داستان بهترین تیم ملی تاریخ ایران که قهرمان آسیا نشد

اطلاعات آنلاین: حضور تیم ملی ایران در دومین جام ملت های بعد از انقلاب، به شدت تحت تاثیر جنجال و تفرقه و اتفاقات عجیب و غریب بود. تیمی که بازیکنانی مثل بهروز سلطانی، شاهین بیانی، محمد پنجعلی، ضیا عربشاهی، ناصر محمدخانی، حمید درخشان، حمید علی دوستی، و عبدالعلی چنگیز را داشت، یکی از مدعیان قهرمانی بود اما در نهایت، چهارم شد.  قبل از این که بازی ها شروع شود، جنجال همراه این تیم بود و بازی ها هم با حاشیه و اتفاقات غیرمنتظره برایش شروع شد. و تیم در نهایت جام را با اصرار بر اشتباهات مکرر خودش از دست داد. دقیقا ۴۰ سال از جام ملت های سنگاپور که از ۱۰ تا ۲۵ آذر برگزار شد می گذرد اما همچنان نسلی از فوتبال دوستان ایرانی، حسرت می خورند که تیم ملی چه راحت و به خاطر اشتباهات عجیب خودش قهرمانی را از دست داد. 

جنجال، پیش از تورنمنت

تیم ملی بعد از جام ملت های کویت که همزمان با شروع جنگ تحمیلی برگزار شد، اوضاع آشفته ای داشت. بزرگترین عامل جنجال، آبشناسان رئیس فدراسیون بود که  تصمیماتش همه، به خصوص بازیکنان تیم ملی را کلافه می کرد.  یکی از این قوانین عجیب، عدم استفاده از بازیکنان بالای ۲۷سال در تیم ملی بود. این تصمیم عجیب، که البته بعدا در سال ۶۱ لغو شد، باعث شد بازیکنانی مانند علی پروین و ناصر حجازی از تیم ملی دور بمانند. بعد از این تصمیم ها، نوبت به تغییرات پشت سر و هم عجیب در تیم ملی بود. در یک دوره کوتاه، سه سرمربی در تیم ملی مشغول به کار شدند؛ ابتدا جلال چراغپور که یک جوان کم تجربه بود هدایت تیم ملی را به دست گرفت. بعد از او، کار به دستان باتجربه محمود یاوری سپرده شد اما در نهایت، به خاطر اختلاف نظر با فدراسیون، از تیم کنار کشید و تیم ملی با ناصر ابراهمی، دستیار یاوری، به سنگاپور رفت.  تیم‌ملی در این رقابت‌ها با ترکیب بهروز سلطانی، شاهین بیانی، اصغر حاجیلو، احمد سنجری، محمد پنجعلی، ضیا عربشاهی، ناصر محمدخانی، شاهرخ بیانی، حمید درخشان، حمید علی‌دوستی، عبدالعلی چنگیز، محمدرضا شکورزاده، رضا احدی، رحیم میرآخوری، جعفر مختاری‌فر، غلام‌رضا فتح‌آبادی، سعید مراغه‌چیان و حافظ طاحونی راهی سنگاپور شد.

چرا ایران می خواست جام ملت ها را ترک کند؟

حضور در سنگاپور هم بدون حاشیه نبود. اولین مشکل، آنطور که بازیکنان تیم ملی در آن سالها گفته بودند، خوابگاه بازیکنان بود. بازیکنان گله می کردند که باید ۵ نفری در یک اتاق بخوابند و همین موضوع روی کیفیت عملکرد آنها تاثیر می گذاشت. اما به خاطر یک بحران جدی، نزدیک بود باعث شود تیم اصلا قید این بازی ها را بزند. ماجرا این بود که در پوستر رسمی این بازی ها، برای تیم ملی ایران، پرچم شیر و خورشید استفاده شده بود. مقامات ورزشی ایران هم بلافاصله به این مساله اعتراض کردند و گفتند که بازی ها را ترک می کنند. در نهایت کنفدراسیون فوتبال آسیا و مقامات برگزار کننده، در یک کنفرانس، رسما از ایران عذرخواهی کردند و در نهایت تیم ملی ایران با تجدید نظر مقامات، در بازی ها ماند. 

پخش با تاخیر زیاد بازی ها

یکی از موارد عجیب این جام هم این بود که بازی ها، با چند روز تاخیر پخش می شد. گویا فیلم بازی ها باید به کشور ثالثی ارسال و از آنجا دوباره به ایران ارسال می شد. همین باعث شده بود وقتی بازی قبلی ایران پخش شود که بازی بعدی تکلیفش مشخص شده بود. 

عملکرد عجیب در مرحله گروهی

بازی افتتاحیه ایران، یک پیروزی قاطع ۳ بر صفر برابر امارات بود. گلهای ایران را حمید علی‌دوستی، شاهرخ بیانی و ناصر محمدخانی به ثمر رساندند. در بازی دوم هم گلهای ناصر محمد خانی و ضیا عربشاهی پیروزی ۲ بر صفر برابر چین را برای ایران به همراه داشت. پیام واضحی برای رقبای ایران صادر شده بود؛ ایران آمده بود که بعد از ناکامی در جام ملت هایش پیشین، چهارمین قهرمانی اش را جشن بگیرد. اما این شروع توفانی، با دو تساوی عجیب برابر هند و سنگاپور همراه شد و مشخص شد کار این تیم، در جایی می لنگد. گل تساوی یک – یک ایران با سنگاپور را شاهرخ بیانی به ثمر رساند.  یک تئوری در آن زمان این بود که ایران در بازی آخر، عمدا تساوی کرده تا به کویت مدعی عنوان قهرمانی که در آن زمان قدرت اول آسیا بود در مرحله نیمه نهایی نخورد. البته این ادعا توسط بازیکنان به شدت رد شد. 

کمک به عربستان برای قهرمانی در آسیا

در نیمه نهایی، یکی از عجیب ترین بازی های تیم ملی ایران در تاریخ برگزار شد. عربستان، پیش از این بازی، هرگز ایران را نبرده بود اما ایران کاری کرد که این رکورد شکسته شود، و قدرت در حال ظهور فوتبال آسیا، برای اولین بار به فینال برود و قهرمان شود.  پیروزی در این بازی در ۲۲ آذر ۱۳۶۳، به شدت برای ایران از نظر ورزشی و حتی سیاسی مهم بود و گفته می شود به بازیکنان وعده خانه و ماشین داده شده بود. همه چیز هم عالی بود؛ شاهرخ بیانی، در دقیقه ۴۳ ایران را پیش انداخت. بازی در حالی به انتهایش نزدیک می شد که نورافکن های ورزشگاه هم یکی در میان خاموش می شدند. به نظر می رسید کار تمام شده، تا این که ناصر ابراهیمی، اولین ضربه مهلک بازی را به پیکر تیم ملی زد. او در آخرین دقایق بازی، ناصر محمدخانی را بیرون کشید و ناصر احدی را جایگزین او کرد. محمدخانی چنان زهردار و خطرناک بود که دو بازیکن عربستان در زمین خودشان، مامور مهار او شدند. وقتی او بیرون رفت، فشار مرگبار عربستان تیم ملی را در منگنه گذاشت. تا این که در دقیقه ۸۸، شاهین بیانی، مثل برادرش گلزنی کرد، منتهی برای عربستان. توپ در حال بیرون رفتن بود که بیانی نخواست ریسک کند و خواست توپ را به کرنر بفرستند اما ضربه سرش، دروازه سلطانی را باز کرد. بازی به وقت اضافی کشیده شد. ناصر ابراهیمی، دومین ضربه مرگبارش را هم به تیم ملی زد؛ چند دقیقه مانده به پایان بازی، حافظ طاحونی که اصلا بازی ملی نداشت را جایگزین سلطانی کرد تا پنالتی بگیرد که البته در تمامی ۵ ضربه خلاف جهت پرید. اصغر حاجیلو، مختاری‌فر، درخشان و شاهرخ بیانی پنالتی‌هایشان را گل کردند و این پنجعلی بود که پنالتی اش را از دست داد. بعد از این شکست، همه چیز از دست رفت و بازیکنان انگیزه ای برابر کویت نداشتند. رختکن، به شدت به هم ریخته بود و ناصر ابراهیمی نمی توانست تیم را جمع کند. او متهم بود که از بیرون خط گرفته است. در بازی کویت هم ایران با گل دقیقه ۸۰ محمد خانی یک – یک مساوی کرد. هر دو تیم توافق کرده بودند بعد از ۹۰ دقیقه، وقت اضافی نداشته باشند و مستقیم به پنالتی بروند. این بار مختاری فر پنالتی را خراب کرد ایران ۵ بر ۳ شکست خورد. ناکامی در این بازی ها، همچنان یکی از بزرگترین حسرت های تاریخ فوتبال ایران است و نسلی از هواداران، همچنان وقتی به این بازی ها فکر می کنند، حسرت می خورند که چرا قهرمانی، به خاطر اشتباهات و تصمیم های نادرست خودمان از دست رفت.