دعوای ترامپ و زلنسکی؛ جنگ جهانی سوم یا جام زهر؟

برترین‌ها: دیدار ترامپ و زلنسکی به نشستی پرتنش ختم شد و در نهایت هم رئیس جمهور اوکراین کاخ سفید را بدون امضای توافق معادن نادر ترک کرد که منابع آمریکایی می‌گویند ترامپ او را اخراج کرده است. 

در این‌باره صابر گل عنبری (کارشناس روابط بین‌الملل) نوشت: دیدار دو طرف آغازی خوب داشت و هر دو از اهمیت صلح گفتند، اما وقتی که زلنسکی خواستار دریافت تضمین‌های امنیتی شد و با آتش بس مخالفت کرد، کار به بگو مگو و مشاجره تند میان او و ترامپ و معاونش کشیده شد. 

اکنون داوری درباره این اتفاق در ایران متفاوت است که بیشتر تابع برخی پیش‌فرض‌های ذهنی قبلی درباره خود جنگ و روسیه است.

واقعیت این است که برنده این دعوا کسی نبود جز رئیس جمهور روسیه که با خرسندی نظاره‌ می‌کرد. 

ناگفته هم نماند که نمی‌توان پایان تنش‌آلود و بی‌نتیجه دیدار ترامپ و زلنسکی را به معنای کان لم یکن شدن آتش بس و پایان جنگ اوکراین دانست. ترامپ قابل پیش‌بینی نیست و ممکن است که در آینده بر خلاف رفتارهای کنونی از او سر بزند. کما این که باید دید آیا از زلنسکی می‌گذرد یا اوکراین را مجازات می‌کند. در این صورت هم باید دید رئیس جمهور اوکراین تا کجا مقاومت می‌کند و اروپا تا کجا پشت اوکراین می‌‎ایستد. 

البته رئیس جمهور اوکراین هم پس از دیدار ضمن تاکید بر نیاز به «صلحی عادلانه و همیشگی» تلاش کرد که با تشکر از آمریکا و ترامپ از عصبانیت او و تبعات آن بکاهد.

در همین زمینه تحلیل غلامعلی دهقان، کارشناس سیاسی و مدرس تاریخ را بخوانید: 

امشب پس از جدال لفظی میان ترامپ و زلنسکی پرسش‌های دیگری علاوه بر پرسش‌های قبلی که در ذهن داشتم، شکل گرفت.

پرسشهایی مانند اینکه اگر اوکراین صلح نکند و بخواهد برای مناطق شرقی اشغال‌شده توسط روسیه باز هم بجنگد، آیا‌ پیش‌بینی ترامپ مبنی بر جنگ جهانی سوم تحقق می‌یابد یا نه؟

و اگر زلنسکی صلح را بپذیرد و از مناطق اشغالی چشم‌پوشی کند‌، آیا نسل‌های بعدی اوکراین از نسل فعلی و زلنسکی به‌عنوان خائن یاد نخواهند کرد؟ 

 همانطور که ما از دولت قاجار طلبکار هستیم که چرا فتحعلی‌شاه و عباس‌میرزا قرارداد گلستان و ترکمنچای را امضا کردند و بخشی از آذربایجان بزرگ و ارمنستان و گرجستان را به همسایه شمالی بخشیدند؟

پیش از این هم سوالات دیگری مطرح شده بود. مانند اینکه اگر حاکم شهر اترار در قرن هفتم نمایندگان چنگیزخان را دو بار تنبیه نکرده بود، آیا باز هم مغول به ایران حمله می‌کرد؟

آیا اگر آن ایرانی در حمله اسکندر و در تنگ تکاب به یونانی‌ها اطلاعات نداده بود، آیا باز هم تخت‌جمشید به آتش کشیده می‌شد؟ و البته، صدها آیای دیگر.

واقعیت این است انسان موجودی محدود به زمان و‌ مکان است. بنابراین، نمی.تواند اینده را دقیقا پیش‌بینی کند.

آدمی به خاطر جبر موقعیت تصمیماتی می‌گیرد که ممکن است در زمان خود قابل پذیرش باشد؛ اما شاید برای ایندگان خوشایند نباشد. زود دیگران را قضاوت نکنیم...