قهرمان المپیک، علیه جوگیری بازیکنان تیم ملی فوتبال ایتالیا

برترین‌ها: دیروز و در دور نهایی مسابقات شنای صد متر قورباغه مردان در المپیک پاریس ۲۰۲۴، ۸ نماینده راه یافته به مرحله فینال به رقابت با یکدیگر پرداختند که در نهایت نتیجه بسیار اعجاب انگیزی به دست آمد.

نیکولو مارتیننگی شناگر ایتالیایی موفق شد ۱۰۰ متر را در طی مدت زمان ۵۹.۰۳ ثانیه طی کند تا به عنوان نفر اول این تورنمنت شناخته شود و در مجموع میزان حساسیت و جذابیت این رقابت به نوعی بود که اختلاف مارتیننگی تنها با ۰.۲ ثانیه نسبت به نماینده بریتانیا و آمریکا موفق شد رنگ مدالش را طلایی کند!

اما نکته حاشیه‌‌ای مراسم اهدای مدال این ورزشکار مربوط به سرود نخواندن اوست و با رفتار بازیکنان تیم ملی فوتبال ایتالیا در تضاد است که سرود کشورشان را با داد و فریاد می‌خوانند.

جالب است بدانید تا قبل از جام جهانی ۲۰۰۶ در آلمان، تقریبا اکثر بازیکنان ایتالیا سرود ملی را نمی‌خواندند و افراد بسیار کمی بودند که با پخش موسیقی سرود در استادیوم شعر آن را بر لب می‌آوردند.

با انتخاب آدزلیو چیامپی به عنوان رئیس جمهور از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۶، او بیشترین تلاش را برای تغییر این سنت انجام داد، اما کمی قبل از دیدن نتیجه کارش در جام جهانی ۲۰۰۶، کار او در دولت به پایان رسید‌. با این حال او در سال ۲۰۰۰ در آستانه المپیک سیدنی پیشنهاد کرده بود که همه ورزشکاران اقدام به خواندن سرود ملی کنند. او گفته بود: "این نماد، همه ما را گرد هم می‌آورد و به شما قدرت و احساس ایتالیایی بودن می‌دهد. من امیدوارم که کسانی که در سیدنی به عنوان نمایندگان ایتالیا به زمین می‌روند، با خواندن این سرود آگاهی بیشتری از ارزش‌های ایتالیا پیدا کنند؛ ارزش هایی مثل وحدت و آزادی.

او همچنین با تاسف از سکوت بازیکنان تیم ملی فوتبال در مسابقات جام ملت‌های اروپا، به استثنای تولدو و دلوکیو، مصمم به تغییر اوضاع بود.

این مسئله وقتی بیشتر به چشم آمد که تیم ملی راگبی ایتالیا در این زمینه سنت‌شکنی کرد و بازیکنان دست روی شانه یکدیگر شروع به خواندن این سرود با صدای بلند و رسا کردند. چیامپی که ول‌کن بازیکنان تیم ملی فوتبال نبود، در سال ۲۰۰۲ پیش از حضور تیم ملی در مسابقات جام جهانی کره و ژاپن به آنها یادآوری کرد که این کار را انجام بدهند. او گفت: "کار شما حداقل به من یک نفر انرژی می‌دهد."

در نهایت این تلاش‌ها از سال ۲۰۰۶ به نتیجه رسید؛ قبل از بازی ایتالیا و غنا، اولین بازی جام جهانی، تماشاگران ایتالیا بازیکنانی را دیدند که به جز یک نفر، همه سرود را با صدای بالا می‌خواندند. این یک تازگی مطلق بود و بسیار محبوب شد و حس میهن پرستی را به نوعی تجدید کرد. با این استقبال، ایتالیایی‌ها این سنت را در پیش گرفته و ادامه دادند.