اشک‌های سخنگوی دولت، کلاس درس بازیگری شد
در روزهایی که ایران با چالش‌های گسترده‌ای روبه‌روست، توجه به نمادهای ملی‌گرایانه از سوی اقشار و جناح‌های مختلف کشور به‌وضوح افزایش یافته است.
برترین‌ها: در روزهایی که ایران با چالش‌های گسترده‌ای روبه‌روست، توجه به نمادهای ملی‌گرایانه از سوی اقشار و جناح‌های مختلف کشور به‌وضوح افزایش یافته است. پخش آهنگ "ایران من" با صدای همایون شجریان در نشست خبری سخنگوی دولت و اشک‌های فاطمه مهاجرانی، یکی از نشانه‌های این همگرایی به شمار می‌رود.
گرچه اکت‌های مهاجرانی شاید غیرقابل باور و حتی نمایشی به نظر برسد. این نجوای ملی‌گرایی را حتی در رفتار چهره‌های مطرحی مثل زاکانی، شهردار تهران نیز می‌توان دید که با اکران بیلبورد "دور از تو بادا اهرمن" در سطح شهر، احساسات ملی را به شیوه‌ای نمادین بیان می‌کند. این نمودهای احساسی شاید بازتابی از شرایط دشوار فعلی باشد که تلاش می‌کنند تا با تکیه بر ارزش‌های فرهنگی و ملی، حس همبستگی و امید را در جامعه زنده نگه دارند.
اما در این میان، موضوع دیگری وجود دارد که به جای عمق بخشیدن به این حس ملی‌گرایی، تاثیر عکس گذاشته و حتی تا حدی دلزدگی به همراه آورده است؛ آن هم مصرف بیش از حد و گاهاً نابجای این نمادها و آهنگ‌های ملی است. به عنوان مثال، آهنگ "ایران من" از همایون شجریان که محتوایی غنی و احساس‌برانگیز درباره‌ی ایران دارد، به‌گونه‌ای مکرر و بدون در نظر گرفتن بافت اصلی‌اش استفاده می‌شود. در نشست خبری اخیر، اشک‌های سخنگوی دولت در واکنش به این آهنگ تأثیرگذار بود، اما این لحظه‌ی احساسی با رویکرد اولیه و معنای عمیق‌تر این ترانه همخوانی نداشت؛ چرا که "ایران من" در زمانی متفاوت و با هدفی خاص‌تر سروده و خوانده شده بود.
این رویکرد مصرفی نسبت به آهنگ‌های ملی تنها به همایون شجریان محدود نمی‌شود؛ سالار عقیلی نیز نمونه‌ی دیگری از این امر است. آهنگ‌های او با مضمون ایران‌دوستی و افتخار ملی، در موقعیت‌های متعدد و گاهی بی‌ارتباط پخش شده‌اند؛ از رختکن تیم‌های ورزشی گرفته تا نمایشگاه‌های تجاری. این کاربردهای مکرر و نابجا باعث می‌شود آهنگ‌ها از هویت و ارزش معنوی خود فاصله بگیرند و به نوعی مصرف روزمره و کلیشه‌ای تبدیل شوند که نمی‌تواند همان تأثیر اولیه را بر مخاطبان داشته باشد.
در نتیجه، این استفاده بیش از حد و گاهی بی‌مفهوم از آثار ملی‌گرایانه نه تنها از تاثیر عاطفی آن‌ها می‌کاهد، بلکه ارزش این آثار را نیز کاهش می‌دهد. هر اثر هنری، خصوصاً آن‌هایی که بر پایه‌ی احساسات ملی و حس تعلق به کشور بنا شده‌اند، باید در بستر مناسب خود استفاده شود تا معنای خود را حفظ کند و بتواند به درستی در دل مخاطب نفوذ کند. در غیر این صورت، چنین آثار و نمادهایی ممکن است بیشتر به ابزاری برای تبلیغات و جلب احساسات عمومی بدل شوند تا محتوایی واقعی و الهام‌بخش برای جامعه‌ای که در جستجوی امید و همبستگی است.
نظر کاربران
من معلم هستم وقتی بچه های مدرسه سرود ای ایران رو همخوانی میکردند از شوق گریه ام گرفت نمایشی هم نبود ولی واقعا احساساتی شدم مگه ادم فیلمی می تونه اشک بریزه
خود نمای
عرق ملی نداری بزتزینها.
من هر روز این اهنگ ها رو گوش میدم و تمام هویت تاریخی وطنم رو مرور می کنم .بهم حس ارامش میده .قلبم ذره ذره از ان کشورم هست و سربلندیش ارزویم .
از گریه این خانم خوشم نیومد چون الان وقت گریه کردن نیست .باید محکم ماند و چون شیر از کشور دفاع کرد .
باید بدانید ما کودکان دهه شصت از بدو تولد با رخت عزای شهدا و گریه و شیون مادران بزرگ شدیم .دیگه وقتشه اشکهامون رو پاک کنیم و حقمون رو از تمام کسانی که جنگ رو به ما تحمیل کردن بگیریم.
این خانم معلوم نیست با چه هدفی اینجوری کرد بنظرم حتی اگر هم واقعی بود کار درستی نبود و نشانه ضعفه برای کشوره اونم تو این شرایط جنگی و بین المللی
رسانه میلی استاد بنان رو با کروات نشون داده !!!!!!
وا اسلاماااااااا
این طبیعیه ،هر شخص وطن دوستی در هنگام شنیدن،سرودهای ملی ،احساسات وطن دوستانه ش ،جلوه می‌کنه.
هرگز نخورد آب زمینی که بُلند است گر طالب
فیظی رو زور بدست آر که در نطام طبیعت
فقر فرهنگی پایمال است دورود بر هم میهنی
های با اصالت عزیز 😊 » شیرش 🐂 🇮🇷 کم
است :
چه فیلمی هستن اینا همشون ریاکار و متظاهر