بوریس جانسون، مردی که دوست ندارد شبیه ترامپ باشد!

هفته نامه همشهری جوان - محمدتقی حاجی موسی: از ۲۷ مارس ۱۷۸۲ که چارلز جیمز فاکس، به عنوان اولین وزیر امور خارجه انگلستان انتخاب شد تا حالا ده ها نفر این کرسی را در کابینه های مختلف در اختیار داشته اند؛ از لردها و سرها بگیرید تا سیاستمداران کارکشته ای که بارها باعث شدند مناقشات و جنگ ها به نفع این پادشاهی تغییر کند. حالا بعد از ۲۳۴ سال مردی این پست را به دست گرفته که بیش از همه چیز مردم لندن او را به خاطر مدل خاص مو و رفتارهای عجیب و غریبش می شناسند.

الکساندر بوریس جانسون در ۱۹ ژوئن سال ۱۹۶۴ در نیویورک از والدینی انگلیسی به دنیا آمد؛ استنلی و شارلوت جانسون وال که تولد بزرگ ترین فرزندشان را جشن می گرفتند. همین تولد در نیویورک باعث شد بوریس تابعیت آمریکا و انگلستان را با هم داشته باشد. هرچند که چند سال پیش او ادعا کرد حاضر است به خاطر نشان دادن وفاداری اش به نظام و حکومت انگلستان تابعیت آمریکایی اش را لغو کند که البته هنوز به این درجه از عرفان نرسیده و خبری از لغو تابعیت نیست. همان زمان که بوریس کودک بود، خانواده اش به انگلستان برگشتند تا پسر موطلاییشان در میهن به کسب علم بپردازد.

بوریس تحصیلات ابتدایی اش را در ساسکس شرقی و شادون هاوس گذراند و همان جا بود که همه فهمیدند این بچه آینده روشنی دارد و خودش را به عنوان یکی از بهترین دانش آموزان به دیگران معرفی کرد. وقتی هنوز نوجوانی بیش نبود در تاریخ یونان باستان و زبان لاتین سرآمد اطرافیانش بود و البته عشق و علاقه خاصی هم به راگبی داشت.

وقتی جانسون کوچک به سن ورود به کالج رسید، مفتخر به دریافت بورس تحصیلی پادشاهی شد و این گونه توانست وارد کالج معتبر ایتون شود و آنجا هم شاگرد بسیار دوست داشتنی و معروفی بود. در حالی که در درس های ریاضی و علوم چندان قوی نبود در عوض عملکردش در زبان انگلیسی و ادبیات باستانی روم و یونان خیلی خوب بود و به همین خاطر شروع کرد به نوشتن در روزنامه کالج ایتون که از این نظر با خیلی از نویسندگان کنونی خودمان قابل مقایسه است.

نام آن روزنامه، کرونیکل یا تاریخچه خودمان بود و بوریس خیلی زود توانست به مقام سردبیری آن برسد که نشان می دهد سیستم ارتقای پله به پله حتی در انگلستان هم رعایت نمی شده است.

بعد از کالج ایتون نوبت به آکسفورد و یک بورس تحصیلی دیگر رسید تا بوریس همچنان ادبیات کلاسیک را ادامه بدهد. وقتی او در حال مطالعه و روزنامه نگاری در آکسفورد بود، تقریبا همه او را می شناختند و همین باعث انتخاب او به عنوان دبیر انجمن آکسفورد در سال ۱۹۸۴ شد که ظاهرا خیلی مقام شامخی بوده و نمونه وطنی اش را می تواندر انجمن صنفی دانشگاه های خودمان دید که مسئول برگزاری تور یک روزه تنگه واشی برای دانشجویان بودند.

در نهایت، علاقه بوریس به تاریخ و ادبیات کلاسیک او را مفتخر به دریافت درجه 1:2 کرد که در انگلستان درجه خوبی به حساب می آید و کار راه انداز است و می شود با داشتن آن کلی کار دیگر کرد. پس از این افتخار، بوریس درس و دانشگاه را کنار گذاشت و از سال 1987 یعنی وقتی 23 سالش بود، کارش را به عنوان روزنامه نگار در نشریه The Times آغاز کرد ولی علاقه او به تصدی همه امور باعث شد خیلی زود از محل کارش اخراج شود. با این همه، این ضربه زودهنگام باعث ترس و دلسردی از ادامه کارش نشد و او تصمیم گرفت خودش را به عنوان یک روزنامه نگار بسیار علاقه مند و نه سریش به بقیه نشان دهد. در سال های بعد از این تصمیم، او در دیلی تلگراف کار می کرد و یکی از نویسندگان اصلی آن بود. همین طور خبرنگار این روزنامه در اتحادیه اروپا هم به حساب می آمد، به علاوه این که دستیار سردبیر هم بود اما سال 99 بوریس توانست سردبیر روزنامه The Spectator یا همان تماشاگر خودمان بشود. این روزنامه از زمان سردبیری بوریس رونق بسیاری گرفت و باعث شد نام بوریس جانسون به عنوان یک روزنامه نگار موفق حسابی سر زبان ها بیفتد.

ورود به عالم سیاست

درست در همین زمان که همه بوریس را شناختند او اسبش را برای ورود به عالم سیاست زین کرد و خیلی زود به عنوان نماینده شهر هنلی وارد پارلمان شد، البته در کنار نمایندگی، روزنامه نگاری را هم ادامه می داد و همزمان به عنوان ستون نویس دیلی تلگراف و GQ هم فعالیت می کرد.

سال 2007، بوریس جانسون اعلام کرد که می خواهد برای انتخابات شهرداری ها در سال 2008 کاندیدا شود و چه شهری بهتر از لندن؟ روزنامه نگار سابق که حالا تبدیل شده بود به یکی از سیاستمداران محبوب و پرآوازه توانست با اختلاف بسیار زیاد و به راحتی کن لیوینگستون را شکست بدهد و شهردار لندن شود و از ماه می 2008 وارد دفتر جدیدش شود.

جانسون که از حزب محافظه کار به عالم سیاست راه پیدا کرده بود در اولین برنامه خود به عنوان شهردار، مصرف مشروبات الکلی در وسایل حمل و نقل عمومی را ممنوع کرد. همان موقع انتشار عکس هایی از او با لباس های نامرتب و ظاهر ژولیده باعث شد خیلی ها دست به تمسخر او بزنند اما بوریس که کلا برای حرف مردم ارزشی قائل نبود، کارهای خود را ادامه می داد و شهر را برای میزبانی از المپیک لندن آماده می کرد.

او که خودش به عنوان یک دوچرخه سوار در شهر مشهور بود، یک سیستم حمل و نقل دوچرخه عمومی را طراحی و معرفی کرد که به بوریس بایک معروف و خیلی زود همه گیر شد. این طرح در جولانی ۲۰۱۰ با ۹۰ هزار کاربر ثبت نام شده شروع به کار کرد و تا ۱۰ هفته بعد بیش از یک میلیون نفر از دوچرخه ها استفاده کرده بودند. همچنین همان طور که در انتخابات قول داده بود، مسیرها و اتوبوس های هیبریدی جدیدی را به ناوگان اتوبوس های قرمز رنگ لندن اضافه کرد تا مرکز این شهر شلوغ آرامش بیشتری پیدا کند.

سال 2012، او بار دیگر با لیوینگستون رقابت کرد و این بار هم به آسانی او را پشت سر گذاشت تا برای دومین بار شهردار لندن شود. در دوره دوم مسئولیتش او یکی از مدیران برگزاری رقابت های المپیک بود و توانست با تغییراتی که در تعداد وسایل نقلیه عمومی داد از خیل عظیم بازدیدکنندگان شهر پذیرایی کند و در آخر هم همه شاد و خوشحال لندن را ترک کردند. سال 2015 او بار دیگر به عنوان نماینده پارلمان انتخاب شد و جای خود را در شهرداری به صدیق خان داد تا لندن برای اولین بار در تاریخ خود یک شهردار مسلمان داشته باشد.

از زمانی که بوریس جانسون شهرداری را ترک کرد، تبدیل شد به یکی از حامیان سرسخت خروج انگلستان از اتحادیه اروپا و از هر فرصتی استفاده می کرد تا مردم را به رای دادن به این طرح تشویق کند. او حتی در سخنانش این اتحادیه را به داشتن افکار هیتلری محکوم کرده بود و گفته بود وقت آن است که خودمان را از شر بقیه رها کنیم اما وقتی طرح رای آورد، تازه مردم و سیاستمداران فهمیدند چه اشتباهی کرده اند. دیوید کرون که این روزها مشغول اسباب کشی است، جای خود را به ترزا می داد تا خانم می بعد از مارگارت تاچر دومین زنی باشد که نخست وزیر انگلستان می شود.

در اقدامی عجیب از بوریس جانسون خواست وزیر امور خارجه انگلستان شود؛ مردی که تا پیش از این تمام فکر و ذکرش دوچرخه و اتوبوس های شهر بود و دوست داشت با دوچرخه در شهر بگردد و هر بار جلوی دوربین قرار می گیرد، کلی ادا و اطوار دربیاورد؛ مردی که هنوز کسی نمی داند آیا تا به حال موهایش را شانه کرده است یا نه؛ مردی که عادت ندارد زیپ های وسایل و لباس هایش را ببندد و اگر تا قبل از این او را با کوله پشتی اش در شهر می دیدید، هرگز نمی توانستید حدس بزنید او شهردار لندن و وزیر امور خارجه آتی لندن است. اما شلختگی تنها بخشی از خصوصیات آقای حالا دیگر «وزیر» است و رفتار و گفتار او هم باعث شده بوریس جانسون که از ازدواج دومش دو دختر و سه پسر دارد و تمام ثروتش دو میلیون دلار تخمین زده می شود، احتمالا خاص ترین وزیر امور خارجه انگلستان تا این جای تاریخ شود.

چه کسی بوریس جانسون را انتخاب کرد؟

مادر ترزا

سال ها بعد از آن که مارگارت تاچر خانه شماره 10 را ترک کرد، ترزا می، بانوی شصت ساله انگلیسی مستاجر جدید آن شد؛ کسی که به قدرت رسیدنش این نکته را به یاد خیلی ها می آورد که ظاهرا مثل سریال ها، در دنیای واقعی هم زن ها در حال به دست گرفتن قدرت در نقاط مختلف دنیا هستند.

ترزا می اول اکتبر 1956 در ساسکس به دنیا آمده؛ یعنی همان جایی که بوریس درس خوانده است و این شاید وجه اشتراک این دو نفر باشد. ترزا وقتی بیست و پنج ساله بود، ابتدا پدرش را در یک سانحه رانندگی از دست داد و مادرش هم چند ماه بعد از این حادثه فوت کرد تا او بیش از پیش مجبور شود روی پای خودش بایستد. او که در آکسفورد جغرافی خوانده شش سال از عمرش را صرف کار در بانک انگلستان کرد و بعدا به عضویت حزب محافظه کار درآمد تا اینکه سال 1997 توانست به پارلمان انگلستان راه پیدا کند اما قبل از آن با یک بانکدار به نام فیلیپ می ازدواج کرد که البته هیچ فرزندی هم ندارند. آن ها که همدیگر را در یک مهمانی حزب محافظه کار ملاقات کرده بودند، اکنون 36 سال است که با شادی و خوشی زندگی می کنند.

ترزا می از سال ۹۹ تا ۲۲۰۱ وزیر آموزش دولت سایه انگلستان بود و سپس وزیر حمل و نقل این دولت و بعد از آن وزارت فرهنگ، ورزش و کار را هم تجربه کرد و سال ۲۰۰۲ اولین زنی لقب گرفت که رییس حزب محافظه کار شد. خانم می از بیماری دیابت نوع یک رنج می برد و این یعنی باید دو بار در روز انسولین تزریق کند.

مدل عجیب موهای جانسون همواره مورد توجه بوده است

مگه جنگه؟

اگر تنها یکی از عکس های بوریس جانسون را دیده باشید، اولین چیزی که توجه تان را جلب خواهدکرد، به هم ریختگی موهایش است. در طول سال هایی که او شهردار لندن بود، این توجه بیشتر هم بوده تا جایی که خیلی ها می گفتند احتمالا بوریس هیچ گاه آرایشگاه نرفته و این مادرش است که موهایش را کوتاه می کند. برای همین وقتی سال گذشته عده ای او را در حال خروج از یک آرایشگاه در شمال لندن دیدند، حسابی شگفت زده شدند. همین شلختگی باعث شده خبرنگاران انگلیسی کلی سوژه طنز دستشان بیاید و بنشینند و از این آنارشی رازگشایی کنند. این ها تنها سه نمونه از مواردی است که می شود از ظاهر بوریس جانسون کشف کرد.

او تصمیماتش را در لحظه آخر می گیرد

احتمالا در خانه بوریس و مارینا همسرش، اوضاع همیشه این طوری است که بوریس برای رسیدن به یکی از جلسات مهم عجله دارد و باید خودش را ظرف چهار دقیقه به آنجا برساند. منتها لحظه آخر وقتی بوریس خودش را در آینه نگاه می کند به اوضاع به هم ریخته موهایش پی می برد و صدا می زند:

«یک کاسه بیاورید.» سپس مارینا کارسه روی سر بوریس می گذارد و موهای اطرافش را می زند. به همین سادگی. این مدل مو را می توانید در عکس های بوریس مشاهده کنید.

او همیشه آماده حمله است

فرض کنید بوریس مقل همیشه سوار دوچرخه است و ناگهان یکی از عقب به او می زند و روی زمین می افتد. وقتی بوریس کلاهش را از سر بردارد، طرف مقابل چه فکری می کند؟ بله. این یک حالت تهاجمی است که نشان می دهد الان بوریس می تواند او را با یک ضربه ناک اوت کند. پس خود مدل موهای او علاوه بر اینکه هنگام دوچرخه سواری به آیرودینامیک قضیه کمک می کند، به توضیح اوضاع روحی او هم کمک می کند.

او نمی خواهد با ترامپ مقایسه شود

معروف است که ترامپ دقایق طولانی جلوی آینه می ایستد و با سشوار و برس آن قدر ور می رود تا موهایش آن حالت مسخره را بگیرند.

بوریس جانسون که در نگاه اول شباهت زیادی به ترامپ دارد، با شانه نکردن موهایش سعی دارد از او فاصله بگیرد.

بوریس جانسون یکی از سوژه های مورد علاقه عکاسان در لندن است

زیپو فوبیا !

• چند سال پیش که بوریس به ژاپن سفر کرده بود با چند تا از کودکان ژاپنی راگبی بازی کرد اما از آن جا که کلا عادت به شکست ندارد، بازی را زیادی جدی گرفت و نزدیک بود یکی از بچه ها را به کشتن بدهد که به خیر گذشت.

• جانسون انگار از بستن زیپ هایش می ترسد برای همین بیشتر مواقع با زیپ باز دیده می شود. او حتی زیپ کوله پشتی معروفش را هم نمی بندد و خیلی ریلکس در خیابان قدم می زند.

• قرار بود آقای شهردار بین زمین و هوا معلق شود و موقع المپیک به تبلیغ کشورش بپردازد. منتها ظاهرا بندها خیلی سفت بودند و بوریس مقداری دچار مشکل شد که آن هم رفع شد.

• یک کوله پشتی، کلاه ایمنی و دوچرخه وسایلی است که بوریس با آن ها از خانه بیرون می زند و به محل کارش می رود؛ چیزی که برای خیلی از مدیران رده پایین ما هم عجیب است.

• بوریس امیدوار است دوچرخه های معروفی که در لندن راه اندازی کرده روزی مثل تاکسی های سیاه و اتوبوس های قرمز لندن به نماد این شهر تبدیل شوند.