Playstation بیست ساله شد
بیست سال پیش در چنین روزی محصولی معرفی شد که دنیا را تغییر داد. سوم دسامبر امسال، سونی بیست سالگی پلی استیشنی را جشن گرفت که پس از گذشت بیست سال، به بلوغ و کمال رسیده و طرفداران بسیاری در سراسر دنیا پیدا کرده است.
دی جی کالا: دقیقا سوم دسامبر ۱۹۹۴ بود که سونی کنسول بازی خانگی Playstation را به دنیا معرفی کرد. غول ژاپنی در حالی به این بازار وارد شد که Nintendo و SEGA در کشاکشی تنگاتنگ بدنبال بدست آوردن محبوبیت بیشتر میان کودکان سراسر دنیا بودند.
سونی به پشتوانه مارک معروفش و با تکیه بر سابقه ای طولانی که در بازار محصولات صوتی و تصویری داشت، دستگاهی وسوسه برانگیز را راهی بازار کرد و طولی نکشید که به یکی از محبوب ترین کنسول های بازی خانگی تبدیل شد. اولین پلی استیشن انقلابی در کنسول های خانگی به پا کرد، زیرا سونی در آن از دیسک گردان CD استفاده کرده بود.
حرکتی که تا آن زمان در بین دستگاه های بازی سابقه نداشت و همه را شوکه کرد. این حرکت جسورانه سونی بسیار ستودنی بود: از طرفی هزینه تکثیر و توزیع CD ها بسیار ارزان تر از کارتریج هایی بود که نینتندو و سگا در آن زمان، به آن وابسته بودند. به علاوه، انتقال محتوای بازی ها به روی دیسک به سرعت و سهولت امکان پذیر می شد.
از طرف دیگر CD ها، فضای ذخیره سازی بسیار بیشتری نسبت به کارتریج ها داشتند. دیالوگ های صوتی فراوان Metal Gear Solid و انیمیشن های زیبای از پیش رندر شده Final Fantasy هم به مدد همین فضای بالا ممکن شد. به علاوه خریداران پلی استیشن در کنار یک کنسول بازی ایده آل، صاحب یک CD پلیر خیلی خوب هم می شدند.
اما سونی در طول این بیست سال بیکار ننشست؛ زیرا بازار را می شناخت و می دانست که رکود، مساوی است با شکست. در این مدت، چهار نسل از کنسول خانگی پلی استیشن معرفی شد: اولین پلی استیشن که با آن ظاهر خاکستری اش دل ها را ربود و اندکی بعد مدل رژیمی همان دستگاه را با ظاهری شکیل تر و این بار با رنگ سفید دلربایی روانه بازار کرد.
در اکتبر ۲۰۰۰، نسل دوم کنسول پلی استیشن عرضه شد و سونی به سادگی آن را Playstation ۲ نامگذاری کرد که البته باز هم نسخه ای باریک تر و جمع و جورتر از آن ساخته شد. PS۲ هم اولین کنسولی بود که درایو DVD در آن به کار گرفته می شد. گویا سونی همیشه می خواست اولین شرکتی باشد که بهترین ها را عرضه می کند.
از آن زمان به بعد، DVD ها بسیار باب شدند و هالیوود نیز فیلم هایش را روی این دیسک ها روانه بازار کرد که باعث می شد خریداران PS۲ در خرید DVD Player هم صرفه جویی کرده باشند. شش سال بعد در ماه های پایانی سال ۲۰۰۶ و در حالی که مایکروسافت مدتی با Xbox ۳۶۰ در بازار کنسول ها یکه تازی کرده بود، کنسول Playstation ۳ معرفی شد. گویا نوآوری سونی پایانی نداشت و این بار سونی از درایو Blu-Ray در این دستگاه استفاده کرد. این اقدام در جهت دادن به جنگ فرمت ها که در واقع جنگ بین Blu-Ray (سونی) و HD-DVD (مایکروسافت) بود نیز جهت داد.
در نهایت Blu-Ray برنده میدان شد و این بار نیز سرمایه گذاری سونی جواب داد. PS۳ البته بر خلاف برادران بزرگترش، در سه مرحله باریک و باریک تر شد و به ترتیب PS۳ Slim و PS۳ Super Slim نام گرفت. در نهایت نیز شاهد Playstation ۴ هستیم که یک سال است میهمان خانه هایمان است و با فروش فوق العاده خوبی که داشته، محبوبیتی بیش از پیش برای پلی استیشن رقم زده است.
کنسول بازی پلی استیشن ۴
سونی اما با هوشمندی بسیار دریافته بود که اگر تنها به ارائه سخت افزار بسنده کند، قاعده را خواهد باخت. این شرکت به اکوسیستمی فکر می کرد که همه نیازهای یک گیمر در آن لحاظ شده باشد. PSN (مخفف Playstation Network) با همین هدف شکل گرفت. جایی که در آن هم می شد بازی خرید، هم به صورت آنلاین با دیگر گیمرها به رقابت پرداخت و هم از اخبار مربوط به گیم مطلع شد. بعدها این شرکت با توزیع کنندگان معروف و صاحب نام سینما و تلویزیون و موسیقی وارد قرارداد شد و محتوای مالتی مدیا را به شبکه پلی استیشن افزود. از این پس، گیمرها می توانستند تمام نیازهایشان را از اتاق نشیمن منزل شان تهیه کنند.
علاوه بر همه اینها، سونی به تولید بازی های اختصاصی درجه یک برای کنسول هایش فکر می کرد. فرنچایز هایی که با کیفیت خیره کننده شان جذب مشتری کنند و تنها روی پلی استیشن قابل دسترس باشند؛ فاکتوری که بتواند مشتری را قانع به خرید یک دستگاه پلی استیشن کند.
عناوینی مانند Metal Gear Solid و Final Fantasy و God of War، ریسینگ شبیه سازی رانندگی Gran Turismo و اخیرا بازی های Little Big Planet و Uncharted تنها روی پلی استیشن قابل بازی بودند و هر کدام آن قدر جاذبه داشتند که مخاطب را از خرید یک کنسول بازی دیگر منصرف کنند. ایده آلی که سونی به دنبالش بود محقق شده بود و گیمرها سونی را نه فقط به خاطر دستگاه پلی استیشن، که به خاطر بازی های با کیفیتش می شناختند.
کنسول بازی همراه Playstation Vita
اما در کنار کنسول های خانگی، سونی به راهکاری دیگر نیز اندیشیده بود. دقیقا دسامبر ۲۰۰۴ بود که گیمرها با پدیده ای دیگر از طرف سونی مواجه شدند؛ پلی استیشنی که قابل حمل بود و PSP نام گرفت و این امکان را فراهم آورد که گیمرها قادر باشند در اتومبیل و قطار و هواپیما و ... هم دست از بازی کردن برندارند. سونی خیلی زود دریافت که ایده، ایده خوبی بوده و حسابی روی آن کار کرد و سه مدل از روی طرح اولیه ساخت و آنها را PSP-۱۰۰۰، PSP-۲۰۰۰ و PSP-۳۰۰۰ نامید. اندکی بعد و در اکتبر ۲۰۰۹، مدلی با طراحی کشویی از PSP با نام PSP Go عرضه شد. آخرین و پیشرفته ترین کنسولی که در سری پلی استیشن های قابل حمل ارائه شد مدل PS Vita است که کنترل های لمسی را نیز به این کنسول اضافه کرد.
برندسازی سونی جواب داد و پس از Walkman و Handycam، برند پلی استیشن نیز مقبولیت عام پیدا کرد. اکنون عده بسیاری عضو خانواده دارندگان پلی استیشن هستند و مفهوم سرگرمی دیجیتال را با برند سونی و پلی استیشن اش می شناسند.
سونی به پشتوانه مارک معروفش و با تکیه بر سابقه ای طولانی که در بازار محصولات صوتی و تصویری داشت، دستگاهی وسوسه برانگیز را راهی بازار کرد و طولی نکشید که به یکی از محبوب ترین کنسول های بازی خانگی تبدیل شد. اولین پلی استیشن انقلابی در کنسول های خانگی به پا کرد، زیرا سونی در آن از دیسک گردان CD استفاده کرده بود.
حرکتی که تا آن زمان در بین دستگاه های بازی سابقه نداشت و همه را شوکه کرد. این حرکت جسورانه سونی بسیار ستودنی بود: از طرفی هزینه تکثیر و توزیع CD ها بسیار ارزان تر از کارتریج هایی بود که نینتندو و سگا در آن زمان، به آن وابسته بودند. به علاوه، انتقال محتوای بازی ها به روی دیسک به سرعت و سهولت امکان پذیر می شد.
از طرف دیگر CD ها، فضای ذخیره سازی بسیار بیشتری نسبت به کارتریج ها داشتند. دیالوگ های صوتی فراوان Metal Gear Solid و انیمیشن های زیبای از پیش رندر شده Final Fantasy هم به مدد همین فضای بالا ممکن شد. به علاوه خریداران پلی استیشن در کنار یک کنسول بازی ایده آل، صاحب یک CD پلیر خیلی خوب هم می شدند.
اما سونی در طول این بیست سال بیکار ننشست؛ زیرا بازار را می شناخت و می دانست که رکود، مساوی است با شکست. در این مدت، چهار نسل از کنسول خانگی پلی استیشن معرفی شد: اولین پلی استیشن که با آن ظاهر خاکستری اش دل ها را ربود و اندکی بعد مدل رژیمی همان دستگاه را با ظاهری شکیل تر و این بار با رنگ سفید دلربایی روانه بازار کرد.
در اکتبر ۲۰۰۰، نسل دوم کنسول پلی استیشن عرضه شد و سونی به سادگی آن را Playstation ۲ نامگذاری کرد که البته باز هم نسخه ای باریک تر و جمع و جورتر از آن ساخته شد. PS۲ هم اولین کنسولی بود که درایو DVD در آن به کار گرفته می شد. گویا سونی همیشه می خواست اولین شرکتی باشد که بهترین ها را عرضه می کند.
از آن زمان به بعد، DVD ها بسیار باب شدند و هالیوود نیز فیلم هایش را روی این دیسک ها روانه بازار کرد که باعث می شد خریداران PS۲ در خرید DVD Player هم صرفه جویی کرده باشند. شش سال بعد در ماه های پایانی سال ۲۰۰۶ و در حالی که مایکروسافت مدتی با Xbox ۳۶۰ در بازار کنسول ها یکه تازی کرده بود، کنسول Playstation ۳ معرفی شد. گویا نوآوری سونی پایانی نداشت و این بار سونی از درایو Blu-Ray در این دستگاه استفاده کرد. این اقدام در جهت دادن به جنگ فرمت ها که در واقع جنگ بین Blu-Ray (سونی) و HD-DVD (مایکروسافت) بود نیز جهت داد.
در نهایت Blu-Ray برنده میدان شد و این بار نیز سرمایه گذاری سونی جواب داد. PS۳ البته بر خلاف برادران بزرگترش، در سه مرحله باریک و باریک تر شد و به ترتیب PS۳ Slim و PS۳ Super Slim نام گرفت. در نهایت نیز شاهد Playstation ۴ هستیم که یک سال است میهمان خانه هایمان است و با فروش فوق العاده خوبی که داشته، محبوبیتی بیش از پیش برای پلی استیشن رقم زده است.
کنسول بازی پلی استیشن ۴
سونی اما با هوشمندی بسیار دریافته بود که اگر تنها به ارائه سخت افزار بسنده کند، قاعده را خواهد باخت. این شرکت به اکوسیستمی فکر می کرد که همه نیازهای یک گیمر در آن لحاظ شده باشد. PSN (مخفف Playstation Network) با همین هدف شکل گرفت. جایی که در آن هم می شد بازی خرید، هم به صورت آنلاین با دیگر گیمرها به رقابت پرداخت و هم از اخبار مربوط به گیم مطلع شد. بعدها این شرکت با توزیع کنندگان معروف و صاحب نام سینما و تلویزیون و موسیقی وارد قرارداد شد و محتوای مالتی مدیا را به شبکه پلی استیشن افزود. از این پس، گیمرها می توانستند تمام نیازهایشان را از اتاق نشیمن منزل شان تهیه کنند.
علاوه بر همه اینها، سونی به تولید بازی های اختصاصی درجه یک برای کنسول هایش فکر می کرد. فرنچایز هایی که با کیفیت خیره کننده شان جذب مشتری کنند و تنها روی پلی استیشن قابل دسترس باشند؛ فاکتوری که بتواند مشتری را قانع به خرید یک دستگاه پلی استیشن کند.
عناوینی مانند Metal Gear Solid و Final Fantasy و God of War، ریسینگ شبیه سازی رانندگی Gran Turismo و اخیرا بازی های Little Big Planet و Uncharted تنها روی پلی استیشن قابل بازی بودند و هر کدام آن قدر جاذبه داشتند که مخاطب را از خرید یک کنسول بازی دیگر منصرف کنند. ایده آلی که سونی به دنبالش بود محقق شده بود و گیمرها سونی را نه فقط به خاطر دستگاه پلی استیشن، که به خاطر بازی های با کیفیتش می شناختند.
کنسول بازی همراه Playstation Vita
اما در کنار کنسول های خانگی، سونی به راهکاری دیگر نیز اندیشیده بود. دقیقا دسامبر ۲۰۰۴ بود که گیمرها با پدیده ای دیگر از طرف سونی مواجه شدند؛ پلی استیشنی که قابل حمل بود و PSP نام گرفت و این امکان را فراهم آورد که گیمرها قادر باشند در اتومبیل و قطار و هواپیما و ... هم دست از بازی کردن برندارند. سونی خیلی زود دریافت که ایده، ایده خوبی بوده و حسابی روی آن کار کرد و سه مدل از روی طرح اولیه ساخت و آنها را PSP-۱۰۰۰، PSP-۲۰۰۰ و PSP-۳۰۰۰ نامید. اندکی بعد و در اکتبر ۲۰۰۹، مدلی با طراحی کشویی از PSP با نام PSP Go عرضه شد. آخرین و پیشرفته ترین کنسولی که در سری پلی استیشن های قابل حمل ارائه شد مدل PS Vita است که کنترل های لمسی را نیز به این کنسول اضافه کرد.
برندسازی سونی جواب داد و پس از Walkman و Handycam، برند پلی استیشن نیز مقبولیت عام پیدا کرد. اکنون عده بسیاری عضو خانواده دارندگان پلی استیشن هستند و مفهوم سرگرمی دیجیتال را با برند سونی و پلی استیشن اش می شناسند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر