کلاس درس یک خارجیِ رِند برای پسربچه عجول ایرانی

برترین‌ها: احتمالا ویدئوی شکست سعید اسماعیلی را تا امروز بارها و بارها در شبکه‌های اجتماعی دیده‌اید. او به خیال اینکه دو ثانیه به پایان مانده، کشتی را رها می‌کند و به استقبال پیروزی احتمالی می‌رود اما به ناگاه کشتی‌گیر کوبایی با فن سالتو، برای لحظاتی کشتی ایران را به بهت فرو برد.

این اتفاق تلخ، واکنش‌های زیادی داشت، خب دیدگاه‌ها نسبت به این شکست متفاوت هست و هر کسی تلاش کرده تا با ذکر مصداقی این شکست را تشبیه کند. در اداکه با واکنش برخی کاربران همراه خواهیم شد:

نیکیتا نوشته: حالا همه‌ی ما میایم سعید اسماعیلی رو سرزنش می‌کنیم که چرا لحظه‌ی آخر کشتیو ول کرده ولی ماها اکثرا تو زندگیمون از این گاف‌ها زیاد دادیم و خواهیم داد. کلا ذهنیت ما ایرانیا همینه.

رباط پرآفات،زبان طنز و طعنه: شکست کشتی‌گیر جوان ایرانی در لحظه پایانی مقابل ورزشکار کوبایی فراتر از یک مسابقه ورزشی و در واقع تقابل دو مدل اقتصادی، سیاسی بود. سعید اسماعیلی آیینه تمام نمای جوان ایرانی خسته از تورم و ناامید از ادامه این جدال نابرابر بود که دستش را به نشانه تسلیم مقابل بالا آورد.

یوسف جعفری: از این ساده‌تر نمی‌شد. اشتباه بچه‌گانه و باورنکردنی سعیداسماعیلی! اسماعیلی که خود را برنده کشتی می‌دانست، رفت تا خوشحالی کنه.در همین لحظه سانچز سریع فوری انقلابی روی اسماعیلی فن4امتیازی زد تا جای برنده و بازنده عوض شود، فک کنم استقلالی بود. استقلال هم تا هفته ۲۸ ام قهرمان بود.

اینم خاطره جالب یه کاربر از سعید اسماعیلی: سعید اسماعیلی وقتی می‌بره اصلا خوش‌حالی تو چهرش نمی‌بینی. نمیدونم چرا؟! توی همین سالنی که من کشتی گرفتم قهرمان نوجوانان شد و مسیر قهرمایش ادامه دار بود و امیدوارم المپیک هم مدال بگیره.اون موقع مامان من بخاطر تصادف رفته بود تو کما و من وقتی می‌بردم خوش‌حال نبودم. دوبندم جمع شده

عاقبت جشن زودتر از موعد برای موفقیت

روزنامه خراسان در مطلبی به تحلیل این شکست از بُعد روانشناختی پرداخته: از شکست که همیشه تلخ و ناراحت‌کننده است، زمان زیادی را در بهت و غم اشتباه خود سپری می‌کنند، در حالی که هیچ انسانی بی‌خطا و اشتباه نیست و واکنش ما به این خطاها از همه چیز مهم‌تر است. ما باید با امید به آینده در مسیر پیشرفت گام برداریم.

نکته بعدی پذیرش مسئولیت اشتباه خود است، کشتی‌گیر کشورمان بعد از شکست، مشغول اعتراض به داور و عوامل برگزاری مسابقه نشد و حتی بعد از پایان مسابقه هم سعی نکرد تقصیر این اشتباه را به گردن دیگران بیندازد و ظاهرا خودش مسئولیت اشتباه را پذیرفت. صرف نظر از این که مقصر این اشتباه چه کسی بوده است، اعتراض کردن و تسلیم شدن به خاطر یک اشتباه قطعا سازنده نیست.

با آن‌که کشتی رشته‌ای انفرادی است اما در این اتفاق و شکست، نقش مهم کار تیمی هم دیده می‌شود. قاعدتا اگر مربی کشتی‌گیر در کنار زمین ارتباط مناسبی برقرار کرده بود، به راحتی اطلاعات مورد نیاز را در دسترس ورزشکار قرار می‌داد. مثلا به او تذکر می‌داد که نباید زودتر از شنیدن سوت پایان کشتی توسط داور، شروع به خوشحالی و گرفتن جشن قهرمانی بکند. در دنیای امروز کار تیمی موثر، یکی از اصلی‌ترین راه‌های دستیابی به موفقیت است و اگر این کشتی‌گیر توسط مربی‌اش، در لحظه و به موقع راهنمایی شده بود، قطعا این اتفاق پیش نمی‌آمد.

نه شکست و نه پیروزی پایان دنیا نیست. بسیاری از افراد هم منتظر رسیدن به یک موفقیت یا یک اتفاق خاص هستند که تازه پس از آن زندگی واقعی را شروع کنند، تا پس از رسیدن به مقصود خوشبخت شوند اما این تصور اشتباه است. بسیار  شنیده‌ایم که می‌گویند «اگر کنکور قبول بشم بعدش راحت می شم، اگر ازدواج کنم، اگر پولدار بشم، اگر فلان مدرک را بگیرم و ...» گویی همه در انتظار یک خط پایان برای شروع زندگی راحت و شاد بودن و خوشبخت شدن هستند اما در زندگی هیچ خط پایانی وجود ندارد.

درس بزرگ که اسماعیلی کاش فراموش نکند!

روزنامه اعتماد از مربی کهنه‌کار کشتی فرنگی این سوال را پرسیده: درباره شکست اسماعیلی مقابل حریف کوبایی که روی کم‌تجربگی‌اش حاصل شد چه صحبتی دارید؟

جمشید خیرآبادی می‌گوید: من اگر آنجا بودم یک جایزه خیلی خوب به حریف کوبایی‌اش می‌دادم، چون درس بزرگی به اسماعیلی داد! شکستش به خاطر کم‌تجربگی‌اش بود، اما تماشاگرانی که در آنجا حضور داشتند شمارش معکوس را شروع کرده بودند و اسماعیلی با شمارش تماشاگران به اشتباه گمان کرد کشتی تمام شده! در حالی که دو ثانیه ‌مانده بود که آن اتفاق رخ داد و بزرگ‌ترین درس کشتی را آموخت و قطعا این کار را تا آخر عمر تکرار نمی‌کند! چون این مساله پیچیده نیست و خدا را شکر در بهترین جای ممکن رخ داد. اگر در کسب مدال المپیک بود همه دیوانه می‌شدند! اما این مسابقات مهم‌ نبود. به اسماعیلی و مربیان سازنده‌اش آقایان کاکاحاجی و اسماعیلی تبریک می‌گویم. این شانس را در این جوان می‌بینم که بتواند خوشرنگ‌ترین مدال را کسب کند هر چند نباید بار اضافی روی دوشش گذاشت، چون آن تجارب را به لحاظ روانشناختی ندارد و نباید بار اضافی روی روحیه او گذاشت.