خرج سالانه یک خانوار در دوره پس از کرونا

تسنیم نوشت: متوسط هزینه سالانه بهداشت و درمان یک خانوار شهری با ۱۶.۱ درصد افزایش از ۴۲,۷۵۱ هزار ریال در سال ۱۳۹۷ به ۴۹,۶۴۹ هزار ریال در سال ۱۳۹۸ رسیده است. این درصد افزایش برای متوسط هزینه های کل یک خانوار شهری ۲۰.۸ درصد می باشد.

مطابق آمار ارائه شده از سوی وزارت کار هزینه های سالانه بهداشت و درمان با شیوع کرونا افزایش یافته است.

خلاصه یافته های پژوهش وزارت کار بیانگر این است:

متوسط هزینه سالانه بهداشت و درمان یک خانوار شهری با ۱۶.۱ درصد افزایش از ۴۲,۷۵۱ هزار ریال در سال ۱۳۹۷ به ۴۹,۶۴۹ هزار ریال در سال ۱۳۹۸ رسیده است. این درصد افزایش برای متوسط هزینه های کل یک خانوار شهری ۲۰.۸ درصد می باشد.

متوسط هزینه سالانه بهداشت و درمان یک خانوار روستایی با ۹.۳ درصد افزایش از ۲۴,۱۲۰ هزار ریال در سال ۱۳۹۷ به ۲۶,۳۷۴ هزار ریال در سال ۱۳۹۸ رسیده است. این درصد افزایش برای متوسط هزینه های کل یک خانوار روستایی ۲۲.۰ درصد می باشد.

جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید.

متوسط هزینه های بیمه های اجتماعی و درمانی در یک خانوار شهری با ۲۵.۵ درصد افزایش از ۱۲,۹۹۲ هزار ریال در سال ۱۳۹۷ به ۱۶,۳۰۳ هزار ریال در سال ۱۳۹۸ و در یک خانوار روستایی با ۲۲.۱ درصد افزایش از ۵,۴۴۳ هزار ریال در سال ۱۳۹۷ به ۶,۶۴۵ هزار ریال در سال ۱۳۹۸ رسیده است که این درصد افزایش ها ناشی از افزایش هزینه های بیمه تکمیلی می باشد.

متوسط هزینه بهداشت و درمان یک خانوار شهری بیشتر از یک خانوار روستایی می باشد به طوریکه در سال ۱۳۹۸ متوسط هزینه بهداشت و درمان یک خانوار شهری حدود ۱.۹ برابر بیشتر از متوسط هزینه بهداشت و درمان یک خانوار روستایی است.

در سال ۱۳۹۸، ۱۰.۲ درصد از هزینه های کل یک خانوار شهری و ۱۳.۵ درصد از هزینه های غیرخوراکی یک خانوار شهری صرف هزینه بهداشت و درمان شده است که نسبت سال ۱۳۹۷ کاهش داشته اند.

در سال ۱۳۹۸، ۹.۹ درصد از هزینه های کل یک خانوار روستایی و ۱۶.۲ درصد از هزینه های غیرخوراکی یک خانوار روستایی صرف هزینه بهداشت و درمان شده است که نسبت سال ۱۳۹۷ کاهش داشته اند.

در سال ۱۳۹۸، متوسط هزینه بهداشت و درمان یک خانوار شهری و روستایی در رده چهارم متوسط هزینه های کلی یک خانوار و رده سوم متوسط هزینه های غیر خوراکی یک خانوار قرار گرفته است.

در سال ۱۳۹۸، سهم هزینه بهداشت و درمان سالانه یک خانوار شهری به متوسط هزینه کل در نقاط شهری ۱۰.۲ درصد است که این نسبت برای خانوارها در دهک هزینه ای دهم با ۱۱.۸ و دهک هزینه ای نهم با ۱۰.۵ درصد بیشتر از سهم کشوری (۱۰.۲ درصد) بوده و برای خانوارها در سایر دهک هزینه ای کمتر می باشد. بیشترین سهم متوسط هزینه بهداشت و درمان سالانه یک خانوار شهری با ۱۱.۸ درصد مربوط به دهک دهم هزینه ای و کمترین آن با ۷.۴ درصد مربوط به به دهک اول هزینه ای می باشد.

در سال ۱۳۹۸، سهم متوسط هزینه بهداشت و درمان سالانه یک خانوار روستایی به متوسط هزینه کل در نقاط روستایی برای خانوارها در دهک هزینه ای دهم با ۱۱.۹ درصد و دهک هزینه ای نهم با ۱۰.۹ درصد بیشتر از سهم کشوری (۹.۹ درصد) بوده و برای خانوارها در سایر دهک هزینه ای کمتر می باشد. بیشترین سهم هزینه بهداشت و درمان سالانه یک خانوار روستایی با ۱۱.۹ درصد مربوط به دهک دهم هزینه ای و کمترین آن با ۶.۲ درصد مربوط به به دهک اول هزینه ای می باشد.

در سال ۱۳۹۸، متوسط هزینه بهداشت و درمان خانوارهای شهری که در دهک دهم هزینه ای قرار دارند، حدود ۱۷ برابر خانوارهایی است که در دهک اول هزینه ای قرار دارند.

متوسط هزینه بهداشت و درمان خانوارهای روستایی که در دهک دهم هزینه ای قرار دارند، حدود ۲۵ برابر خانوارهایی است که در دهک اول هزینه ای قرار دارند.

بر اساس اطلاعات سازمان جهانی بهداشت (WHO)در سال ۲۰۱۷، درصد هزینه های پرداخت شده از جیب از هزینه جاری سلامت برای جمهوری اسلامی ایران، ۴۲.۰ درصد بوده است. همچنین در بین ۳۲ کشور منتخب ارائه شده، بیشترین درصد به ترتیب مربوط به کشورهای نیجریه (۷۷.۰ درصد)، افغانستان (۷۵.۰ درصد) و ونزوئلا (۶۳.۰ درصد) و کمترین درصد به ترتیب مربوط کشورهای اندونزی (۳.۰ درصد)، آفریقای جنوبی (۸.۰ درصد) و فرانسه و قطر (۹.۰ درصد ) بوده است.