طنز؛ در جست و جوی هوای از دست رفته

ماهنامه خط خطی - رویا صدر: ده سال و چهار ماه و شش روز و هشت ساعت می شد که هوا آلوده بود. پر بود از ذرات معلق و مونوکسید کربن و دی اکسید گوگرد و دیگر آلاینده هایی که برشمردنشان ذهن خواننده را به خمیازه وا می دارد و او را از هر چه طنز است بیزار می کند. مردم، با نگاه هایی نقاهت بار، آه های اپوزیسیونیستی نوستالژیک حسرت بار می کشیدند. دیگر چشم، چشم و سایر اعضا را نمی دید. عاشقان معطل مانده بودند که دقیقا کدام عضو معشوق را ستایش می کنند. نفس کز گرمگاه سینه بیرون می آمد، ابری می شد تاریک و آغشته به دود و سایر آلاینده ها. جبهه سراسری حزب باد قدرت گرفته بود و عضوگیری می کرد.

مسئولان، برای بررسی شیوه های مهار بحران آلودگی، دلسوزانه چشم به افق دوخته بودند ببینند باد از کدام جهت می آید، بلکه بتوانند امور را رتق و فتق کنند. غیرمسئولان اعلام می کردند که بحمدالله تدابیر لازم و غیرلازم برای مبارزه با آلودگی هوا انجام شده است و مردم عزیز و شریف همکاری کنند و از نفس کشیدن غیرضروری اکیدا خودداری نمایند. بعضی محافل رسمی اعلام می کردند که به سرویس بعضی محافل رسمی دیگر در رابطه با آلودگی خواهندپرداخت. همه اعلام می کردند که به همه چیز در رابطه با سرویس خواهندپرداخت.

مسئولان امور شهری، با نصب بیلبوردهای قدی با شعار «آلودگی هست، ولی زیاد است و به همه می رسد»، بحران را مدیریت و کنترل می کردند. کلیدسازان وعده می دادند که با تولید انبوه کلید، ظرف یکی دو ساعت، آلودگی را زمین گیر می کنند و پدر و مادرش را به عزایش می نشانند. ابعاد پیدا و پنهان آلودگی هوا در صد و بیست و چهار کانال تلویزیونی و هزار و سه کانال رادیویی، طی برنامه های سرگرم کننده ای با حضور ورزشکاران و بازیگران محبوب مردم عزیز، بررسی می شد و برای برندگانی که پاسخ درست را به شماره ۳۰۰۴ پیامک کرده بودند جوایز نفیسی تعلق می گرفتم که آن ها را از نفس کشیدن بی نیاز می کرد.

برخی استادان علوم سیاسی و سایر علوم به تولید انبوه مقاله، نطق و مصاحبه در «واکاوی در واقع ریشه های آلودگی در رابطه با رفع هنجارهای نابهنجاری تیپولوژیک» می پرداختند. در کارخانه ها، مدارس، ادارات سایر مراکز عمومی و خصوصی، همه روزه مراسم مبارزه با آلودگی انجام می گرفت و، در طی آن، حاضرین طی مراسم باشکوهی بر پدر و مادر های آلوده عامل دست بیگانه و در راس آن، لعنت های آبدار نثار می کردند.

تشکل های هوادار مدینه فاضله افلاطونی هشتگ هوای آلوده درست کرده بودند، با این امید که با تلاش شبانه روزی همه مخالفان سرسخت هوای آلوده، بتواند به ترند اول جهانی تبدیل شود. فعالان کلیه حقوق معوقه بشریت کمپین «بمیرم الهی، زرافه های آفریقایی زبون بسته را از تنفس هوای آلوده نجات دهید» تشکیل داده بودند و اعلام کرده بودند: «اگر خون پاک آریایی توی رگاته، اگر حمایت نکنی، نامردی.» انگشتان سبابه بشریت دچار دردهای جان کاه شده بودند، بس که خبرش را شر کرده بودند و برایش لایک زده بودند.

هنرمندان برای هوای آلوده نامه سرگشاده فرستاده بودند و از او خواسته بودند که اگر با زبان خوش نمی رود، حداقل با زبان ناخوش برود. برخی متخصصین امور اثنی عشر و جهاز هاضمه طرح عقیم سازی تیپولوژیک ژن های معیوب هوا را ارائه داده بودند. ولی از آنجا که طرح دهنده و برخی از بستگان سببی و نسبی نام برده مورد عنایت شبانه روزی مردم همیشه در صحنه مبارزه با آلودگی قرار گرفته بود، بررسی طرح تا اطلاع ثانوی متوقف شده بود.

عابران پیاده کمپین «ما هوای آزاد را از حلقوم وساره ها بیرون می کشیم» تشکیل داده بودند که، در مدت کوتاهی، میلیون ها لایک خورده بود. عابران سواره تک سرنشین ترجیع بند «خدا ازشان نگذرد که ما را به این روز انداختند» را روزی سه بار استعمال می کردند. گروه «اپوزیسیونیست های اکتیویست» حرف هایی درباره آلودگی هوا می زدند که نقل آن ها سطح وزین و سنگین متن حاضر را تا حد تحلیل های درپیتی برخی رسانه ها و غیررسانه ها پایین می آورد.

سینه چاکان عفت عمومی طرح فرد کردن زوج ها را در ملا عام به اجرا گذاشته بودند و با متخلفان شدیدا با چنگ و دندان و سایر اعضا و جوارح برخورد می کردند. تاریخ نفسش به شماره افتاده بود. فاتحان، ترس خورده و دل نگران، دست به کار شده بودند و طرح هایی از درهای باغ سبز را بر صفحات تاریخ می کشیدند و با زور و اجبار، گل و بلبل به تاریخ بخت برگشته اماله می کردند. تاریخ داشت سرفه می کرد و گل و بلبل روی صفحاتش ثبت می شد...