فشار روی آزادی ۱.۷ برابر سانتیاگو برنابئو

هفته نامه تماشاگران امروز: یکی از دلایل آسیب دیدن چمن ورزشگاه آزادی، فشار بیش از حد روی این ورزشگاه است؛ ورزشگاهی که باید در طول یک سال بازی های پرسپولیس و استقلال در جام های مختلف و تیم ملی را میزبانی کند.

علاوه بر آن، گاهی اوقات تیم امید یا باشگاه های آسیایی ایران هم به خاطر نبود ورزشگاه مناسب دیگری، در آزادی مقابل حریفان شان قرار می گیرند. سوال اینجاست در طول یک سال، چند مسابقه در ورزشگاه آزادی برگزار می شود؟

سه تیم باشگاهی، دو تیم ملی

اگر فصل پیش را به عنوان یک نمونه در نظر بگیریم، میزان فشار روی ورزشگاه آزادی اصلا مطلوب نیست. پرسپولیس و استقلال هر کدام ۱۵ بازی در لیگ برتر میزبان هستند. در جام حذفی هم استقلال یک بازی و پرسپولیس سه بازی در ورزشگاه آزادی انجام دادند. پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا هم حضور داشت و ۳ بازی مرحله گروهی و یک بازی مرحله یک هشتم نهایی میزبان حریفانش بود.

نفت تهران دیگر نماینده ایران در آسیا هم یک بازی پلی آف، سه بازی مرحله گروهی و یک بازی مرحله یک هشتم نهایی خود را در ورزشگاه آزادی انجام داد.

تیم ملی در فاصله جام جهانی تا جام ملت های آسیا فقط یک بازی در تهران مقابل کره جنوبی برگزار کرد. پس از آن هم تا پایان فصل، بازی های رسمی و غیررسمی تیم ملی خارج از آزادی بودند، در عوض تیم امید میزبانی گروه C انتخابی المپیک را قبول کرد و ۵ بازی دیگر هم به لیست طولانی مسابقات ورزشگاه آزادی اضافه شد.

در مجموع آزادی در یک فصل ورزشی میزبان ۴۹ مسابقه ورزشی بوده است. یعنی به صورت میانگین در فصل حدودا ۱۰ ماهه فوتبال ایران، هر ۶ روز یک مسابقه ورزشی در آزادی برگزار می شد؛ آن هم در فصلی که ۵۰ روز مسابقات باشگاهی به خاطر جام ملت های آسیا تعطیل بود و تیم ملی در هیچ مسابقه رسمی از حریفانش میزبانی نکرد.

با آغاز مسابقات انتخابی جام جهانی ۲۰۱۸ و میزبانی ورزشگاه آزادی از مسابقات انتخابی تیم ملی افغانستان، فشار روی آزادی در سال جدید بیشتر هم خواهد شد. به این اعداد و ارقام، بازی های دوستانه مثل مسابقه منتخب ستارگان ایران و جهان و تمرین های تیم ملی در ورزشگاه آزادی را هم اضافه کنید.

توفیق اجباری

تا دو فصل قبل، بازی های پرسپولیس و استقلال با دیگر نماینده های استان تهران، در ورزشگاه آزادی بود. با توجه به حضور همزمان ۳ یا ۴ تیم تهران غیر از پرسپولیس و استقلال در لیگ برتر، این قانون در لیگ دوازدهم، ۸ بازی به ورزشگاه آزادی تحمیل کرد.

در سال های اخیر با کم شدن استقبال تماشاگران از مسابقات لیگ برتر و امکان تأمین امنیت ورزشگاه تختی، میزبانی تیم های تهرانی از دو تیم سرخابی پایتخت به این ورزشگاه انتقال پیدا کرده است. در غیر این صورت، این فصل با حضور همزمان نفت تهران، پیکان، سایپا و راه آهن در لیگ برتر، تعداد بازی های ورزشگاه آزادی در فصل گذشته به عدد وحشتناک ۵۷ مسابقه می رسید.

نمونه خارجی

برای درک میزان فشار روی چمن آزادی، می توان آن را با یک نمونه خارجی مثل ورزشگاه سانتیاگو برنابئو مقایسه کرد. برنابئو در یک فصل ورزشی میزبان ۱۹ بازی رئال مادرید در لالیگا، ۲ بازی جام حذفی و ۶ بازی لیگ قهرمانان اروپا بود.

با توجه به برگزاری بازی های تیم ملی اسپانیا در شهرهای مختلف این کشور، از مارس ۲۰۱۴ تا امروز، سانتیاگو برنابئو از هیچ بازی رسمی تیم ملی اسپانیا میزبانی نکرده است.

اگر به این آمار یک بازی سوپرکاپ اسپانیا را هم اضافه کنیم، در مجموع در یک فصل ورزشی ۲۸ بازی رسمی روی چمن سانتیاگوبرنابئو انجام شده است؛ یعنی ۵۷ درصد ورزشگاه آزادی.

در دنیا فقط نمونه هایی مثل جوزپه مه آتزای میلان همزمان بازی های دو تیم یک شهر را پوشش می دهند. این ورزشگاه هم با توجه به چرخشی بودن بازی های تیم ملی ایتالیا در شهرهای مختلف، میزبان همه بازی ها و تمرین های تیم اصلی و امید ایتالیا نیست و معمولا سالی یک بازی تیم ملی ایتالیا در شهر میلان انجام می شود.

ایتالیایی ها، موردی مثل نفت تهران را هم ندارند که برای بازی های بین المللی مجبور به انتقال به ورزشگاه جوزپه مه آتزا باشد.