از جنبش دانشجویی چه مانده است؟

سینا رحیم پور در روزنامه قانون نوشت: روزگاری جنبش دانشجویی ایران در وضعیتی قرار داشت که در عرصه سیاسی ایران بازیگردانی سیاسی می‌کرد. دانشجویان در روزگار مبارزات انقلابی مردم ایران، در به ثمر نشستن انقلاب مردمی نقش اساسی داشتند.

در سال های اخیر نیز نمی توان از نقش تاثیر گذار دفتر تحکیم وحدت در وقایع سیاسی دهه ۷۰ به خصوص به وجود آمدن حماسه دوم خرداد گذشت. دست تقدیر و اتفاقاتی که در دهه ۸۰ به خصوص در سال ۸۸ رخ داد، انجمن های دانشجویی را را به افول عجیبي نسبت به اهداف و سیاست‌های‌شان کشاند. انجمن‌هایی که روزی مظهر آزاد اندیشی و آرمان خواهی دانشجویان بودند، یک به يک تعطیل یا تعلیق شدند و پس از آن دانشجو با کم سوادی سیاسی و دانشگاه به جولانگاه یک جریان سیاسی خاص تبدیل شد؛ به گونه ای که در ازای هر انجمن سیاسی با تفکر اصلاح طلبی چهار تشکل اصولگرا یا نزدیک به این تفکر در دانشگاه ها وجود داشت که این موضوع و عدم توازن سیاسی در دانشگاه ها باعث شد تب عدالت‌خواهی و آرمان طلبی در دانشگاه ها بخوابد و برنامه‌های دانشجویی باعدم استقبال دانشجویان روبه‌رو شد.

اما در روزهای گذشته دانشگاه های کشور به دلیل تعطیلی ۱۶ آذر کمی زودتر به استقبال این روز و برگزاری ویژه برنامه های روز دانشجو رفتند. بهانه گرامیداشت مقام دانشجو در این روز، به شهادت سه آذر اهورایی در حادثه حمله نیروهای نظامی به دانشگاه تهران در تاریخ ۱۶ آذر ۳۲ بر می‌گردد. دانشجویانی که صدای اعتراضات‌شان در برابر سفر مقام آمریکایی به ایران خفه نشد و با ضرب گلوله به شهادت رسیدند.متاسفانه در چند سال اخیر شاهد بوده‌ایم که این روز به یک شو برای جذب مخاطب دانشجویی از سوی دانشگاه ها تبدیل شده است. فیلم هایی که از این رویداد در دانشگاه های کشور منتشر شد، دردناک بود.

دانشجویی که روزی میدان دار آرمان خواهی و عدالت خواهی بود، حالا میدان دار رقص و پایکوبی در این مراسم شده است!سوال این است، آیا در روز بزرگداشت شهدای راه استقلال ایران باید به رقص و پایکوبی پرداخت؟خون این شهدا با چه هدفی به زمین ریخته شده است؟ چرا دانشگاه ها و انجمن‌های دانشجویی کشور به جای گرامیداشت این روز و مرور آرمان های دانشجویی به برگزاری جشن‌هایی از این دست روی آورده اند؟ پاسخ ساده است. اول اینکه دانشجو دیگر دانشجوی سابق نیست و مطالبه گری از وظایف دانشجوی اش حذف شده است. از سویی دیگر،برای برخی مدیران دانشگاهی این نوع دانشجو بیشتر مورد پسند است تا دانشجویی که مطالبات صنفی، سیاسی و دانشجویی داشته باشد. واقعیت این است که در سال های گذشته از جنبش دانشجویی در هر دو سوی میدان سیاست چیزی نمانده است.

تشکل های نزدیک به اصلاح طلبان بعد از یک دوران طلایی در حال باز سازی اند و در سویی دیگر تشکل‌های نزدیک به محافظه کاران، مشغول بهره برداری خود از فضای دانشگاهی برای به حاشیه راندن دانشجویان مطالبه‌گر هستند. امید است که تشکل های دانشجویی فارغ از هر نوع نگاه سیاسی که دارند، از اتفاقات مراسم گرامیداشت روز دانشجوی امسال درس بگیرند و با علم به این موضوع که هیچ کس جز خودشان نمی تواند این جنبش را از باتلاق کج اندیشی برهاند، فکری به حال احیای رویه مطالبه گری دانشجویان بکنند. روز دانشجو باید شروعی بر یک روند فعالیت دانشجویی باشد نه پایانی بر مطالبه گری این جنبش. پس تنها روز دانشجو نباید گرامی داشته شود بلکه باید در طول سال نیز به فکر دانشجویان بود.