معرفی هواپیمایی متفاوت توسط مهندسان ام‌آی‌تی
از طریق این مفهوم و طراحی، هواپیما نیازی به استفاده از سوخت های فسیلی ندارد، ویژگی که به گلاید بی صدای آن کمک می کند.
عصر ایران: مهندسان دانشگاه ام‌آی‌تی، به رهبری استیون بارت، استادیار دانش هوانوردی و فضانوردی، هواپیمایی بدون قطعات متحرک را معرفی کرده اند که فاقد هیچ گونه پروانه و توربینی است.
این هواپیمای سبک وزن به "باد یونی"، یا جریان فراوان یون های تولید شده در هواپیما متکی است که نیروی کافی برای رانش آن برای یک پرواز پایدار و ثابت را تولید می کند. از طریق این مفهوم و طراحی، هواپیما نیازی به استفاده از سوخت های فسیلی ندارد، ویژگی که به گلاید بی صدای آن کمک می کند.
به گفته بارت، این طراحی جدید به طور بالقوه امکانات و احتمالات جدید و ناشناخته ای را برای هواپیماهایی که کم صداتر، از نظر مکانیکی ساده‌تر و بدون انتشار گازهای گلخانه ای هستند، مطرح می کند.
وزن هواپیمای مورد آزمایش حدود پنج پوند (۲.۲۶ کیلوگرم) و دارای طول بال پنج متر است که به سیم های نازکی شبیه به فنس متصل شده است. این سیم ها به عنوان الکترودهایی با بار مثبت عمل می کنند، در شرایطی که سیم های ضخیم‌تر با آرایشی مشابه که در عقب بال قرار گرفته اند به عنوان الکترودهای منفی عمل می کنند.
بدنه هواپیما مجموعه ای از باتری های لیتیوم-پلیمر را در خود جای داده است. تیم هواپیمای یونی بارت شامل اعضایی از گروه پژوهشی استاد دیوید پررو بوده که طراحی منبع تغذیه ای با توانایی تبدیل خروجی باتری ها به ولتاژ کافی برای رانش هواپیما را بر عهده داشتند. از این طریق، باتری ها توانایی تامین برق ۴۰۰۰۰ ولتی برای شارژ مثبت سیم ها از طریق یک مبدل برق سبک وزن را دارند.
حدود نه سال پیش، استیون بارت شروع به طراحی یک سامانه پیشرانش بدون قطعات متحرک برای هواپیما کرد. باد یونی که به عنوان رانش الکتروآیرودینامیک نیز شناخته می شود، مورد توجه وی قرار گرفت. باد یونی یک اصل فیزیکی است که باد یا رانشی را توصیف می کند که می تواند هنگام عبور جریان بین یک الکترود نازک و یک الکترود ضخیم تولید شود.
اگر ولتاژ کافی اعمال شود، هوای بین الکترودها می تواند رانش کافی برای به حرکت درآوردن هواپیمایی کوچک را فراهم کند، اما تا حد زیادی تصور می شد که تولید باد یونی کافی برای به حرکت درآوردن هواپیمایی بزرگ‌تر در پروازی پایدار غیرممکن است.
تیم دانشگاه ام‌آی‌تی که شامل اعضایی از آزمایشگاه لینکلن توماس سباستین و مارک وولستون می شد، هواپیما را در چندین پرواز آزمایشی در سراسر سالن ورزشی در مرکز ورزشی دوپونت ام‌آی‌تی به پرواز درآوردند. این هواپیما موفق به طی مسافت ۶۰ متر - بیشینه مسافت سالن ورزشی - شد و اعضای تیم شاهد بودند که هواپیما رانش یونی کافی برای پرواز پایدار در تمام مدت را تولید می کند. آنها پرواز را ۱۰ بار تکرار کرده و عملکرد و نتایجی مشابه حاصل شد.
ارسال نظر