مروری بر هفت نسل تاریخچه شورلت کوروت

مجله تخت گاز :


نسل اول (۱۹۵۳-۱۹۶۲)

در اواخر سال ۱۹۵۳ میلادی، شورلت اولین نسل از اولین اتومبیل اسپرت خود را معرفی کرد. نسل اول کوروت با نام solid axle نیز شناخته می‌شود زیرا سیستم تعلیق مستقل برای اکسل عقب نداشت. شورلت برای تولید کوروت بسیار عجله داشت زیرا فکر می‌کرد که پس از رونمایی از مدل کانسپت، تقاضا برای خرید بسیار بالا باشد اما واقعیت بر خلاف تصور شورلت رخ داد. در سال‌های اولیه تولید میزان تقاضا بسیار کمتر از عرضه و آنچه بود که شورلت در سر می‌پروراند و ادامه حیات نام کوروت را در شرف نابودی قرار می‌داد.

جنرال موتورز در سال ۱۹۲۷، طراحی به نام هارلی اِرل را که دیوانه‌وار عاشق اتومبیل‌های اسپرت بود به خدمت گرفت. در سال ۱۹۵۱، کمپانی Nash Motors، فروش اتومبیل اسپرت دو نفره گرانقیمتی را آغاز کرد که نَش هیلی نام داشت و در این پروژه با طراحی ایتالیایی پینین فارینا و مهندس انگلیسی دونالد هیلی همکاری کرد. هارلی اِرل توانست جنرال موتورز را متقاعد کند که آن‌ها به یک اتومبیل اسپرت با قیمت مناسب در طیف تولیداتشان نیاز دارند، وی همراه با تیمش، کار بر روی پروژه اتومبیل اسپرت را با نام "پروژه اپل" آغاز کرد. حاصل این پروژه، تولد پروتوتایپ کوروت بود که با کد EX-۱۲۲ شناخته می‌شد که برای اولین بار در تاریخ ۱۷ ژانویه سال ۱۹۵۳ میلادی در نمایندگی موتوراما جنرال موتورز در نیویورک به معرض دید عموم درآمد و تولید آن، شش ماه بعد آغاز شد. نمونه به نمایش درآمده در تاریخ مزبور، هم اکنون در موزه کِربِک کوروت در آتلانتیک سیتی نگه داری می‌شود که گفته شده قدیمی‌ترین کوروت تاریخ است.

نسل اول کوروت برای دو سال دست نخورده باقی ماند و در سال ۱۹۵۶، دستخوش تغییراتی اندک شد. بزرگ‌ترین تغییرات در سال ۱۹۵۸ بر روی آن اعمال شد که چراغ‌های دوار جلو، جای خود را به دو دوگانه دوار داد و کاپوت آن نیز کشیده‌تر شد. در سال ۱۹۵۹، تنها تغییر بدنه، کاهش تزیینات کرومی بود. در سال ۱۹۶۱، قسمت عقب آن به کل تغییر کرد و چهار چراغ دوارعقب کوروت در این سال برای این مدل استفاده شد که تا به امروز، یکی از مشخصه‌های این نام جاودانه بوده است. سال ۱۹۶۲، آخرین سالی بود که کوروت با شیشه جلو یکپارچه، اکسل عقب خشک، و بدنه کانورتیبل عرضه شد. مجموعأ تعداد ۶۹ هزار و ۱۵ دستگاه از نسل اول کوروت تولید شد.


نسل دوم (۱۹۶۳-۱۹۶۷)

نسل دوم کوروت، عمدتأ با نام استینگ رِی شناخته می‌شود. استینگ رِی توسط لاری شینودا با الهام از کانسپت نسل قبلی یعنی Q کوروت طراحی شد. که کانسپت نام برده توسط پیتر بروک و چاک پولمان تحت نظارت بیل میچل طراحی شده بود. این اتومبیل بیشترین تأثیر را بر روی استایل بدنه نسل جدید داشت. منبع الهام دیگر، کوسه ماکو بود که میچل به هنگام ماهیگیری آنرا در زیر آب مشاهده کرده بود.

C۲ عمر کوتاهی داشت زیرا که تولید آن ۴ سال بیشتر دوام نیاورد. کوروت‌های تولید شده در سال ۱۹۶۳، تنها مدل‌هایی از این نسل بودند که از شیشه دو تکه در عقب بهره می‌بردند. نسل دوم کوروت، دارای سیستم تعلیق مستقل برای عقب، دریچه‌های هوای غیر کاربردی بر روی کاپوت، چراغ‌های مخفی جلو بودند. مهندس ارشد کوروت، زورا آرکوس دانتُو، هیچ‌وقت شیشه دو تکه عقب را دوست نداشت زیرا که دید عقب را مختل می کرد در حالیکه میچل از آن به عنوان عنصر کلیدی طراحی یاد می‌کرد.

در سال ۱۹۶۵، ترمزهای دیسکی برای هر چهار چرخ و یک موتور ۸ سیلندر بلوک بزرگ به حجم ۵/۶ لیتر با ۴۲۵ اسب بخار به عنوان آپشن برای استینگ ری معرفی شد. همچنین آپشنی برای نصب خروجی‌های اگزوز در کنار بدنه وجود داشت که حیات این آپشن تا سال ۱۹۶۷ ادامه پیدا کرد. قیمت این موتور به عنوان آپشن، ۲۹۲.۷ دلار بود در حالیکه موتور تزریقی ۳/۵ لیتری، ۵۳۸ دلار قیمت داشت. کمتر کسی قانع می‌شد تا ۲۴۵ دلار بیشتر را برای ۵۰ اسب بخار کمتر بپردازد! یکی دیگر از آپشن‌های منحصر به فرد این نسل از کوروت، پکیج مسابقه‌ای Z۰۶ بود که سیستم تعلیق خشک‌تر و ترمزهای بزرگ‌تر را با خود به همراه داشت. تنها ۲۰۰ کوپه و یک کانورتیبل در سال ۱۹۶۳ به این پکیج مجهز شد. و در سال ۱۹۶۵، تعداد ۷۷۱ دستگاه با تزریق سوخت تولید شدند و شورلت این آپشن را در پایان سال ۱۹۶۵، حذف کرد و موتور ارزان‌تر بلوک بزرگ را با ۴۲۵ اسب بخار قدرت معرفی کرد و توانست تعداد ۲ هزار دستگاه از کوروت را با این موتور در کمتر از چند ماه به تولید برساند.

سال ۱۹۶۷، آخرین سال حیات C۲ بود که تولیدات این سال دارای دریچه‌های هوا با طراحی جدید، تزیینات کمتر و چراغ‌های مربع شکل عقب همگی به رنگ قرمز بودند. در سال ۱۹۶۷، آپشن موتور L۸۸ برای C۲ در نظر گرفته شده بود که طبق آنچه اعلام شد می‌توانست ۵۶۰ اسب بخار تولید کند اما گویی قدرت واقعی آن بیش از ۴۳۰ اسب بخار نبوده و تنها ۲۰ دستگاه کوروت با این موتور ساخته شد.

دانتُو در سال ۱۹۶۲، ایده C۲ سبک وزن را ارائه کرد که منجر به طراحی کوروت گرند اسپرت شد تا بتواند با شلبی کبرا رقابت کند. در ابتدا قرار بود، یکصد دستگاه از آن ساخته شود اما نهایتأ تعداد ۵ دستگاه از آن ساخته شد که امروزه جزو گرانقیمت‌ترین و باارزش‌ترین کوروت‌های تاریخ هستند. مجموعأ تعداد ۱۱۷ هزار و ۹۶۴ دستگاه از آن تولید شد.


نسل سوم (۱۹۶۸-۱۹۸۲)

نسل سوم کوروت با الهام از کانسپت Mako Shark II طراحی شده بود و تولید آن برای ۱۴ سال ادامه یافت. C۳، اولین کوپه تولید انبوه بود که از روف پنل‌های قابل برداشتن بهره می‌برد. همچنین اولین کوروتی بود که به عنوان اتومبیل سرعت مسابقات ایندیاپولیس ۵۰۰ استفاده شد.

اکثر قطعات شاسی و موتورها از نسل پیشین به عاریت گرفته شده اما بدنه و کابین کاملأ جدید بودند. در سال ۱۹۶۹، موتور ۷/۵ لیتری جایگزین موتور ۳/۵ لیتری برای مدل پایه شد با این حال قدرت آن در حد ۳۰۰ اسب بخار باقی ماند. موتور ZL۱ تمام آلومینیومی به گفته شورلت می‌توانست ۵۶۰ اسب بخار تولید کند اما در حقیقت ۴۳۰ اسب بخار تولید می‌کرد و می‌توانست مسافت یک چهارم مایل را در ۸۹/۱۰ ثانیه بپیماید. در سال ۱۹۷۱ به منظور کاهش مصرف سوخت و کاهش تکان‌های موتور، کمپانی ضرایب تراکم موتور را کاهش داد که سبب کاستن از قدرت موتور شد. بنابراین، قدرت موتور پایه از ۳۰۰ اسب بخار به ۲۷۰ اسب بخار و قدرت موتور LS۶ از ۴۵۰ به ۴۲۵ اسب بخار تقلیل یافت. در سال ۱۹۷۲، موتور کوروت بدلیل تطابق با قوانین آلایندگی مجددأ دستخوش تغییراتی شد که این‌بار قدرت تولیدی موتور مدل پایه را از ۲۷۰ اسب بخار به ۲۰۰ اسب بخار رساند. و سه سال بعد بازهم کوروت با کاهش قدرت مواجه شد و توان موتور مدل پایه به ۱۶۵ اسب بخار رسید ضمن اینکه موتور LS۶ از لیست موتورهای آن حذف شد. در سال ۱۹۷۰ تغییراتی در بدنه و کابین صورت گرفت که شامل ورودی‌های هوای جدید و صندلی‌های جدید نیز می‌شد. در سال ۱۹۷۳، سپر کرومی آن با سپر پلی اورتان تعویض شد و عقب آن سپر دو تکه کرومی‌اش را مجددأ بازیابی کرد ولی از سال بعد، سپرهای جلو و عقب هر دو از جنس پلی اورتان ساخته شدند.


سال ۱۹۷۵، آخرین سالی بود که کوروت کانورتیبل به تولید رسید و تا ۱۱ سال بعد، جای خالی آن احساس می‌شد. در سال ۱۹۷۶، کف فایبر گلاس C۳ با جنس استیل تعویض شد تا تحمل حرارت حاصل از مبدل کاتالیزوری را داشته باشد. سال بعد، آخرین سالی بود که سقف تونلی با شیشه عقب عمودی برای کوروت استفاده شد ضمن اینکه صندلی‌های چرمی به‌صورت استاندارد برای آن در نظر گرفته شده بود و رنگ مشکی بدنه پس از شش سال غیبت به طیف رنگ‌های کوروت بازگشت.

سال ۱۹۷۸، سالی بود که شورلت با مدل Anniversary Edition و اتومبیل سرعت ایندی ۵۰۰، بیست و پنجمین سالگرد تولید کوروت را جشن گرفت. این مدل دارای بخش انتهایی به فرم فَست بَک و شیشه سراسری عقب بود و از داشبورد و کابینی جدید بهره می‌برد. تمام کوروت‌های تولید شده در سال بعد، از صندلی‌های اتومبیل سرعت مسابقه ایندی ۵۰۰ به‌صورت استاندارد و اسپویلرهای جلو و عقب آن به‌صورت سفارشی، بهره می‌بردند که باعث شد تعداد ۵۷ هزار و ۸۰۷ دستگاه از آن در همان سال به تولید برسد که پربرکت‌ترین سال برای کوروت بود. اما از آن پس، آمار تولید رو به کاهش گذاشت. در سال ۱۹۸۰، کوروت دستخوش تغییرات آیرودینامیکی شد و پس از سال‌ها افزایش وزن، کوروت این سال به لطف کاهش وزن از لحاظ شاسی و بدنه، سبک‌تر شده بود. مجموعأ تعداد ۵۴۲ هزار و ۷۴۱ دستگاه از نسل سوم کوروت تولید شد.


نسل چهارم (۱۹۸۳-۱۹۹۶)

نسل چهارم، اولین کوروت از سال ۱۹۶۳ بود که طراحی آن به کلی دگرگون شده بود. قرار بود که C۴، در سال ۱۹۸۳ وارد خط تولید شود اما به دلیل مشکلات در کیفیت و قطعات، تنها ۴۳ دستگاه از آن در این سال تولید شد و هیچ‌یک به فروش نرسید. تمام پروتوتایپ‌های تولید شده در این سال یا نابود شد یا اینکه برای فروش در سال بعد شماره گذاری شد به‌جز یک دستگاه با بدنه سفید رنگ، موتور ۸ سیلندر ۲۰۵ اسب بخاری و گیرباکس ۴ سرعته اتوماتیک که پس از آزمایشات گوناگون و اتمام اصلاحات، به عنوان تنها پروتوتایپ باقی مانده از سال ۱۹۸۳، در مسیر ورودی کارمندان تأسیسات بولینگ گرین به نمایش گذاشته شد و مدتی بعد با بازسازی، در موزه ملی کوروت در کنتاکی به نمایش درآمد. این مدل هنوز هم در تملک جنرال موتورز قرار دارد.

موتور پایه LS۸ آن به حجم ۷/۵ لیتر می‌توانست ۵ اسب بخار بیش از نسل پیش تولید کند. کالیپرهای ترمزهای آن و همچنین سیستم تعلیق، به منظور کاهش وزن از آلومینیوم ساخته شدند. سقف تارگا یک تکه آن، فاقد محافظ مرکزی بود. داشبورد الکترونیکی جدید همراه با نمایشگرهای دیجیتالی کریستال مایع در پشت فرمان، بصورت استاندارد عرضه شد. در ابتدای سال ۱۹۸۵، موتور L۹۸ با مکانیزم تزریق سوخت اصلاح شده با ۲۳۰ اسب بخار قدرت، به عنوان موتور استاندارد انتخاب شد. از سپتامبر ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۸، کوروت با سیستم انتقال قدرت ۳+۴ طراحی شده توسط داگ نَش تجهیز شد تا بتواند استانداردهای آلایندگی ایالت متحده را پوشش دهد. این سیستم در واقع یک گیرباکس ۴ سرعته دستی بود که در سه دنده فوقانی اتوماتیک به آن ملحق می‌شد. از سال ۱۹۸۴، گیرباکس دستی برای آن در نظر گرفته شد که به دلیل مشکل ساز شدنش، در سال ۱۹۸۹ با گیرباکس ۶ سرعته دستی ZF جایگزین شد.


در سال ۱۹۸۸، به مناسبت ۳۵ سالگی کوروت، مدل Anniversary Edition روانه بازار شد که هریک از آن‌ها به شماره هویت مخصوص خودش مجهز شده بود که در پشت اهرم تعویض دنده نصب می‌شد.

در سال ۱۹۹۲، موتور ۳۰۰ اسب بخاری برای آن معرفی شد که افزایش قدرت ۵۰ اسبی را نسبت به موتور L۹۸ داشت. سال ۱۹۹۳، به مناسبت چهلمین سال تولید کوروت، یک Anniversary Edition دیگر با رنگ مخصوص قرمز یاقوتی تولید شد که همگی آن‌ها دارای صندلی‌هایی با دوخت متفاوت و پلاک سالگرد چهلم بودند. همچنین C۴، اولین اتومبیل جنرال موتورز بود که به سیستم ورود به کابین بدون کلید تجهیز شده بود. سال ۱۹۹۵، تولید ZR۱ پس از ۶۹۳۹ دستگاه پایان یافت و سال ۱۹۹۶ هم، کوروت گرند اسپرت، آخرین صفحه از نسل چهارم این نام را رقم زد. از این مدل که به موتور ۸ سیلندر ۳۳۰ اسب بخاری تجهیز شده بود هزار دستگاه تولید شد که ۸۱۰ دستگاه کوپه و مابقی کانورتیبل بودند.

قوی‌ترین موتور نسل چهارم کوروت ۴۰۵ اسب بخار قدرت داشت و این درحالیست که قوی‌ترین موتور نسل پیشین، می‌توانست ۴۳۰ اسب بخار تولید کند. مجموعأ ۳۶۶ هزار و ۲۲۷ دستگاه از آن به تولید رسید که بالاترین آمار تولید با بیش از ۵۱ هزار دستگاه مربوط به سال ۱۹۸۴ بود.


نسل پنجم (۱۹۹۷-۲۰۰۴)

شورلت برای تولید این نسل از کوروت، کوپه‌های اسپرتی نظیر نیسان ZX-۳۰۰ و مزدا RX-۷ را از نظر ظاهری و کیفیت، الگو قرار داد زیرا در بررسی‌های نسل چهارم، این کوپه آمریکایی با رقبای نام برده ژاپنی مقایسه شده بود. C۵ حداکثر سرعتی معادل ۲۹۱ کیلومتر بر ساعت داشت که این امر به لطف طراحی سیال‌تر بدنه و ساختار خشک‌تر آن میسر شده بود.

جنرال موتورز، موتور جدید بلوک کوچک ۸ سیلندر خود را برای C۵ معرفی کرد. این موتور تمام آلومینیومی ۳۴۵ اسب بخار تولید می‌کرد که قدرت آن از سال ۲۰۰۱ به ۳۵۰ اسب بخار افزایش یافت. مدل کانورتیبل C۵ در سال ۱۹۹۸ عرضه شد و پس از آن سقف یک تکه غیر پارچه‌ای جایگزین آن شد. نسخه Z۰۶ از نسل پنج کوروت به عنوان قوی‌ترین کوروت این نسل معرفی شد و به‌جای استفاده از موتور ZR۱ نسل چهارم از موتور LS۶، به قدرت ۳۸۵ اسب بخار بهره می‌برد. استفاده از سقف صلب به‌جای سقف پارچه‌ای برای Z۰۶ باعث شد که هندلینگ بهتر و پیچش بدنه کمتری داشته باشد. استفاده از سیستم اگزوز تیتانیومی و کاپوت فیبر کربن برای مدل ۲۰۰۴، باعث کاهش وزن و بهبود عملکرد کوروت شد. موتور LS۶ آن برای سال ۲۰۰۲ تا پایان حیات این نسل، ۴۰۵ اسب بخار تولید می‌کرد که اگرچه این میزان با نیروی موتور ZR۱ نسل پیشین یکسان بود اما به دلیل کاهش وزن و افزایش سختی بدنه، عملکردی فراتر از آن داشت. مجموعأ تعداد ۲۴۸ هزار و ۷۱۵ دستگاه از این خودرو تولید شد که آمار سالیانه ۳۱ هزار تا ۳۶ هزار دستگاه از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۴، نشان از ثبات فروش و طرفدار بسیار این محصول دارد.


نسل ششم (۲۰۰۵-۲۰۱۳)

نسل جدید کوروت آرایش موتور جلو و سیستم انتقال قدرت در عقب را از نسل پیشین به عاریت گرفت اما سایر قسمت‌ها کاملأ جدید بودند و برای اولین بار از سال ۱۹۶۲، چراغ‌های جلو عریان به کوروت بازگشت. اگرچه فاصله محورهای آن از C۵ بیشتر بود، طول و عرض کمتری از نسل پیشین داشت تا بتواند خریداران اروپایی را به خود جذب کند. موتور ۸ سیلندر ۶ لیتری LS۲، می‌توانست ۴۰۰ اسب بخار و ۵۷۵ نیوتون متر گشتاور تولید کند که می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۱۰ کیلومتر بر ساعت برسد.
کوروت جدید مثل نسل پیشین به‌دلیل ضریب آیرودینامیک خوب و وزن پایین توانست به مصرف سوخت خوبی دست پیدا کند. نسخه Z06 نسل ششم، در سال 2005 راهی بازار شد. این نسخه از موتور 7 لیتری بلوک کوچک بهره می‌برد که LS7 بزرگ‌ترین موتور بلوک کوچکی بود که توسط جنرال موتورز معرفی شد. قدرت این موتور، 505 اسب بخار بود و می توانست در 8/3 ثانیه به سرعت یکصد کیلومتر بر ساعت برسد و تا 319 کیلومتر بر ساعت سرعت بگیرد.

برای سال 2008، حجم موتور آن 2/0 لیتر افزایش پیدا کرد که باعث شد نیروی موتور به 430 اسب بخار برسد و شتاب اولیه 4 ثانیه‌ای را برای آن به ارمغان آورد که سریع‌تر از هر کوروت دیگری در طول تاریخ بود.

در سال 2007، تولید ZR1 رسمأ توسط جنرال موتورز اعلام شد که توانسته بود با موتور جدید LS9، به هدف یکصد اسب بخار به ازای هر لیتر از موتور برسد. این موتور 2/6 لیتری به یاری سوپرشارژر Eaton، می‌توانست 638 اسب بخار قدرت و 819 نیوتون متر گشتاور تولید کند که حداکثر سرعت 330 کیلومتر بر ساعت را برای آن به ارمغان آورده بود. موتور LS9 قوی‌ترین موتور تولیدی جنرال موتورز در طول تاریخ بود.


نام گرند اسپرت در سال ۲۰۱۰ به کوروت بازگشت. این نسخه در واقع همان Z۰۶ با موتور LS۳ بود که به‌جای فریم آلومینیوم از فریم استیل بهره می‌برد و بسیاری از قطعات بدنه، کابین و موتور گرند اسپرت از همان Z۰۶ به عاریت گرفته شده بود. در همین سال، سیستم Launch کنترل برای تمامی نسخه‌های C۶ معرفی شد که شتاب صفر تا صد زیر ۴ ثانیه را برای آن فراهم ساخت.

در سال ۲۰۱۱، خریداران Z۰۶ و ZR۱، با برنامه "تجربه ساخت موتور کوروت" از سوی شورلت، این شانس را داشتند تا در ساخت موتور اتومبیلشان شراکت کنند. طبق این برنامه، خریداران می‌توانستند با پرداخت مبلغی اضافی، به تأسیسات ساخت موتور کوروت در میشیگان بروند و در ساخت موتور ۸ سیلندر کوروتشان همکاری کنند.


نسل هفتم (۲۰۱۴ )

به گزارش نشریه موتور ترند، مهندسین شورلت از سال ۲۰۰۷، مشغول کار بر روی C۷ بوده‌اند. نسل جدید کوروت در تاریخ ۱۳ ژآنویه ۲۰۱۳ رونمایی شد و در اصل قرار بود که در سال ۲۰۱۱ معرفی شود اما تحویل به مشتری در پاییز امسال آغاز خواهد شد. آرایش موتور وسط و موتور عقب برای کوروت جدید در نظر گرفته شده بود اما آرایش سنتی موتور جلو و محور عقب به دلیل کاهش هزینه تولید و کوچکتر بودن موتور، ترجیح داده شد.

کوروت C۷، با موتور جدید بلوک کوچک ۸ سیلندر Gen V شورلت عرضه می‌شود. این موتور ۲/۶ لیتری می تواند ۴۵۰ اسب بخار تولید کند که از تزریق مستقیم استفاده می کند. گشتاور آن نیز از ۶۱۰ نیوتن متر تجاوز می کند.

شورلت، کابین کوروت C۷ را نیز به گونه‌ای دگرگون کرده است تا به گفته خودش با پورشه و ب.ام.و قابل مقایسه باشد. مهمترین خبر در مورد C۷ برای کوروت دوستان، بازگشت نام استینگ رِی است که آخرین بار در سال ۱۹۷۶ از آن استفاده شد. که حتی لوگو زیبای استینگ رِی را در کناره‌های بدنه می‌توان مشاهده کرد.

کوروت C۷ از کاپوت فیبرکربن و سقف صلب یک تکه جداشونده بهره می‌برد. دریچه‌های هوا، درها و یک چهارم انتهایی بدنه از کامپوزیت ساخته می‌شوند. پنل کف بدنه از "کربن - نانو" ساخته شده است و از فریم آلومینیومی هیدروفرم شده بهره می‌برد که باعث شده تا چرخ‌ها در راستای طول و عرضی به میزان یک اینچ از یکدیگر فاصله بگیرند. علی‌رغم استفاده گسترده از آلومینیوم، کامپوزیت و مواد سبک، وزن کلی بدنه با نسل پیشین برابری می‌کند.