مایکل فلپس؛ یک اسطوره واقعی

آی اسپورت: مایکل فلپس واقعا یک اسطوره است. از آن دست اسطوره‌هایی که این روزها کمتر پیدا می‌شوند. حداقل با اسطوره‌هایی که ما داریم از زمین تا آسمان فرق دارد. نه زندگی شخصی و خصوصی‌اش در هیاهو و حاشیه غوطه‌ور است، نه بی‌دلیل خود را برای ژست‌های اجتماعی و ناآگاهانه شریک هر کمپین روشنفکری می‌کند. حتما فلپس نیز همچون دیگر «سلبریتی» ها در خیریه‌هایی به نفع بیماران سرطانی، کودکان مبتلا به بیماری‌های صعب العلاج دستی بر آتش دارد و هزینه‌هایی برای تامین مخارج آنها پرداخت می‌کند، ولی هیچ شیله پیله‌ای در جزءجزء حرکاتش نیست. انگاری یاد گرفته‌ که از دروبین‌ها و «شو» های مضحکی که ما به راه می‌اندازیم فاصله بگیرد.

فلپس نه فقط یک اسطوره در دنیای استخرها و رکوردها بود، بلکه او یک اسطوره است چون که بدون هیاهو و نمایش‌های رسانه‌ای از دنیای حرفه‌ای خداحافظی می‌کند تا توانمندی‌هایش را در مقطع دیگری بارور کرده تا ثمرات آن را ببیند. به نظرم هنوز عکسی از فلپس ۲۹ ساله منتشر نشده است که نشان دهد پایه‌های زندگی خصوصی‌اش در حال لغزش هستند و او به تفریحاتی خارج از عرف می‌پردازد. چرا؟ چون انگار مادرزاد حرفه‌ای به دنیا آمده است. اصلا انگاری همه‌شان حرفه‌ای به دنیا می‌آیند. واژه‌ای که نه فقط ورزشکاران ما با آن بیگانه‌اند افراد عادی جامعه نیز نمی‌دانند زندگی حرفه‌ای یعنی چه؟ انگار از روزی که قدم‌های‌شان را به شکل «تاتی تاتی» روی زمین می‌گذارند به لحظه لحظه زندگی‌اش فکر می‌کنند و برنامه ریزی می‌کنند. بدون شک تیمی که او را نیز حمایت کرد تا به این سطح از حرفه‌ای‌گری و محبوبیت برسد نیز نقش کمی در درخشان کردن زندگی‌اش نداشته است. مربیان حرفه‌ای را از کجا می‌آورند؟

گاهی اوقات که عکس‌های فلپس را در صفحه رسمی اینستاگرامش می‌بینم با دقت بیشتری به جزئیات نگاه می‌کنم. خبری از تجملات نیست، با عینک آفتابی‌های «فیک» در اتاق مسقف تاریک عکس ندارد، کنار هیچ یک از وسایل ارزشمندی که ما برای داشتنش در گوشه و کنار خانه‌های‌مان خود را هلاک می‌کنیم عکس ندارد. گاهی اوقات فکر می‌کنم شاید زندگی ساده‌ای دارد و خبری از مجسمه‌های برنز، فرش‌های آنچنانی، بوفه‌هایی پر از ظروف کریستال بی مصرف در خانه‌اش نیست. عمده عکس‌های فلپس با فرزندش است. به لباس کودکش نیز که نگاه می‌کنم ساده و بی آلایش است. نه «گوچی» است نه «بربری». ولی من نمونه‌های فیک این برندهای لاکچری را در تمام پیج‌های ایرانی به کرات می‌بینم. چه مردم عادی چه «پرومیننت»ها. دوست دارم بدانم فلپس افسانه‌ای چرا با هیچ مربی درگیری لفظی ندارد؟ چرا خبری از جنگ‌های فرسایشی در مکالماتش با مدیران و مربیان سابقش نیست؟

این چند روز که او تصمیم گرفته بود با «کوسه سفید» مبارزه کند پیگیر اخبارش بودم. وقتی که نتوانست در نمایشی نمادین کوسه را نیز مغلوب توانمندی‌هایش کند لبخند زد. چرا ما اینگونه نیستیم؟ چرا آتش‌بار ما همیشه برای شلیک به همدیگر آماده است؟ درد ما چیست که نمی‌توانیم مثل فلپس، مثل میشائیل بالاک، مثل دیوید بکام، مثل اندی ماری و هزاران ستاره درخشان دنیای ورزش رفتار کنیم؟ واقعیت این است که ما هم پول داریم اما پول نتوانست برای ما فرهنگ، شان و درک صحیحی از زندگی بیاورد. به این فکر کرده‌ایم که چطور شناگر افسانه‌ای المپیک به سی سالگی نرسیده مدت‌هاست که همچون یک اسطوره در ذهن بسیاری از علاقمندان به ورزش ملکه شده است؟ اگر در «هفته کوسه» تصمیم نداشت که دست به این ماجراجویی بزند هر چه صفحات ورزشی را ورق می زدی و یا در دنیای مجازی که بمباران اطلاعات می‌شوی، می‌گشتی خبری از ستاره بی بدیل دنیای آب نبود. مایکل فلپس چطور زندگی کرد که اسطوره شد؟ فاصله ما با فلپس‌ها چقدر است؟ به اندازه همان رکوردهایی که هیچ وقت نمی‌توانیم به آنها دسترسی داشته باشیم؟