در پس‌پرده موهای سیاه گرگها چه رازی نهفته‌است؟
ژن موی سیاه در بدن گرگهای سیاه، علاوه بر اینکه آنها را جذاب‌تر می‌کند، از آنها در مقابل ویروس محافظت می کند.
خبرآنلاین: هزاران سال پیش گرگها با سگ‌های سیاه جفتگیری کردند. براساس یک مطالعه جدید، ارمغان این جفتگیری تنها موهای سیاهی نبود که بدن گرگها را پوشاند، بلکه در عین حال به آنها کمک کرد تا بتوانند در مقابل ویروس شبه سرخک که در بخش‌هایی از آمریکای شمالی شیوع پیدا کرده بود مقابله کنند و زنده بمانند.
به همین دلیل هم هست که در زمان شیوع این ویروس، گرگهای خاکستری تمایل بیشتری به جفتگیری با گرگهای سیاه دارند و این نمایشی بی‌نظیر در طبیعت است که چگونه پاتوژن‌ها می‌توانند سیر تکامل را در حیات وحش کنترل و هدایت کنند.
رنا شوایزر، زیست شناس تکامل شناسی در دانشگاه مونتانا میسولا که مسئولیتی در این پروژه تحقیقاتی ندارد می‌گوید: «این تحقیق، رویکرد بسیار ظریفی در جواب به این سوال اساسی زیست‌شناسی دارد که حیوانات جفت خود را بر چه اساسی انتخاب می‌کنند؟»
انسان‌ها تنها موجوداتی نیستند که برای اغوا کردن جفت خود، بدن و زیبایی‌های خود را به نمایش می‌گذارند. منقارهای براق‌تر در پرنده‌های سیاه و فنچ‌های گورخری نیز همین کار را می‌کنند. یکی از نشانه‌های کلیدی در این گونه‌ها رنگ است: رنگ‌دانه‌هایی که باعث ایجاد رنگ‌های درخشان در این پرندگان می‌شوند، سیستم ایمنی بدن آنها را بهبود می‌بخشد و به جفت آنها نشان می‌دهد که گزینه خوبی هستند.
به گفته الکساندر رولین، زیست شناس تکامل شناسی دانشگاه لوزان، محققان این ایده که رنگ سیاه نیز می‌تواند همین جاذبه را ایجاد کند، مورد تمسخر قرار داده‌اند.
در همین حال دانشمندان برای مدتی طولانی در تعجب بودند که چرا تعداد گرگهای سیاه در مکزیک بیشتر از کانادا است، یا چرا تعداد آنها در جنوب و در کوه‌های راکی بیشتر است. تیم کولسون و سارا کوبینز به دنبال این بودند که آیا ژن‌های این گرگ های سیاه به این موضوع ارتباطی دارد یا نه!
کولسون که یک زیست شناس تکامل شناسی در دانشگاه آکسفورد است، در سال ۲۰۱۱ نشان داد که گرگهای سیاهی که تنها حامل یک نسخه از ژن‌هایی هستند که باعث ایجاد رنگ سیاه در موهای آنها می‌شود، در مقایسه با گرگ‌هایی که دو نسخه از این ژن را دارند و یا حتی گرگهای خاکستری که این ژن را ندارند شانس زنده ماندن بیشتری دارند. علاوه بر این تحقیقات دیگر نشان دادند که نسخه ژن درگیر در این پروژه که با عنوان CBD103 شناخته می‌شود در سیستم ایمنی سگ‌ها تاثیرگذار است.
کوبینز زیست شناس تکامل شناسی در دانشگاه مون‌پلیه است. او در طول سال 2011 داده‌های بلند مدتی در مورد گرگها در پارک ملی یلواستون (Yellow stone) را تجزیه و تحلیل کرده و ظن او بر این است که این ژن احتمالا به سیستم ایمنی بدن آنها برای مبارزه با ویروس بیماری دیستمپر سگ‌سانان (CDV) کمک می‌کند. این ویروس به طور دوره‌ای باعث ایجاد اپیدمی در میان گرگها می‌شود و اغلب نیمی از گرگهای جوان را می‌کشد و بسیاری از گرگهای بزرگسالی که در مبارزه با این ویروس زنده می‌مانند تا آخر عمر عوارضی نظیر کوری یا تشنج را تجربه خواهند کرد.
در طول دهه بعدی، او و همکارانش رابطه رنگ موی گرگها و شیوع بیماری را با توجه به وجود آنتی بادی ویروس CDV بر روی بیش از ۱۱۰۰ گرگ در ۱۲ گله در سرتاسر آمریکای شمالی بررسی کردند. آنها همچنین اطلاعات جمع آوری شده مربوط به پارک ملی یلو استون که در سال ۲۰۲۰ جمع آوری شد را بررسی کردند. رولین که خود درگیر این پروژه نبود می‌گوید: «جمع آوری چنین اطلاعات تاثیر گذاری کاری دشوار است.»
به گزارش کوبینز و کولسون و همکارانشان در مجله Science، در هر گروهی که میزان آنتی بادی CDV آنها بیشتر بوده، به همان اندازه تعداد گرگهای سیاه در آن گروه نیز بیشتر بوده است. و این بدان معنا است که گرگهای سیاه، ایمنی طبیعی بیشتری در مقابل این بیماری دارند.
ماریا سرودیو، زیست شناس تکامل شناسی در دانشگاه چاپل هیل کارولینای شمالی می‌گوید که این الگو بسیار مهم و قابل توجه است.
تیم کابینز با استفاده از مدل‌های کامپیوتری، میزان فراوانی گرگهای سیاه در زمان شیوع بیماری را با توجه به مشاهدات شبیه سازی کردند.
در این شبیه سازی که به بهترین شکل با سوابق و تاریخچه گرگها هماهنگی داشت، نشان داده شد که گرگها تمایل داشتند با گونه‌هایی که رنگ مخالف داشتند جفتگیری کنند. کابینز در این‌باره می‌گوید: « به نظر می‌رسد همان‌قدر که گرگهای سیاه تمایل به انتخاب گرگهای خاکستری به‌عنوان جفتشان دارند، گرگهای خاکستری نیز تمایل به جفتگیری با گرگهای سیاه دارند. »
همچنین این تیم بررسی کردند که در زمان تغییرات در میزان شیوع این بیماری، چه تغییراتی درتعداد گرگهای سیاه و خاکستری را شاهد هستیم. شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند زمانی که این بیماری شایع نیست، گرگهای خاکستری بهتر دوام می‌آورند و زاد و ولد بیشتری نسبت به گرگهای سیاه دارند. اما در زمان شیوع بیماری که تقریبا هر ۵ تا ۱۰ سال یک‌بار اتفاق می افتد، این روند معکوس می‌شود و گرگهای سیاه بیشتری زنده می‌مانند و در نتیجه تولید مثل بیشتری نسبت به گرگهای خاکستری دارند.
محققان به این نتیجه رسیدند که هر دو گونه از گرگها در دراز مدت تقریبا خوب عمل می‌کنند. بنابراین تعادل بین گرگهای سیاه و خاکستری( حدود ۶۰ درصد سیاه) ثابت می‌ماند. اگرچه این نسبت می‌تواند تغییر کند. به گفته شوایزر اگر بیماری شیوع پیدا کند تعداد گرگهای سیاه بیشتری را در طبیعت وحش مشاهده خواهیم کرد.
ارسال نظر