بهترين سن برای پروتز سينه کدام است؟

برترین‌ها: در این مطلب اطلاعات دقیق و کاملی درباره پروتز سینه، جزئیات و چگونگی عمل جراحی آن و پاسخ هر سوالی که درباره پروتز سینه دارید، آمده است.

بهترین سن برای پروتز سینه کدام است؟

طبق دستورالعمل انجمن سازمان FDA استفاده از پروتز‌های آبنمکی از سال ۲۰۰۰ برای افراد بالاتر از ۱۸ سال و پروتز‌های ژلی از سال ۲۰۰۶ برای افراد بالاتر از ۲۲ سال برای عمل ماموپلاستی مجاز است و درصورتی که هدف از جراحی پروتز، بازسازی سینه باشد از هر ۲ نوع پروتز می‌توان در هر سنی استفاده کرد.

در چه مواردی از پروتز سینه استفاده میشود؟

• تمایل فرد برای بزرگ کردن اندازه آن
• اصلاح ناهنجاری مادرزادی سینه که در آن یک یا هر دو رشد کافی نداشته اند. اصلاح تفاوت اندازه سینه‌ها
• اصلاح و کاهش سایز سینه به دنبال بارداری و شیردهی یا کاهش وزن شدید
• برای بازسازی سینه به دنبال جراحی مانند سرطان سینه یا ترما

عوامل موثر در انتخاب سایز پروتز کدامند؟

• ابعاد خارجی سینه
• ضخامت بافت نرم
• خصوصیات عمومی سینه و عواملی مانند سن، قد، وزن، عرض شانه، قفسه سینه، لگن و باسن
• تمایلات بیمار
• تشخیص جراح

انواع برش‌ها در جراحی پروتز کدام است؟

• از طریق چین زیرسینه که شایع‌ترین نوع برش مورد استفاده است.
• برش از اطراف هاله سینه؛ در مواردی که لیفت همزمان انجام می‌شود، می‌توان از این نوع برش استفاده کرد.
• از ناحیه زیر بغل

آیا جراحی پروتز سینه با شیردهی تداخلی دارد؟

خیر، بسیاری از زنانی که تحت عمل جراحی پروتز قرار می‌گیرند، مشکلی در شیردهی ندارند و هیچ گونه خطری برای مادران مشاهده نشده است. در مطالعاتی که میزان سیلیکون در شیر انسان اندازه گیری شده است، در زنان دارای پروتز سینه در مقایسه با زنان بدون پروتز، میزان بالاتر سیلیکون نشان داده نشده است و تغذیه با شیر مادر برای نوزاد مشکلی ایجاد نمی‌کند.

علل عمده تعویض پروتز کدامند؟

• صدمه شدید به پروتز، نشت پروتز در پروتز‌های سالین یا ایجاد عوارضی مانند انقباض کپسولی.
• تمایل فرد برای تغییر سایز که عمدتا تمایل به افزایش سایز پروتز است.

نکته: بسیاری از زنانی که تحت عمل جراحی پروتز قرار می‌گیرند مشکلی در شیردهی ندارند و هیچ گونه خطری برای مادران مشاهده نشده است.

منظور از پر شدن بهینه (اپتیمال) سینه چیست؟

پر شدن بهینه سینه، کمترین مقدار پر شدن توسط پروتز است که می‌تواند ظاهر زیبای موردنظر بیمار را تامین کند که کمترین صدمات دراز مدت را برای بافت سینه ایجاد کند که همراه با حداقل میزان نیاز به جراحی مجدد است. هرچه قطر (عرض) سینه بیشتر باشد و میزان کش آمدن پوست به سمت جلو بیشتر، حجم بیشتری برای پر کردن پوشش سینه لازم است تا نتایج بهتری از نظر زیبایی به دست آید.

درحال حاضر چند نوع پروتز وجود دارد؟

۲ نوع:

۱. آبنمکی (سالین)

۲. ژلی (سیلیکونی)

جدار هر ۲ نوع پروتز از سیلیکون غیرقابل نفوذ ساخته شده است. پروتز‌های آبنمکی اولین بار در سال ۱۹۶۵ وارد بازار شدند و اولین نسل پروتز‌های ژلی در سال ۱۹۶۲ معرفی شد و از سال ۱۹۹۳ نسل پنجم آن‌ها وارد بازار شده است. پروتز‌های آبنمکی بعد از قرار دادن در محل، با سرم نمکی پر میشوند، ولی پروتز‌های ژلی از قبل با سیلیکون پر شده اند. پروتز‌های آبنمکی سفت ترند و پروتز‌های ژلی شکل طبیعی تری ایجاد می‌کنند و سطح پروتز‌های نمکی یا ژلی ممکن است صاف (Smooth)، زبر (Textured) یا Micro textured باشد.

اندازه برش‌ها چقدر است؟

در مورد پروتز‌های آبنمکی ۳ تا ۴ سانتیمتر و در مورد پروتز‌های ژلی ۴ تا ۵ سانتیمتر است.

چند شکل پروتز وجود دارد؟

دو نوع:

۱. گرد

۲. قطره اشکی

رعایت چه اصولی ضروری است تا مانع ایجاد صدمات غیرقابل برگشت و ناهنجاری‌های غیرقابل اصلاح در بافت سینه بیمار شود؟

۱. باید محل قرار دادن پروتز طوری انتخاب شود که حداکثر پوشش بافت نرم را روی تمامی نواحی پروتز در درازمدت ایجاد کند که در اکثر موارد روش زیر عضله‌ای نسبی یا دوگانه این حالت را ایجاد می‌کند.

۲. قطر (عرض) پروتز انتخابی باید کمتر یا حداکثر معادل قطر (عرض) بافت سینه در قبل از عمل باشد تا پوشش بافت نرم اپتیمال و با ماندگاری درازمدت ایجاد شود. تنها مورد استثنا برای این اصل، مواقعی است که قطر سینه کمتر از ۱۰ سانتیمتر باشد (مانند سینه‌هایی که حالت توبولر دارند)

۳. از گذاشتن پروتز‌هایی که برآمدگی بیش از حد ایجاد میکنند (very high یا Ultrahigh) به ویژه در مواردی که میزان کش آمدن پوست به سمت جلو کمتر از ۳ سانتیمتر است، باید خودداری کرد. از موارد کاربرد محدود این نوع پروتز، در افتادگی کاذب یا پتوز گلاندولر است و از این نوع پروتز هرگز نباید در افرادی که بارداری یا شیردهی را تجربه نکرده اند یا دچار شلی پوست سینه در اثر کاهش وزن شدید نشده اند، استفاده کرد.

۴. خودداری از گذاشتن پروتز‌های بسیار بزرگ در تمامی بیماران؛ به ویژه آن‌هایی که بافت نرم سینه شان نازک است.

عوامل تاثیرگذار در تعیین سایز پروتز کدامند؟

یکی از مهمترین عواملی که در تعیین سایز پروتز دخالت دارد، پهنا یا عرض سینه (Breast width) است. بر اساس شلی و میزان پر شدن پوست و سایر اطلاعات ممکن است از حجم اولیه در نظر گرفته شده در جدول فوق تا ۶۰ سی سی کم شود یا تا ۹۰ سی سی اضافه شود.

یکی از معاینه‌هایی که توسط جراح انجام می‌شود به نام کشیدن پوست سینه به سمت جلو (Anterior pull skin stretch) است که پوست از ناحیه هاله سینه به سمت جلو کشیده می‌شود. اگر میزان جلو آمدن کمتر از ۲ سانتیمتر باشد به میزان ۱۰ درصد از حجم اولیه در نظر گرفته شده کم می‌شود. اگر میزان جلو آمدن بیشتر از ۳ سانتیمتر باشد به میزان ۱۵ درصد و اگر بیشتر از ۴ سانتیمتر باشد ۲۰ درصد به حجم اولیه در نظر گرفته شده اضافه می‌شود. اگر فاصله نوک سینه تا چین زیر آن بیش از ۹ سانتیمتر باشد، ۱۰ درصد به حجم اولیه در نظر گرفته شده اضافه می‌شود.

روش اندازه گیری حجم سینه‌ها بر اساس سیستم Cup به چه صورت است؟

حجم سینه‌ها بر اساس سیستم Cup به انواع AA، A، B، C، D، DD تقسیم می‌شود. در یک خانم با جثه متوسط که اندازه دور قفسه سینه او حدود ۷۵ سانتیمتر است اندازه Cup وی عبارت خواهد بود از:

AA=۵۰-۱۰۰ cc A=۲۰۰ cc B=۳۵۰ cc

C=۵۰۰ cc D=۶۵۰ cc DD=۸۰۰ cc

روش علمی‌تر برای به دست آوردن Cup محاسبه اختلاف بین دور قفسه سینه (اندازه محیط قفسه سینه از ناحیه چین زیر سینه) و دور سینه (اندازه گیری محیط قفسه سینه از ناحیه نوک آن) است.

به عنوان مثال:

اگر بخواهیم از CupB به CupC برویم، باید حجم سینه‌ها در هر طرف ۱۵۰ سی سی افزایش یابد تا اختلاف بین دو محیط قفسه سینه از ۱۵ سانتیمتر به ۱۹ سانتیمتر افزایش یابد. در مثال ذکر شده برای اینکه حجم سینه‌ها یک سایز افزایش یابد، نیاز به استفاده از پروتز ۱۵۰ سی سی است (اگر پروتز در زیر غده گذاشته شود) در صورتی که پروتز زیر عضله گذاشته شود باید از پروتز ۱۹۰ تا ۲۰۰ سی سی استفاده شود.

محل قرار دادن پروتز کجاست؟

۱. زیر غده

در این روش پروتز زیر بافت سینه و روی عضله سینه‌ای بزرگ (پکتورالیس ماژور) قرار داده می‌شود.

مزایای این روش: شکل گیری سینه‌ها بهتر است. خطر جابه جایی پروتز به سمت خارج به دلیل فشار عضله سینه‌ای و خطر بدشکلی سینه در اثر انقباض عضله سینه‌ای کمتر است.

معایب این روش: پوشش بافت سینه در قسمت فوقانی و داخلی کافی نیست. میزان انقباض کپسولی و نیاز به عمل مجدد ناشی از آن در این روش بیشتر است. احتمال تداخل با ماموگرافی بیشتر است. احتمال ایجاد حالتی به نام synmastia (چسبیدن پروتز‌های دوطرف به یکدیگر) و باریک شدن قابل توجه فاصله بین دو سینه در این روش بیشتر است.

۲. ساب فاسیال (زیر فاسیا)

در این روش پروتز زیر بافت سینه و فاسیای عضله و روی عضله سینه‌ای بزرگ قرار داده می‌شود. در هیچ مطالعه علمی معتبر مزیت ثابت شده‌ای برای روش زیر فاسیا در مقایسه با روش زیر غده‌ای گزارش نشده است.

۳. رتروپکتورال نسبی (زیر عضله‌ای نسبی)

در این روش پروتز، زیر عضله‌ای سینه‌ای بزرگ قرار داده می‌شود و تمام اتصالات تحتانی عضله در ناحیه چین زیر سینه‌ای حفظ می‌شود.

مزایای این روش: پوشش خوب بافت نرم را در درازمدت برای پروتز فراهم می‌کند. تداخل کمتری با ماموگرافی دارد. احتمال مشاهده پروتز در قسمت داخلی و فوقانی کمتر است. احتمال جابه جایی پروتز به سمت پایین هم کمتر است.

معایب این روش: به علت فشار ناشی از قطع نشدن اتصالات تحتانی عضله، احتمال جابه جایی پروتز به سمت بالا وجود دارد و با هر بار انقباض عضله سینه‌ای بزرگ احتمال بدشکلی نمای سینه وجود دارد. درد بعد از عمل، در مقایسه با سایر روش‌ها بیشتر است.

۴. دوگانه (dual plane)

در این روش پروتز در قسمت فوقانی زیر عضله سینه‌ای بزرگ قرار می‌گیرد و، چون در این روش اتصالات تحتانی عضله در مسیر چین زیر سینه‌ای قطع می‌شود، قسمت تحتانی عضله به سمت بالا جمع می‌شود و درنتیجه، پروتز در قسمت تحتانی در زیر بافت سینه قرار می‌گیرد. در این روش اتصالات عضله سینه‌ای بزرگ به استخوان جناغ قطع نمی‌شود.

مزایای این روش: بهترین پوشش بافت نرم را در دراز مدت در قسمت فوقانی و داخلی سینه فراهم می‌کند؛ بنابراین روش ارجح در جراحی پروتز است. معایب روش رتروپکتورال نسبی را ندارد. درد بعد از عمل کمتر است و احتمال نیاز به عمل مجدد در این روش کمتر است.

معایب این روش: در مقایسه با روش رتروپکتورال نسبی، پوشش بافتی در ناحیه چین زیر سینه‌ای کمتر است.