرایی این بود که واقعاً بی‌ادعا بود. هیچ وقت برای هیچ مدیر دوبلاژی فیلم بازی نمی‌کرد که به عنوان مثال بگوید فلان جمله را می‌گویم یا نمی‌گویم. هرکاری که به او پیشنهاد می دادند با کمال میل به استودیو می‌آمد و با بهترین کیفیت اجرا می‌کرد.
هیچکس جای صداهای ماندگار را نمی‌گیرد
مومیوند همچنین درباره از دست دادن جمع کثیری از هنرمندان نسل طلایی دوبله و اینکه آیا روزی جوانان می‌توانند جایگزینی برای این نسل باشند؟ خاطرنشان می‌کند: قرار نیست کسی بیاید و به عنوان مثال آقای ملک آرایی شود، چون هرکسی جایگاه خودش را دارد اما به لحاظ کیفیتِ کاری، عزیزان باید تلاششان را بکنند و خودشان را به یک مرتبه برسانند. خوشبختانه جوانان خوبی به جمع ما اضافه شده‌اند. نسل جدیدی که به دوبله آمدند گویا خون تازه‌ای در رگ‌های دوبله جریان پیدا کرد که اگر شرایط این اجازه را به نسل جوان بدهد، می شود از آنها به بهترین نحو استفاده کرد و آنها هم انسان‌های بزرگی شوند که البته انسان‌های بزرگی هستند، اما در کار، به لحاظ حرفه‌ای عوامل زیادی دخیل است؛ مثل دستمزدها، عجله در کارها و خیلی مسائل دیگر که من الان نمی‌خواهم به مشکلات بپردازم اما امیدوارم که این اتفاق در دوبله بیفتد.
صدای خوب شهروز ملک آرایی و آوازخوانی‌اش در اتاق دوبله
او صحبت‌هایش را با تعریف بهترین خاطره‌ای که از شهروز ملک آرایی به یاد دارد ادامه می‌دهد و درباره اینکه در اغلب عکس‌ها در کنار زنده یاد ملک آرایی حضور داشت، چنی توضیح می‌دهد: من همه پیشکسوتان دوبله را از صمیم قلبم دوست دارم چون به نوعی خودم را مدیون آنها می‌دانم اما آقای ملک آرایی عزیز به لحاظ اینکه با هم هم‌تبار و هم زبان بودیم، خیلی به هم نزدیک بودیم. آقای ملک آرایی ضمن اینکه گوینده خوبی بودند صدای خوبی هم برای آواز خواندن داشتند. متاسفانه به دلیل بیماری که داشتند از مدت‌ها قبل به حنجره ایشان برق وصل بود و کمی صدایشان اشکال پیدا کرده بود. قبل از بیماری‌اش گاهی اوقات در اتاق گویندگان برایمان حسابی آواز می خواند. هیچ وقت یادم نمی رود، آنقدر زیبا می‌خواند که ما کیف می کردیم. لحظه به لحظه ای که با ایشان بودیم برایمان خاطره است. دیگر نمی‌دانم چه بگویم. هرچه بگویم کم است.
علی همت مومیوند
وی یادآور می‌شود: ما خیلی از عزیزان دوبله را از دست دادیم که حیف شدند. چنگیز جلیلوند عزیز، استاد جلال مقامی، استاد منوچهر اسماعیلی که هزاران حیف، خانم هاشم‌پور، آقای بهرام زند و خیلی دوستان دیگر که هرکدام در آسمان دوبله برای خودشان ستاره بودند. جایشان همیشه خالی است اما یادشان همیشه با ماست. صحبت هایم در وصف آقای ملک آرایی فقط قطره‌ای از وجود ایشان بود. او واقعاً انسان بزرگ با روح بالایی بود و حالا دیگر در میان ما نیست.
روحیه اش ستونی بود
مومیوند در بخشی دیگر از این گفت‌وگو در پاسخ به این پرسش که شهروز ملک آرایی تا چه زمان در حوزه دوبله فعال بود؟ چنین پاسخ می‌دهد: ایشان پنج، شش ماه آخر خیلی کار نمی‌کردند اما تا قبل از آن گاهی می‌آمدند و یکسری نقش‌ها را می‌گفتند. به دلیل اینکه صدایشان کمی اشکال پیدا کرده بود. برای خودشان هم سخت بود ولی همین که با همین وضعیت قبول می‌کردند که سر کار بیایند، همان روحیه بالایی بود که برایتان گفتم. اگر این مشکل برای خود من پیش بیاید شاید حال این را نداشته باشم که از در خانه بیرون بروم اما روحیه بالای ایشان واقعا ستودنی بود. روحشان شاد، یادشان گرامی.
هوشنگ لطیف‌پور بر گردن پیشکسوتان دوبله حق استادی داشت
این دوبلور باسابقه در پایان صحبتش با ایسنا به درگذشت هوشنگ لطیف‌پور، دیگر صدای ماندگار کشورمان اشاره می‌کند و می‌گوید: ایشان هم یکی از پیشکسوتان دوبله ما بودند. من افتخار همکاری با ایشان را نداشتم ولی درباره شخصیتشان زیاد شنیده بودم و از نزدیک هم ایشان را زیارت کرده بودم. آخرین باری که ایشان به ایران آمدند، مراسم بزرگداشتی در بنیاد فارابی بود که از طرف انجمن گویندگان برایشان برگزار شد و من خودم مجری برنامه بودم. ایشان هم واقعاً حیف شدند؛ البته این رسم روزگار است و آدم‌ها می‌آیند که بروند. کسی نمی ماند اما بعضی‌ها واقعا حیف می شوند. خیلی از اهالی دوبله اذعان می کنند هرچه یاد گرفتند از آقای لطیف‌پور بود و ایشان بر گردن خیلی از پیشکسوتان ما حق استادی داشتند. روحشان شاد، یادشان گرامی.
ارسال نظر