نازنین رحمانی؛ دختر قهرمان قایقرانی آسیا

روزنامه آسمان آبی - یاسر سماوات: قهرمانی آسیا دیگر رویای دختران ایران نیست. سپتامبر ۲۰۱۷ بانوان پاروزن ایران، در نبردی نابرابر با تیم های چین، کره جنوبی، قزاقستان و دیگر مدعیان قهرمانی آسیا همه را پشت سر گذاشتند تا طوفانی در آب های آرام تایلند برپا کنند.

تیم روئینگ دو نفره سبک وزن بانوان با ترکیب نازنین رحمانی و مریم امیدی، نخستین مدال تاریخ این رشته که دست بر قضا خوشرنگ ترین مدال هم بود به چنگ آورد. حالا در روزگاری که آب دریاچه آزادی هم ته کشیده است (!) نازنین رحمانی از اوضاع دهشتناک اردوی تیم های ملی قایقرانی ایران و حماسه ای که با دست خالی خلق شد، می گوید؛ گفتگویی که اگر تا پایان آن با ما همراه باشید، به عظمت این حماسه پی می برید.

تیم روئینگ دو نفره سبک وزن بانوان دست به کار بزرگی زد و قهرمان آسیا شد؛ خبری که ورزشی های ایران با شنیدنش از شادی شوکه شدند، چه اتفاقی در آب های آرام پاتایا افتاد؟

- بله، این نخستین مدال تیمی دو نفره سبک وزن بود که نصیب دختران ایران شد و چقدر خوشحالیم از این که خوشرنگ ترین مدال را کسب کردیم. در روئینگ چهار نفره تیمی هم البته پیش از این مدال نقره داشتیم اما در پاتایا به مقام قهرمانی و نشان طلا رسیدیم.

خدا را شکر نخستین سکوی ما در آسیا بالاترین بود. خوشحالم مردم را شاد کردیم و واقعا این خاطره شیرین هرگز از ذهن مان پاک نمی شود. درباره اتفاقی هم که شما می گویید، پاسخش یک اسم است: نیکولا جیوگا، سرمربی رومانیایی تیم های ملی قایقرانی ایران که بی گمان این رشته را متحول کرده است. نه تنها شما بلکه خود ما هم فکر نمی کردیم طلا بگیریم، اما همه دیدید تیمی که هیچ گاه حتی سهمیه المپیک را هم نگرفته بود، قهرمان آسیا شد، آن هم در دو نفره سبک وزن که ماده بسیار دشواری است و مدعیان فراوانی هم دارد.

جیوگا تمرینات خاصی را در دستور کار شما قرار داده بود؟

- او با تمریناتش جادو کرد. جیوگا جادوگر قایقرانی دنیاست. دو ماه تمرینات طاقت فرسا و بسیار سختی را پشت سر گذاشتیم. در این مدت، یک روز در میان تست ماکزیمم می دادیم و حتی هفته آخر هر روز این تست از ما گرفته می شد؛ ضمن این که ما روزی 40 کیلومتر پارو می زدیم. تمرینات که تمام شد، جیوگا جادوی اصلی اش را به کار گرفت.

چه جادویی؟

- به ما گفت شما قهرمان آسیا می شوید.

این که فقط یک جمله است!

- نه؛ این فقط یک جمله نیست. ما خواب قهرمانی آسیا را هم نمی دیدیم. شاید بزرگ ترین آرزوی ما مقام سوم و مدال برنز بود اما وقتی جیوگا آن طور با ما کار کرد و آن حرف ها را زد، نیروی اراده وجودمان را تسخیر کرد. وقتی قهرمان شدیم همه رقیبان ما تعجب کردند. آنها باور نمی کردند قایقرانی ایران چنین پیشرفتی داشته باشد. آنها از ما می پرسیدند چکار کردید که حالا قهرمان شدید. حتی مسئولان قایقرانی برخی کشورها به جیوگا پیشنهاد کار دادند.

جیوگا که قصد رفتن از ایران را ندارد؟

- فکر نمی کنم. ما تا بازی های آسیایی جاکارتا با جیوگا قرارداد داریم. او هم یک مربی حرفه ای و پایبند به اصول کارش است؛ البته به نظر می رسد اگر درخشش قایقرانی ایران تداوم داشته باشد، فکر می کنم تا المپیک ۲۰۲۰ جیوگا در ایران باقی بماند و با تیم ما کار کند.

گویا در فینال لاین (خط قایقرانی) بسیار خوبی نصیب شما شد. این موضوع هم در قهرمانی روئینگ دو نفره بانوان تاثیر داشت؟

- بدون شک همین طور بود، اما این اتفاق باید می افتاد. طبق قانون، از آنجا که من و مریم (امیدی) در مقدماتی بهترین نتیجه را کسب کرده بودیم، باید در لاین وسط و در بهترین موقعیت قرار می گرفتیم. این اتفاق هم یکی از عوامل موفقیت ما شد.

اگر این طور است، چرا تیم روئینگ سنگین وزن ایران که در مقدماتی به مقام نخست رسید، در رقابت فینال به لاین ششم رفت؟!

- بله. درست می گویید اما قرار گرفتن ما در لاین ۶ آن رقابت به دلیل وزن قایق مان بود! وزن قایق سنگین وزن ما یک کیلو کمتر از استاندارد بیشتر بود و به همین دلیل، لاین ششم برای تیم سنگین وزن ما در نظر گرفته شد. رقابت در آن اوضاع بسیار سخت است. وقتی در چنین خطی پارو می زنید، موج دیگر پاروزنان مدام به سمت قایق شما رانده می شود و این اتفاق تاثیر زیادی روی کیفیت کار پاروزنان دارد، اما ما در آن رقابت هم قهرمان شدیم.

انگار برای قایق های تیم پسران هم اتفاقات عجیب و غریبی افتاده بود، درست است؟

- بله! قایق تیم روئینگ سنگین وزن مردان ما ۱۳ کیلو از استاندارد بیشتر بود و حتی پاروزنان ما در آن جا نمی شدند! این اتفاق بر روحیه همه اعضای تیم تاثیر منفی گذاشت.

خب، سنگینی قایق پسران ما که نباید روی روحیه دختران تاثیر بگذارد!

- (می خندد) ما یک تیم بودیم و هستیم؛ همه ما یک خانواده بودیم و مگر می شد ناراحتی بچه ها روی ما تاثیر نگذارد؟ به هر حال، خدا را شکر همه چیز را شکست دادیم و قهرمان شدیم.

فیلم رقابت فینال شما در روئینگ سبک وزن، درست مانند یک فیلم سینمایی بود. آنجا، آن روز در پاتایا شما ابتدای مسابقه عقب افتادید و در ادامه ناگهان همه را گرفتید. این تاکتیک جیوگا بود؟

- این اتفاق در دور مقدماتی هم افتاد. قایق ها همه ابتدای مسابقه محکم استارت زدند ولی ما آرام بودیم و در ادامه آنها را گرفتیم. در فینال هم این اتفاق تکرار شد؛ ابتدا عقب افتادیم و بعد وارد مسیر شدیم و رقابت را جبران کردیم. به ۱۵۰۰ متر که رسیده بودیم، تیم کره جنوبی تلاش زیادی کرد تا در کورس با ما بماند اما آنها تحلیل رفته بودند و ما با شایستگی قهرمان قاره کهن شدیم.

این اتفاق کمتر در روئینگ می افتد، قبول دارید ریسک کردید؟

- حق با شماست. ما ریسک کردیم! ریسکی که جواب داد و موفق بود.

اردوی تیم شما پیش از مسابقات آسیایی تایلند در ابهر برگزار شد. دلیل انتخاب این شهر چه بود؟

- تیم ما در روئینگ دو هزار متر رقابت می کند اما در پیست دریاچه آزادی فقط می توانستیم هزار متر پارو بزنیم. برای همین به ابهر رفتیم تا در پشت سد کینه ورس تمرین کنیم. همیشه مجبوریم قبل از مسابقات پشت سدها تمرین کنیم؛ البته در ابهر هم خیلی به ما سخت گذشت؛ ابتدایی ترین امکانات را در آن اردو نداشتیم. آب آشامیدنی آنجا نبود و آب گرم هم برای استحمام وجود نداشت!

از دریاچه آزادی صحبت کردید. چه بلایی سر این دریاچه آمده و چرا آب آن این روزها این قدر کم شده است؟

- بله، متاسفانه این بار اول نیست که دریاچه آزادی دچار چنین وضعی می شود. هر سال صدای پای پاییز که می آید این اتفاق می افتد. از تایلند که برگشتیم اوضاعش را دیدم. اصلا وضع خوبی ندارد. دریاچه آزادی برای تمرین ما دست کم باید سه متر عمق داشته باشد اما بچه های تیم کانوی کانادایی به ما گفتند زمان تمرین در این دریاچه پاروهای شان به کف زمین می خورد! متاسفانه حتی یک پیست استاندارد برای روئینگ نداریم. متاسفانه نگاه مسئولان به قایقرانی چندان عمیق نیست. این در حالی است که قایقرانی پس از دوومیدانی، پرمدال ترین ورزش دنیا در المپیک ها به شمار می آید.

پس از قهرمانی در آسیا، مسئولان استان کرمانشاه از شما حمایت کردند؟

- نه، هیچ حمایتی نمی شوم. هیچ جایزه و تشویقی برای من در نظر گرفته نشد. هیئت قایقرانی استان فقط زمانی که من در مسابقه ای کاپ می گیرم با من تماس می گیرند و می گویند بیا کاپ را تحویل هیئت بده! وزارت ورزش هم پاداش ما را سالانه می دهد؛ به این ترتیب، آخر سال پاداش قهرمانی در آسیا را می گیریم.

متاسفانه فدراسیون هم هر چند ماه یک بار حقوق ناچیز ما را می دهد. حقوق من 500 هزار تومان است که چند ماه می گذرد تا بخشی از حقوق های عقب افتاده ما را بدهند. به تازگی هم گفتند اوضاع مالی خوبی نداریم. ما دانشجو هستیم و باید شهریه بپردازیم.

بار حمایت از ما فقط روی دوش خانواده مان است. حتی مکمل های ما را هم خانواده های مان تامین می کنند. تک تک بچه هایی که وارد ورزش روئینگ می شوند، به دلیل عشقی است که به این ورزش دارند. روئینگ در قایقرانی هم بدترین شرایط را بین دیگر ماده ها دارد. ما 12 ماه سال در اردو هستیم و چند روز بعد هم باید اردوی بازی های آسیایی جاکارتا را آغاز کنیم.

با این سختی ها، قول مدال بازی های آسیایی جاکارتا را می دهید؟

- بله، ما می مانیم و با همه چیز می جنگیم. در جاکارتا همه تیم ها با تمام قوا به رقابت می پردازند و ما هم به امید خدا برای بهترین نتیجه به اندونزی می رویم.